‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze nieuwe rubriek ‘Overleefd’ delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat er is gebeurd, hoe ze dit hebben verwerkt én wat ze ervan hebben geleerd, lees je hier.
Vanessa van der Bie-Bijnaar (44) is op 25-jarige leeftijd bijna overleden toen ze door een medische fout in coma belandde.
Als Vanessa 25 jaar is, raakt ze onverwachts zwanger. Na onderzoek blijkt dat er sprake is van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. “Het vruchtje zat in mijn buikholte, waardoor ik door een verloskundige meteen naar het ziekenhuis werd gestuurd voor een operatie om het te laten verwijderen.”
Zo’n verwijdering gaat door middel van een kijkoperatie. Een vrij simpele ingreep, maar bij Vanessa gaat het mis. “De artsen prikten per ongeluk mijn darmen aan en hadden dat niet door. Op de dag van de operatie wilden ze me na een paar uur weer naar huis sturen, maar ik had enorm veel pijn. De verpleegkundige zei dat dat niet hoorde en suggereerde dat ik me aanstelde. Als iemand die zelf opgeleid is tot verpleegkundige wist ik dat deze pijn niet normaal was, maar er werd niet naar mij geluisterd.”
Het gaat steeds slechter met de twintiger. Ademhalen wordt moeilijker en als ze ook nog eens ontlasting gaat braken, breekt de paniek uit. “De waarnemend arts constateerde dat er iets flink mis was. Toen pas bleek dat mijn darmen per ongeluk aangeprikt waren tijdens de kijkoperatie en ontlasting naar buiten was gelekt naar mijn buikholte. Tijdens een tweede operatie hebben ze alles schoongemaakt, maar het gat werd niet gevonden. Dat gebeurde pas bij een derde operatie.”
Vanessa is op dat moment al zó ziek dat de artsen haar penicilline geven om de infectie te verhelpen. Eén probleem: ze is daar allergisch voor. Kort na het toedienen van de medicatie stoppen haar longen ermee. “Het was een kwestie van leven of dood, maar mijn allergie is duidelijk over het hoofd gezien. Mijn lichaam was op dat moment zó van slag dat er werd besloten om mij kunstmatig in coma te brengen. Op die manier kon het in alle rust herstellen. Van de periode in coma kan ik me helaas nog best veel herinneren. Zo heb ik letterlijk het licht gezien, kon ik overleden familieleden zien en leek het wel alsof er continu een film werd afgespeeld. Dit was voor mij het meest intens, want ik maakte alles mee wat er om me heen gebeurde maar ik kon niks doen. Het was letterlijk doodeng.”
Ook de momenten dat de verpleging met Vanessa’s beademingsbuis bezig was kan ze zich nog goed herinneren. Dankbaar voor het leven, dat wel. “Het voelde alsof ik verdronk. Terwijl ik het gevoel had dat ik doodging, waren de verpleegkundigen met elkaar over dagelijkse dingen aan het praten.”
De situatie liet fysiek diepe sporen na. Vanessa leeft sindsdien met een open buikwond. De opgeleide verpleegkundige moest noodgedwongen haar vervolgopleiding obstetrie gynaecologie staken, omdat het infectierisico te hoog was. “Ik loop met een lelijke buikwond rond. Het is echt een soort kuil. Dat draag ik de rest van mijn leven met me mee. Daarnaast ben ik sinds de ingreep chronisch ziek. Mijn darmen werken niet meer optimaal. Alles wat eruit moet, doet pijn. Ik kan niet meer alles eten en moet elke twee weken naar het ziekenhuis om mijn wond te laten checken. Ook heb ik verklevingen in mijn buik, waardoor ik niet op de natuurlijke manier zwanger kan worden. Om nog maar te zwijgen over de onzekerheid als ik naakt ben. In feite heb ik mijn hele leven moeten aanpassen op iets wat op mijn 25e is misgegaan.”
De medische fout heeft Vanessa bij de klachtencommissie neergelegd, maar ze krijgt daar geen gelijk. “Er is mij verteld dat ik blij moet zijn dat ik er nog ben. Ik heb wel eens gedacht: hadden ze maar dood laten gaan, want nu zit ik met chronische pijn en valt het me mentaal allemaal zwaar.”
Tekst loopt door onder de foto.
Bang om dood te gaan, is Vanessa in ieder geval niet. Dankbaar voor het leven, dat wel. Niet alleen door haar ervaring op 25-jarige leeftijd, maar ook door de diagnose darmkanker die ze tien jaar later kreeg. “Het leven is je niet gegeven, dat besefte ik me pas nadat dit was gebeurd. Toen ik eindelijk uit het ziekenhuis was, wilde ik elke dag plukken. Ik ben mijn dromen gaan najagen en ben wimperstyliste voor ’s werelds grootste beroemdheden geworden. Daarnaast heb ik een eigen salon in Amsterdam geopend. Een mijlpaal, toentertijd. In de tussentijd heb ik ook een eigen zorgonderneming opgericht. Dit is een stukje nalatenschap, maar ik doe dit om het onnodig lijden van patiënten te verlichten en zorg vanuit het hart te bieden. Ik weet namelijk als geen ander hoe dat is.”
Door de jaren heen heeft Vanessa geleerd om te accepteren wat er in het verleden is gebeurd én welke sporen het heeft nagelaten. “De mentale nasleep is niet iets wat van de een op de andere dag weg gaat, maar er is wel steeds meer ruimte voor.”
Annette (63) overleefde als enige een vliegtuigcrash in de jungle van Vietnam: 'Ik mocht niet aan mijn dode verloofde denken'
