‘Het scheelde niet veel of ik was er niet meer geweest.’ In onze rubriek ‘Overleefd’ delen LINDA.meiden-lezers hun bijna-doodervaringen. Wat er is gebeurd, hoe ze dit hebben verwerkt én wat ze ervan hebben geleerd, lees je hier.
Tiffany Nuijten (31) ging van een gezonde verpleegkundige naar een doodzieke jonge vrouw, die tijdens een recente operatie in levensgevaar verkeerde.
Ze rende marathons, werkte als verpleegkundige en had een druk sociaal leven. Alles veranderde toen Tiffany (31) drie jaar geleden corona kreeg. “Ik was er behoorlijk ziek van. Ik herstelde, maar een week later stortte ik plots in. Sindsdien ben ik altijd misselijk en kan ik geen prikkels verdragen.” Deze symptomen komen overeen met het postcovidsyndroom, ook bekend als long covid. “Doordat dit in Nederland niet goed behandeld kon worden, ben ik voor een second opinion naar België gegaan. Daar werd gastroparese (maagverlammig) gediagnosticeerd. Inmiddels kan ik nog maar kleine beetjes eten. Overdag krijg ik mijn voedingsstoffen binnen via sonde.”
Sinds haar coronabesmetting heeft Tiffany astma en kampt ze regelmatig met een longontsteking. “Zelfs de artsen weten niet waar het door komt. Ze vermoeden dat ik een zeldzame auto-immuunziekte heb waardoor ik alle virussen oppak. Wat wél duidelijk is, is dat een 31-jarige niet zo vaak zo ziek hoort te zijn.”
Mandy is al half jaar aan huis gekluisterd door postcovidsyndroom: 'Van vrolijk mens naar kasplantje'
Ons gesprek met Tiffany vindt plaats terwijl ze in het ziekenhuis ligt. We vragen haar naar de reden voor haar opname. “Ik heb weer een longontsteking. Al moet ik wel zeggen dat het deze keer minder heftig is dan eind vorig jaar. Toen had ik ook een longontsteking waardoor ik koorts kreeg, veel pijn ervaarde en bloed ophoestte. De symptomen waren dermate heftig dat mijn mantelzorger het noodnummer heeft gebeld. Ik ben met een ambulance naar een streekziekenhuis gebracht, maar werd steeds zieker. Uiteindelijk ben ik overgebracht naar een groot ziekenhuis. Daar bleek dat mijn long ontstoken en ingeklapt was. Doordat er ruimte in mijn borstkas was ontstaan, is er vocht in gaan zitten, wat tot een tweede ontsteking leidde. Artsen kregen het helaas niet onder controle met antibiotica, dus moest ik onder het mes.”
Tiffany was enorm zenuwachtig voor de operatie, geeft ze toe. “Hoe kom ik er straks uit? Ik was bang voor de pijn en dat het helemaal mis zou gaan. Ik vind het leven nog te leuk en ik geniet nog altijd van de kleine lichtpuntjes die ik ervaar. Een operatie had niet mijn voorkeur, maar het was mijn strohalm. Op de avond voor de operatie stond een bezoek van vrienden gepland, maar dat ging uiteindelijk niet door. Ik moest eerder onder het mes.”
Ondanks de zenuwen ging ze alsnog vol vertrouwen de operatie in. “Ik heb al zoveel doorstaan, dus dacht ik: dit komt ook goed. Mijn ouders zijn allebei overleden, dus ik wist dat ik twee engeltjes op mijn schouders had. In de operatiekamer vertelde de anesthesist dat 10 procent van de mensen heel ziek werd na de operatie. Ze zei het niet om me bang te maken, dit hoort gewoon bij haar werk. Ik weet niet waarom, maar ik had er meteen een gek gevoel bij. Het gevoel dat ik bij die 10 procent zou horen.”
Tekst loopt door onder de foto.
Haar onderbuikgevoel klopt, want tijdens de operatie gaat het mis. “De artsen moesten stoppen met de operatie omdat ik niet stabiel was. Met medicatie en bloedtransfusies hebben ze me geprobeerd stabiel te krijgen, maar het lukte niet. Als ze waren doorgegaan, was het gevaarlijk geworden. Na afloop werd ik wakker op de intensive care. Doordat het tijdens de operatie niet lukte om de ontsteking op te ruimen, zijn er bacteriën in mijn bloedbaan terechtgekomen. Dit zorgde uiteindelijk voor een septische shock.” Een levensbedreigend ziektebeeld, waaraan een patiënt kan overlijden.
Als Tiffany na de operatie wakker wordt op de ic, heeft ze een beademingsbuis in haar keel en zijn haar handen aan het bed vastgemaakt. Dit is gedaan om te voorkomen dat ze de buis er uit zou trekken. “Verpleegkundigen vertelden me dat ik heel ziek was geworden tijdens de operatie. Over de septische shock werd niets gezegd. Toen ik eindelijk van de beademing af mocht, vroeg ik wat er was gebeurd. Nog nooit had ik me zó slecht en zó ziek gevoeld. Doordat ik veel bloed was verloren, was ik ook heel zwak. Het voelde alsof mijn lichaam het opgaf. Ik gaf dit allemaal aan bij de verpleegkundige en kreeg vervolgens meer antibiotica en vier zakken extra bloed toegediend.”
Om de pijn te bestrijden, krijgt ze een PCA (patiënt controlled analgesia), oftewel een pijnpomp. Dit is een pomp die via een infuus automatisch kleine hoeveelheden pijnstillende medicatie toedient. Als een patiënt meer pijnstilling nodig heeft, dan is het mogelijk om deze met een drukknop op de pijnpomp zelf toe te dienen, zonder de verpleging daarvoor in te schakelen, schrijft het Radboud UMC online. “Daar werd ik wel wat rustiger van”, zegt Tiffany. “Maar door de medicatie was ik er ook niet helemaal bij, waardoor ik minder helder kon nadenken. Ik bracht hele dagen in bed door en voelde me zo slecht dat ik me afvroeg of ik me ooit weer goed zou voelen.” Het duurt even, maar de gezondheid van Tiffany gaat uiteindelijk met kleine stapjes vooruit. In totaal lag ze vijf weken in het ziekenhuis, waarvan vier dagen op de ic.
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Met haar ontslag uit het ziekenhuis is de race nog niet gelopen, want haar opname heeft nog elke dag effect op Tiffany’s leven. Zo moest ze opnieuw leren lopen en staan. En ze gebruikt nog altijd antibiotica om de ontsteking bij haar ingevallen long te bestrijden. “Mentaal heeft het ook een enorme impact. Als je zo ziek bent geweest, ga je denken: het was echt kantje boord. Toen ik op de ic lag, droomde ik over mijn ouders. Die zeiden dat het goed was, dat ik naar hen mocht komen. Ik was er nog niet klaar voor. De dromen waren mooi, want ik zag mijn ouders weer, maar ze haalden ook mijn levenslust opnieuw naar boven.”
Doordat Tiffany de dood in de ogen heeft gekeken, is haar blik op het leven veranderd. “Ik ben sowieso wel iemand die van de kleine dingen geniet, maar nu doe ik dat nog meer. Ik zeg vaker tegen mensen wat ze voor mij betekenen. Daarnaast probeer ik er ook voor lotgenoten te zijn op momenten dat ze het zwaar hebben. Ik heb geleerd dat we wat liever voor elkaar mogen zijn en vaker waardering en trots mogen uitspreken. Doordat ik ziek ben, ben ik beperkt in de dingen die ik kan doen. Dus geniet ik extra van de kleinste dingen zoals een ijskoffie drinken. Natuurlijk heb ik ook huilbuien, maar door te voelen kan ik de zin van het leven zien. Wat er ook gebeurt, ik kan het allemaal aan.”
Er zit ook een stukje gemis bij, voor het leven dat de 31-jarige voor haar ziekte had. “Onbezorgd dingen doen, sporten, werken en van betekenis kunnen zijn voor anderen als verpleegkundige in de palliatieve zorg – ja, dat mis ik wel. Nu moet ik overal rekening mee houden. Voor de toekomst kijk ik erg uit naar de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen. Dat zou een grote stap zijn.”
Sinds het gesprek is Tiffany opnieuw opgenomen in het ziekenhuis, dit keer met een longabces. “Je gelooft het toch niet? Ik weet dat ik hier doorheen kom. Elke hobbel, hoe groot of klein ook, maakt me sterker. Dit is nog lang niet het einde van mijn verhaal.”
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
Kim kreeg een longembolie door de pil: 'Toen een bloedprop losschoot, kreeg ik een hartinfarct'
