Laptop

Shitfuk. Mijn laptop is leeg. Ik had ’m toch opgeladen voordat ik wegging? Blijkbaar niet. Het sneue, ongevulde balkje rechts bovenin mijn scherm bevestigt mijn onzorgvuldigheid. Hmm, dan die e-mails maar typen vanaf mijn telefoon. Ook best.

Het is dinsdagmiddag 13:00 uur en ik nam zojuist plaats bij een klein café om de hoek van mijn huis in Barcelona. Vanochtend ben ik op mijn dooie gemakkie mijn dag begonnen. Een paar koppen koffie thuis, daarna een uurtje sportschool, sapje gehaald op de terugweg. Nu is het tijd voor wat werk.

Werk

Werk. Soms twijfel ik of ik het zo mag noemen. Bij het woord ‘werk’ zie ik iemand voor me die om 09:00 uur zwetend een kantoor binnenrent en tot minimaal 17:00 uur geacht wordt productief te blijven. Of iemand in de zorg die operaties uitvoert en misschien wel moet beslissen over leven en dood. Of iemand in de horeca. Of in het onderwijs. Iemand die ’s avonds afgepeigerd thuiskomt en blij is dat ’ie eindelijk even niks hoeft.

Influencer

Mijn baan ziet er iets anders (en ongewoner) uit. Ik ben al jaren zelfstandig ondernemer. Mijn inkomen haal ik voornamelijk uit mijn socialmediakanalen. In de volksmond noemen we dat gewoon influencer. Maar net zoals de meeste influencers heb ik een graftakke hekel aan de term influencer. Dus wanneer iemand me vraagt wat ik nou precies doe, kom ik meestal aan met allerlei vage betitelingen als online creative, content creator of social media something. Om uiteindelijk van de verwarde persoon tegenover me alsnog te horen: “Dus je bent influencer?”

Mocht je je afvragen waarom ik zo slecht ga op die oorspronkelijke vakterm, bij deze mijn respons: stel je voor dat jij nieuwe sneakers koopt en dat jouw vriendinnen ze zo leuk vinden dat ze dezelfde besluiten te kopen, dan ben jij ook een influencer. Als jij je broer of zus vertelt hoe ze het beste de vaatwasser in kunnen ruimen, idem dito. Kortom, het zijn van een beïnvloeder (da’s het uiteindelijk gewoon) staat naar mijn mening volledig los van een hoeveelheid volgers of een sociale status.

Los van wat ik van mijn titel vind, vind ik mijn werk inhoudelijk wel heel erg leuk. Ik mag samenwerken met mooie merken en de band met mijn volgers is als een online vriendschap waar ik veel waarde aan hecht.

Vrijheid

Maar bovenal geeft dit werk me veel vrijheid. Ik ben mijn eigen baas én ik werk remote. Dat biedt zeker voordelen. Ik ben flexibel en kan makkelijk tijd vrijmaken voor andere dingen. Ik heb alle ruimte voor eigen creativiteit en ontwikkeling in mijn tempo. Vrij vragen voor een vakantie of een verjaardag hoef ik niet. Dealen met een ochtendspits heb ik sinds mijn studie niet meer gedaan. En of ik nou een half uur of tien uur pauze neem, er is niemand die me terug naar mijn bureau roept.

Dat klinkt allemaal super. Ik zal ook niet snel klagen. Maar ik heb wel het idee dat ondernemen en remote werken vaak alleen maar opgehemeld wordt, terwijl er – zoals bij alles in het leven – ook keerzijdes zijn.

Claire: 'Toevallige ontmoetingen laten zien hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn'Lees meer

Financieel

Denk aan de financiële onzekerheid die met mijn werkvorm gepaard gaat. Als ik ziek ben en niet werk, verdien ik niks. Mijn onderneming is een soort verlengstuk van mezelf. Als het met mijn bedrijf niet lekker gaat, kan ik zelf daardoor ook in de problemen komen. Dat houdt me ’s nachts wel eens wakker. Ik ben tevens zelf verantwoordelijk voor de kosten van verzekeringen en de opbouw van mijn pensioen. Ik ben niet in loondienst. De ene maand verdien ik goed, de andere maand letterlijk geen rooie cent.

Daarnaast is het fijn dat ik kan werken vanuit elke random koffietent, maar mis ik stiekem collega’s om me heen. Ik ben in principe de hele dag op mezelf aangewezen en bevind me daardoor geregeld in een sociaal isolement. Ik ken het gevoel van feitelijk samenwerken of sparren met anderen niet. Ik zit in een bubbel en de eenzaamheid die ik daar in ervaar is soms arelaxed. Er bestaan uiteraard co-working spaces, maar geloof mij; da’s toch wat anders dan dagelijks omringd zijn door je (vaste) collega’s.

Structuur

Een overige mindere factor is het gebrek aan stabiliteit en structuur. Prettig dat niemand me vertelt wat ik zoal moet op een dag, maar dat houdt in dat ik alsmaar mezelf moet motiveren en vooruit moet duwen. Dat is voor iemand met de concentratieboog van een poffertje (like me) af en toe nogal een uitdaging.

Ondernemen

Ondernemen moet in je zitten. En hoewel ik me soms afvraag of dat bij mij wel echt het geval is, zou ik het ook niet snel meer verruilen voor iets anders. Ik ben zo gewend geraakt aan mijn eigen wereld, dat ik vermoed dat ik niet makkelijk zou dealen met hiërarchie binnen het bedrijf van een ander.

In een ideale wereld zou het mooi zijn als iedereen een beetje van beide kan ervaren. Is die mogelijkheid er niet, dan hoop ik in elk geval dat je iets doet wat je heel erg leuk vindt. Omringd door vaste collega’s op kantoor, of door wildvreemden in een koffietent.

Claire: 'Ik kan niet wachten om de grens van dertig te passeren'Lees meer