Heimwee

Ik lig onder in een stapelbed. Bovenin het bed ligt een vriendinnetje. Zij ligt voor mijn gevoel al eeuwen te tukken, ik ben al eeuwen wakker. Zachtjes snik ik in het kussen dat niet van mij is en onbekend ruikt. Het is al 23:00 uur. Zitten haar ouders nog beneden? Zou er iemand boos op me worden als ik toch vraag of ik naar huis mag?

Omdat ik vaak alleen reis en/of in het buitenland ben, ontvang ik regelmatig de vraag of ik wel eens heimwee ervaar. Tot mijn twaalfde wilde ik nooit ergens blijven slapen. Ik wilde zo dicht mogelijk bij mijn eigen huis in de buurt blijven. Als kind was ik de enige van alle nichtjes die ’s avonds thuisgebracht of opgehaald moest worden na een gezellige dag bij opa en oma. Ik kon zelfs geen nacht bij mijn buurmeisje spenderen zonder dat mijn moeder uit haar bed gebeld moest worden omdat het helaas ’toch weer niet was gelukt’.

Eigen bed

Ik vond die heimwee vreselijk. Nee, ik háátte het. Het beperkte me in alles. Nooit kon ik mee op leuke weekenden weg. Vakanties waren een hel. Zodra ik de drempel van mijn huis overstapte, nam de heimwee het over en gierde er een soort pijn door mijn hele lijf. Ik dacht altijd tien stappen vooruit, alles om te zorgen dat ik ’s avonds in mijn eigen bed zou belanden.

Rond mijn twaalfde verdween de heimwee. Zomaar, ineens. Al die jaren duwen en trekken aan mogelijke oplossingen die niks uithaalden. Op onverklaarbare wijze was het abrupt voorbij. Gelukkig. Ik kon eindelijk buiten mijn eigen voordeur slapen.

Studeren

Alles ging prima, tot ik ging studeren in Doorn. Vriendinnen gingen met elkaar samenwonen, ik ging op mezelf. Ik keek daar onwijs naar uit, deed erg mijn best om mijn nieuwe plekje leuk in te richten. Hier zou ik het naar mijn zin gaan hebben.

Niks bleek minder waar. Ik kon er totaal niet aarden en was alle avonden van de week het liefst weg. Dit huis deed niks voor me. Ik was zo teleurgesteld. Waar lag dit aan? Ik had me hier toch zo op verheugd? Waarom wilde ik hier dan helemaal niet zijn? Voor het eerst ooit had ik heimwee naar de heimwee.

Samenwonen

Kort daarna verliet ik mijn eigen stek om alsnog samen te gaan wonen met een klasgenoot. Dat leek te helpen. Dat huis voelde niet als thuis, maar zij zelf voor mij wel en dat verminderde de druk. Toch wist ik dat de zoektocht naar mijn gewenste vorm van heimwee hier moest starten. Ik wilde weer echt iets missen.

Dankbaar

Ik ondervond dat heimwee niet specifiek is. Soms is het een persoon. Soms een plek. Of een herinnering. Ik denk dat als je me volgt, je weet dat ik iets vond wat ik nog dagelijks mis. Elke dag dat ik niet in die stad ben, denk ik eraan. En waar ik dat voorheen enkel en alleen als iets pijnlijks ervaarde, ben ik er nu dankbaar voor.

Je kunt iets of iemand missen of er heimwee naar hebben, zonder dat dat iets naars hoeft te zijn. Je kunt iets of iemand missen of er heimwee naar hebben, zonder dat het je hoeft te beperken.

Hier is het ook fijn

Ik lig weer in bed. Ik kan niet slapen. Die gekke heimwee. Daar heb je ’m weer. Er zijn zoveel plekken waar ik heen wil. Waar ik zou willen zijn. Maar ik ben hier. En hier is het ook fijn. Ik besef dat ik altijd heimwee zal hebben. Als ik in Amsterdam ben, mis ik de zon in Barcelona. Ben ik in Barcelona, heb ik heimwee naar de chaos van New York.

Ik kijk naar degene naast me en denk: en als ik nu niet hier in Amsterdam was, dan had ik heimwee naar jou.

Claire: 'De ene maand verdien ik goed, de andere letterlijk geen rooie cent'Lees meer