Noah ten Hoor (23) is pas 21 als ze afscheid moet nemen van haar grote liefde. Na een ziekbed staat ze er in 2020 ineens alleen voor. Nu, twee jaar later, wordt ze steeds gelukkiger.
LINDA.meiden belt haar om te vragen hoe de afgelopen jaren voor haar geweest zijn.
In januari 2017 krijgt haar man klachten, maar omdat de huisarts denkt dat er weinig aan de hand is en hem wegstuurt met medicatie die niet helpt, komen ze er pas in december achter dat hij een tumor in zijn slokdarm en maag heeft. “De tumor groeide uiteindelijk zodanig dat die uitzaaide. Vlak voor kerst werd hij ontzettend ziek”, vertelt Noah. “We wilden nog kijken of we het over de kerstdagen heen konden trekken, maar zijn organen begonnen te protesteren en hij belandde op de spoedeisende hulp.”
“Achteraf gezien hadden de alarmbellen allang moeten afgaan, maar zolang we niet werden doorverwezen konden we niets. Hij had hele hoge koorts, kon steeds slechter slikken. Het was alsof hij over een tennisbal heen moest slikken, omdat de tumor in de weg zat.”
Ze sluit kanker niet uit als ze na onderzoek in het ziekenhuis op gesprek moeten komen. “Daar heb ik zeker aan gedacht, maar ik wilde niemand bang maken. Al zei ik wel tegen de assistente, toen ze me belde: ‘Je kunt ook nu wel gewoon zeggen dat hij kanker heeft’. Als je op gesprek moet komen weet je al dat het slecht nieuws is.”
In het ziekenhuis gaan ze meteen de medische molen in. “De eerste maand heeft hij in het ziekenhuis gelegen vanwege zijn ontstoken organen. Daarna kreeg hij zes weken lang chemo en bestraling. Toen zijn we nog op vakantie geweest en is zijn slokdarm daarna operatief verwijderd. Het duurde vervolgens een jaar voor hij weer normaal kon eten. Maar toen het weer beter ging, wisten we ook: als de kanker binnen een jaar terugkomt, is het foute boel.”
Helaas wordt er in de december daarna kanker in zijn lymfeklieren gevonden. “Hij werd weer een aantal keer geopereerd, waarbij vrijwel al zijn klieren zijn verwijderd. In januari had hij een controle en was alles goed, maar toen hij kort daarna een plekje op zijn huid vond, werd er toch nog een scan gedaan. Hij bleek helemaal onder te zitten; het zat in zijn longen, zijn hoofd, overal. Dan ben je uitbehandeld.”
Bestraling is nog een levensverlengende optie, maar dat wil hij niet. “Hij is nog één keer bestraald, maar kreeg daar ontzettende hoofdpijn van. Hij dacht: als ik toch doodga, dan liever sneller maar wel met kwaliteit van leven.”
“Toen ik hoorde dat hij dood zou gaan was mijn eerste gedachte: dan is de zin van mijn leven weg. Met die gedachte sloeg de angst toe. ‘Kan iemand mij even vertellen hoe dit moet? Want anders hoeft het leven van mij ook niet meer’.”
“Ik had gelukkig de kans om dat met hem te delen, en zijn antwoord was dat ik het lef moest hebben weer te gaan leven. Hij antwoordde: ‘Laat mij los en ga leven, ik heb lang genoeg op jouw rem getrapt door mijn ziekte. Je kan het, ook zonder mij’. Nou, daar ging ik dan, met fucking volle angst vooruit, recht op mensen met meningen en vooroordelen af. Hij had gelijk: ook zonder hem vond ik weer de zin van, en het plezier in, het leven. ”
Na jaren mantelzorger te zijn geweest, is de laatste fase aangebroken. “Je durft niet weg thuis, want elke keer als je weggaat ben je bang dat hij dood op de bank ligt. En als je gaat slapen, hoop je dat hij de volgende ochtend nog wakker wordt. Op een gegeven moment wen je aan die manier van leven, maar lekker was het nooit om even de deur uit te gaan.”
En dan overlijdt Noahs man op 37-jarige leeftijd in haar bijzijn. “Ik heb niet echt woorden voor zijn laatste momenten met mij. Hij knipoogde, zijn ogen braken en zijn ziel verliet de wereld. Het was hij en ik en ik en hij, tot de dood ons scheidde en ik overbleef. Dat is de nieuwe werkelijkheid, die ik het liefst ontkende alsof het een keus was.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Een periode van rouw volgt. “Ik sta iedere dag op met een heel groot gemis en intens verdriet, en dat is heel hard werken. Als iemand me vlak na zijn dood vroeg hoe het ging, dacht ik: wat denk je zelf? Alles is onder mijn voeten vandaan getrapt.” Dat ze hier met weinig mensen over kan praten, maakt het alleen maar zwaarder. “Het gebeurt gewoon niet zo vaak dat iemand zo jong een partner op deze manier verliest.”
In die tijd heeft ze wel heel veel steun aan een man die ze al langere tijd kent. Zijn vrouw, die ze ook kende, overleed drie maanden voor de man van Noah. “Ik kon na de dood van m’n man niet goed slapen. Mijn huidige partner, toen nog een vriend, nam me ’s avonds mee om rondjes te rijden tot we allebei moe genoeg waren om dat wel te kunnen. Dat hij hetzelfde had meegemaakt was heel fijn. Maar dat dit meer kon worden hadden we allebei op dat moment nog niet bedacht.”
Uiteindelijk bloeit er na een hele tijd iets moois op tussen de twee. Inmiddels wonen ze samen en hebben ze samen een bedrijf. “Voordat ik weduwe werd wilde mijn man zijn eigen crematie plannen. Toen we het over bloemen hadden, zei hij: ‘Dat hoeft van mij niet, dat is zonde van het geld. Koop maar een mooie bos bloemen voor jezelf voor thuis’. Maar dan zouden wij tijdens de crematie naar een kale kist zitten kijken. Uiteindelijk hebben we bloemen in zijn lievelingskleur gekozen, maar het zette me wel aan het denken. Wat doe je met de bloemen na een crematie? Die kun je niet op een graf leggen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Als Noah en haar huidige partner merken dat de bloemen op het graf van zijn vrouw niet lang mooi blijven, ontstaat het idee om zijden boeketten te gaan verhuren en verkopen. “Ik had van alles uitgestald op de tuintafel om te kijken welke bloemen het langst mooi bleven in de regen, en zo is het balletje gaan rollen. Inmiddels maak ik boeketten voor begrafenissen, crematies en bruiloften. Echte bloemen zijn op dit moment hartstikke duur, dus mensen willen heel graag boeketten die lang mooi blijven en niet zoveel kosten. Plus, je hoeft ze geen water te geven. Dat scheelt ook.”
Nieuwe liefde van weduwe Mira (39) bleek uit op haar geld: 'Ik mis nog 16.000 euro'
