Nikwi Hoogland (30) is 25 als ze voor het eerst haar biologische ouders uit China ontmoet. Tijdens deze hereniging komt ze achter de échte reden waarom ze op jonge leeftijd werd geadopteerd.
In een interview met LINDA.meiden vertelt Nikwi haar verhaal.
Nikwi is nog maar negen maanden oud als zij wordt geadopteerd door haar Nederlandse vader en moeder. Daar groeit ze op. “Ik woonde in een best klein dorpje en wilde bij de rest horen. Alleen leek ik er totaal niet op. Dat is iets wat mij altijd heeft gestoord als kind. Het is lastig om je daarover te uiten naar je ouders, want je wil ze niet afwijzen. Als kind kun je dat ook niet onder woorden brengen.”
Sommige geadopteerden willen graag hun geboorteland bezoeken, maar zij had dat niet. “Ik verzette me. Het heeft lang geduurd voor ik de stap durfde te nemen om mijn ouders of familie te zoeken”, vertelt Nikwi. Haar moeder neemt Nikwi twee keer mee naar China. “Het was leuk, maar ik voelde me een toerist in eigen land.”
In 2018 wordt haar moeder ernstig ziek. Ze heeft uitgezaaide kanker en het gaat steeds slechter. “Ik bedacht in één keer: er moet op deze planeet nog een andere familie zijn.” Haar moeder speelt hierin een belangrijke rol. “Ik ben toen op zoek gegaan, niet wetende dat mijn ouders mij al 25 jaar lang zoeken en ik ze binnen drie weken teruggevonden heb.” Dat lukt haar, met behulp van een vrijwilligersorganisatie, via een digitale poster die wordt verspreid.
Met gemixte gevoelens vertrekt Nikwi in oktober 2019 naar Shanghai om haar ouders te ontmoeten. Haar Nederlandse moeder overlijdt namelijk een maand na de geslaagde zoektocht. “Ik was er daarom mentaal niet helemaal bij, maar ik was enthousiast en gespannen. Ergens was ik ook een beetje bang voor afwijzing, want wat als ze me toch niet in de familie willen hebben?”
Die angst is helemaal niet nodig. “Op het vliegveld dacht ik: ik ga nu iets levensveranderend doen. Toen de koffers kwamen en ik de ruimte inliep, riep mijn broertje gelijk. Ik kreeg kippenvel omdat ik ze nu echt ging zien, maar het voelde gelijk goed. Het was emotioneel. De tranen en omhelzing kwamen automatisch. Ik wilde mijn ouders heel dicht bij me hebben. Altijd voelde ik al dat ze de adoptie met een reden hadden gedaan.”
Melisse (26) is geadopteerd uit China: 'Ik wist zelf niet dat adoptie een trauma was'
In China komt Nikwi erachter dat haar gevoel klopt. Wel dacht zij, en haar Nederlandse ouders ook, altijd dat ze een vondeling was. “Ik moest afgestaan worden omdat ik een tweede kind was, maar ze kozen er specifiek voor om geen abortus te laten doen. Ze wilden mij in de familie houden. Ik ben van familielid naar familielid gegaan en uiteindelijk bij een verre tante beland. Zij zou voor mij zorgen. Mijn vader was aan het werk en kwam een jaar later terug. Hij hoorde dat mijn tante in elkaar was geslagen, ik afgepakt was en hij had geen idee waar ik naartoe was gegaan.”
Tot op de dag van vandaag is het vaag wie haar daar heeft weggehaald, maar waarschijnlijk de eenkindpolitiek-officieren. “Ik werd hardhandig afgenomen, naar kindertehuis Yiwu gebracht, vanuit daar verkocht en geadopteerd.”
Haar vader probeert haar al die jaren te zoeken. “Hij is heel de oostkust langsgegaan. Eerst in het geheim, daarna kon het meer op de voorgrond. In China was ook veel kinderhandel, maar hij had wel een vermoeden dat ik naar het buitenland was. Elke keer als ik hem zie, is hij er verdrietig om.”
Eenkindpolitiek
China voerde in 1979 de eenkindpolitiek in om de enorme bevolkingsgroei tegen te gaan. Elk stel mocht nog maar één kind krijgen. Als er een tweede op komst was, werden de ouders gedwongen tot abortus, riskeerden ze een gevangenisstraf of een hoge boete. Vooral meisjes hadden veel last van dit beleid. Zo werden er veel achtergelaten. In 2015 schafte China dit beleid – wat enorm onder vuur lag – af en mochten ouders wel twee kinderen krijgen.
Het land maakte buitenlandse adoptie in 1992 mogelijk. Zo’n 160.000 kinderen gingen naar het buitenland. Het land gaf maar weinig informatie over hen. Inmiddels is de Chinese overheid gestopt met internationale adoptie.
Dat Nikwi en haar familie elkaar weer in de armen kunnen sluiten, brengt veel teweeg. “Het vinden van een familielid is te allen tijde mega-pijnlijk, want je komt achter hetgeen wat je hebt gemist en wat je zal missen in de toekomst. Vinden staat altijd gelijk aan missen.”
Tijdens haar reis voelt zij zich echt als hun kind en een zus. Daarna is ze nog een keer teruggegaan. Eén keer per week heeft ze contact met hen. “We videobellen af en toe, en ze zijn heel betrokken en lief. Ik ben gezegend met mijn familie, ik weet dat het ook anders kan zijn.”
Tekst gaat onder foto verder.
Nu zet Nikwi zich in voor andere geadopteerden. “Ik heb veel struggles gehad in mijn leven, waardoor ik me goed in een ander kan inleven. We zijn niet allemaal gelijk, maar hebben een bepaalde beginbasis, waarbij de wortels uit de grond zijn getrokken. Het is zo’n permanent iets in je leven. In elke fase komt dat wel een keer terug; of je nou kinderen krijgt of als iemand overlijdt. Ik wil een rol spelen om anderen een zachtere landing te geven. Ik geef veel om alle 40.000 geadopteerden, merk ik.”
Ze ownt Adoptiepedia, waarmee ze rootsreizen organiseert, heeft een consultacy én net een community opgericht. “Mijn doel is dat iedereen zijn hereniging heeft, maar het is er ook om herkenning te vinden bij elkaar, je ei kwijt te kunnen en een groot deel van jezelf te kunnen omarmen.”
View this post on Instagram
Carla (54) zoekt nog altijd haar biologische ouders: 'Kans dat ze nog leven wordt steeds kleiner'
