Halverwege de ochtend besloot ik naar huis te gaan, maar ik wilde eerst een briefje voor hem achterlaten. Aangezien ik mijn werktas niet bij me had, had ik ook geen pen bij de hand. Ik rommelde door de keukenlades, maar kon er geen vinden. Daarna trok ik het tv-meubel open en trof daar een stapel enveloppen aan. Er was met de hand een adres op geschreven. Uit nieuwsgierigheid maakte ik er eentje open: het was een brief gericht aan mijn toenmalige vriend.

Ik weet dat het een inbreuk van privacy was, maar ik kon er niks aan doen en las ‘m. De schrijver liet weten dat hij nog drie jaar moest ‘zitten’, maar hij was inmiddels over de helft van zijn gevangenisstraf. Het ging goed met hem, afgezien van een akkefietje met een medegevangene eerder die week. Toen ik aan het einde van de brief was gekomen, kon ik mezelf niet bedwingen. Ik las alle 12 (!) brieven die er lagen. Ze gingen vooral over het leven in de gevangenis. Daarnaast waren er reacties op dingen die mijn vriend in zijn brieven had geschreven. Doordat ik wat context miste, oftewel de andere brieven, kon ik het niet zo goed ontcijferen. Er werden ook persoonlijke dingen gedeeld over zijn behoefte aan seks en schuldgevoel over zijn daden. Toen ik klaar was met lezen, zorgde ik dat ik de brieven weer precies op dezelfde manier in de kast legde, zodat het niet opviel. En ben naar huis gegaan.”

Waarom is het geheim?

“Dit is echt een inbreuk op iemands privacy, niet alleen die van mijn toenmalige vriend maar ook van de gevangene. Het is iets waar ik me enorm voor schaam, want van nature ben ik niet zo’n nieuwsgierig aagje. In ieder geval niet als het op dit soort dingen aankomt. Ik rommel ook nooit in het huis van een ander, maar nu was ik oprecht op zoek naar een pen en kwam dit tegen.”

Weet iemand hiervan?

“Nee, ik heb het nog nooit met iemand gedeeld uit schaamte. Daarnaast ben ik bang dat ik als onbetrouwbaar wordt gezien als ik dit deel. Daar zit ik ook niet op te wachten. Het was nu echt nieuwsgierigheid die ik niet kon bedwingen, maar het voelde alsof ik iemands dagboek las. Niet zo chic.”

Voel je je schuldig?

“Ja, wel een beetje. De gevangene had in vertrouwen dingen gedeeld met zijn vriend en ik heb dat gebruikt als een vorm van vermaak – hoe raar dat ook klinkt. Dat verdiende hij niet.”

Ga je het ooit opbiechten?

“Nee, nooit. Mijn toenmalige vriend en ik zijn uit elkaar en hebben geen contact meer. Daarnaast heb ik géén idee meer hoe de gevangene precies heet, dus aan wie zou ik dit moeten opbiechten? Om te voorkomen dat ik als onbetrouwbaar wordt gezien, houd ik dit ook geheim voor dierbaren. Door het te vertellen kan het alleen maar een negatieve impact hebben op mij. Nee, bedankt.”

*Alessandra’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

Linkse Baukje heeft seks met een Trump-supporter: 'Een smet op mijn imago'Lees meer