Geen verharde wegen, winkels, restaurants of elektriciteit: Nienke Appels (32) woont al 1,5 jaar op een onbewoond eiland in Indonesië. Voor haar boodschappen moet ze een uur varen.
En een colaatje kopen als je daar even zin in hebt, zit er niet in. We belden haar om alles te horen over haar island life.
Middenin coronatijd besluit Nienke naar Bali te vertrekken om daar vier maanden te overwinteren. Haar werk kon ze prima op afstand doen en de regels op Bali waren minder streng, dus de keuze voor een tropisch eiland vs. haar kleine Rotterdamse appartement was snel gemaakt.
Als ze na twee maanden haar huidige vriend tegenkomt, een Indonesische jongen, besluit ze langer te blijven. Na een tijdje op Bali te hebben gewoond, zijn ze 1,5 jaar geleden voor zijn werk – bij een homestay – verhuisd naar het ieniemienie tropische eiland Kri, onderdeel van een groep van maar liefst 1500 (kleine) eilanden.
Beschrijf het eiland eens?
“Het is een echt Expeditie Robinson-eiland met parelwit zandstrand en koraal voor de deur, bergen en jungle. Kri is heel klein, ik denk zo’n drie kilometer lang, en is nog niet ontdekt door het massatoerisme. Heerlijk vind ik dat. Er is nog niet veel over bekend en mensen haken al snel af als ze zien hoeveel moeite je moet doen om hier te komen.
Het eiland heeft geen verharde wegen, waardoor je alles te voet of per boot aflegt. Er zijn geen restaurants of winkeltjes en ik kan nergens een koffie of boodschappen halen. En alleen in de avond hebben we elektriciteit. Alles loopt op generatoren en vanwege de kosten draaien die maar zes uur op een dag.”
Hoezo noem je het een ‘onbewoond’ eiland, als je er zelf woont?
“Die vraag krijg ik héél vaak, maar het is wel degelijk onbewoond. Officieel woont hier niemand. De mensen hier werken op een resort of bij een homestay, zoals mijn vriend, en verblijven op dat terrein.”
Zoals je beschrijft is er weinig te doen. Hoe ziet een gemiddelde dag er voor jou uit?
“Er zijn twee opties: of ik ga met toeristen mee op excursie, of ik vul mijn dag zelf in. Dan maak ik voor mezelf een ontbijt, vaak een havermout of zo, ga ik in de ochtend een paar uurtjes werken en de rest van de dag doe ik waar ik zin in heb: zwemmen, chillen, door de jungle wandelen, of met de mensen hier iets doen. De grootste vorm van slow living ever, haha. Op meer avontuurlijke dagen ga ik mee met toeristen de boot op en gaan we snorkelen of hiken. Zit ik met geweldige views op een verlaten eilandje m’n lunch te eten.
In 2021 heb ik dengue (knokkelkoorts, red.) gekregen, waarna mijn immuunsysteem nooit meer helemaal is hersteld. Sindsdien heb ik ook geen ruimte meer in mijn hoofd voor het marketingwerk dat ik altijd gedaan heb. Dus nu doe ik voornamelijk twee dingen: online administratief werk en we zijn bezig met het opzetten van onze eigen homestay hier op het eiland. Deze gaat dit jaar nog open, dus ik ben voornamelijk verantwoordelijk voor alles achter de schermen, zoals administratie en boekingen.”
De tekst gaat verder onder de foto.
Het klinkt als een groot contrast met het drukke, Rotterdamse leven dat je gewend was.
“Klopt. Bepaalde dingen van dat leven mis ik wel hoor, zoals het gemak om iets te kunnen doen of kopen als je daar zin in hebt. Het is hier alsof je 70 jaar terug in de tijd gaat. Niets in vergelijking met Bali of Java die veel meer geciviliseerd zijn. Voor een boodschap moeten we een uur varen naar de hoofdstad van Raja Ampat, waar bijvoorbeeld ook een ziekenhuis is. Maar daar kan ik dan weer geen westers merk shampoo vinden. Daarvoor moet ik nog twee uur verder reizen, naar de hoofdstad van onze provincie. Het feit dat je in Nederland iets online kunt bestellen en morgen in huis hebt… wat een luxe.
Ik kan me één moment herinneren waarop dit me opbrak, namelijk toen mijn beide laptops in dezelfde week kapot gingen. Dat was natuurlijk al heel irritant, maar er was niets in de buurt waar het gerepareerd kon worden. Ik kon ze opsturen naar Java of Bali, maar dat durfde ik niet aan. Het klinkt misschien heel dramatisch, maar ik was al 2,5 jaar niet in Nederland geweest en dit was de druppel waardoor ik besloot een ticket te boeken. Ik moest echt mijn shit fixen. Twee weken later zat ik in het vliegtuig.”
Maar wacht, nog even terug: je reist dus drie uur voor een fles shampoo?
“Nou, nee, daar maken we wel een heel uitje van. We boeken een luxe hotel met een lekkere douche, gaan naar de bios, uit eten en rijden rond op een scooter. Even onderdeel van de beschaving zijn, de normale dingen doen.”
View this post on Instagram
Hoe zie jij de komende jaren voor je?
“Ik kijk niet heel ver vooruit, wat misschien gek klinkt als je een business gaat opzetten. Natuurlijk zijn we enthousiast over onze eigen homestay en daar zullen we de komende twee jaar druk mee zijn, maar hoe de komende jaren er verder uit zien? Geen idee. Wel hoop ik meer de balans te vinden tussen het eenvoudige leven hier, en een leven met meer faciliteiten zoals in een grotere stad.
Hier zo onbevangen in staan is in groot contrast met mijn vriendinnen in Nederland. Daar biedt iedereen op huizen, zijn ze bezig met een nieuwe leasebak of doelen in hun leven. Ik woon in een houten huisje zonder elektriciteit en zonder die concrete ‘volgende stappen’ in mijn leven. Wij zijn er ook oké mee dat we niet weten waar we over drie jaar zijn. En het is ook wel fijn dat ik dat gewoon heb kunnen accepteren. Ik heb weinig stress, en de meesten van jullie veel.”
Wat doet het leven op zo’n eiland, met weinig prikkels, eigenlijk met je mentale gesteldheid? Pluk je daar de vruchten van?
“Ik ben wel anders naar dingen gaan kijken. Zo koop ik nu weinig spullen, want het is moeilijk of niet verkrijgbaar en uiteindelijk heb ik hier weinig nodig, maar in Nederland draait alles om kopen. Ik hoef social media maar te openen en iedereen promoot 15 soorten lipliners en 7 verschillende kleuren Uggs. Dat vind ik heftig om te zien, omdat ik oprecht in een jaar meerdere mensen heb zien overlijden omdat ze geen geld hebben om naar de dokter te gaan of om benzine te kopen waarmee je 1,5 uur naar een ziekenhuis kunt varen.
Als mensen hier beltegoed hebben zitten ze ook te scrollen, maar voor de rest hoor je hier de hele dag door spelende, lachende kinderen, die een bootje maken van oude dozen en daar zo blij mee zijn. Het zijn de kleine dingen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben geen heilig boontje en ik vind het ook heel fijn om, als ik in Nederland ben, mijn dingen te kunnen bestellen en ik neem ook zeker spullen mee terug. Maar het feit dat je vaak alleen maar bezig bent met de volgende mijlpaal, zonder überhaupt bij iets stil te staan of te genieten van wat je hebt, dat is toch jammer? Van kleine dingen kan ik nu écht happy worden.”
Ellemijn (23) kreeg relatie met danser op Bali: 'Kan diepe gesprekken met hem voeren'
