Een bijbaan in de horeca of in de supermarkt is niets voor Nathalia. Wanneer haar pleegmoeder overlijdt, beseft ze hoe dankbaar ze is voor de postmortale verzorgers die haar en haar familie helpen.
Zo ontdekt Nathalia dat ze dit ook wil doen voor andere families en inmiddels is ze bijna een jaar werkzaam als postmortale verzorgster.
Verdriet, boosheid of onbegrip zijn gevoelens die Nathalia niet zozeer heeft wanneer haar pleegmoeder opgebaard wordt. Ze voelt vooral dankbaarheid voor de lieve mensen die haar pleegmoeder helpen met haar laatste reis. “Ik vond het heel bijzonder dat er mensen waren die ons zo goed konden helpen. Zij waren er echt voor ons. Ik keek erg tegen ze op en heb ze wel honderden keren bedankt toen ze klaar waren.”
Uiteindelijk is ze hen zelfs zo dankbaar dat ze besluit hetzelfde werk te gaan doen. “Ik had er wel bepaalde verwachtingen van en eigenlijk zijn die allemaal overeengekomen met de werkelijkheid. Ik wist dat het zwaar zou worden, maar wilde dit gewoon heel graag doen voor anderen. En stiekem ook een beetje voor mijn pleegmoeder.”
Overleden mensen opbaren, verzorgen, in de make-up zetten en vervolgens naar hun allerlaatste bestemming vervoeren: dat is waar Nathalia dagelijks mee bezig is. Ook kist ze de overledenen in. Dit gaat altijd naar de wens van de nabestaanden en eventueel zelfs de overledenen. “Ik wil dat de nabestaanden op een fijne manier afscheid kunnen nemen van hun dierbare. Daarom luister ik altijd aandachtig en neem ik voor iedereen volledig de tijd.”
Iedere dag gaat Nathalia van deur naar deur om overleden mensen op te baren en naasten te helpen. Het ene gezin is toegankelijker dan het andere. “Soms zijn er families die meehelpen, omdat het hen troost biedt. Dan laat ik ze uiteraard helpen. Ook krijg ik families die er veel minder enthousiast over zijn en het allemaal niet mee willen maken. Dat zijn wel de mensen die ontzettend dankbaar zijn als het werk vervolgens is gedaan. Daar doen wij het natuurlijk voor.”
Romy (19) personaliseert uitvaartkisten: 'Ik heb ze binnen 24 uur af'
Toch is Nathalia in haar eerste werkweken bang dat ze het werk mee naar huis zal nemen. Gelukkig komt ze er binnen korte tijd achter dat dit meevalt. “In het verleden zijn er dingen gebeurd, waardoor ik dingen nu makkelijk loslaat. Dat heeft mij enorm geholpen bij deze baan.”
Ze deelt met haar oom, waar ze op dit moment woont, wat ze meemaakt. Daarna laat ze het los en probeert ze er niet meer over na te denken. “Ik moet wel ergens mijn ei kwijt kunnen en dat kan gelukkig bij hem.”
Dat ze het inderdaad goed kan loslaten, realiseert ze zich wanneer ze van naasten een complimentje krijgt over haar werk. Zelf heeft ze geen idee meer over welk lichaam dit compliment gaat. “Soms denk ik nog weleens na over een kinderlichaam, maar verder kan ik me niets herinneren over wat ik heb gedaan. Er is niets dat me bijblijft en dat vind ik eigenlijk alleen maar fijn.
Het is namelijk niet te doen om overal om te gaan huilen. En het scheelt natuurlijk dat ik de mensen niet ken. Je moet wel een sterke mindset hebben om dit werk te kunnen doen.”Haar collega’s helpen haar hiermee. Omdat ze de jongste op de werkvloer is, voelen zij zich verantwoordelijk. “Ze voelen echt een beetje als mijn mama’s. Als er iets is, kan ik altijd bij ze terecht. Ze zijn ook allemaal iets ouder dan ik, maar ik vind dat verder geen probleem. Ik voel me juist veilig bij hen.”
Esmée (28) is post mortale verzorger: 'De lichamen op mijn tafel kwamen 's avonds in het nieuws'
Inmiddels werkt Nathalia al bijna een jaar als postmortale verzorgster. Angst voor de dood, die ze had toen ze nog wat jonger was, heeft ze niet meer. “Als ik zie hoe vredig sommige mensen zijn gegaan, kan ik niet bang meer zijn. Ooit is het gewoon tijd om te gaan en kan ik dat misschien alleen maar als iets positiefs ervaren.”
Op dit moment is Nathalia blij met haar werk, maar in de toekomst zou ze toch iets anders willen doen. Namelijk iets met haar studie: evenementen organiseren. “In het verleden heb ik al vijf jaar bruiloften gepland. Bij het organiseren ligt echt mijn passie, maar ik wil wel iets in deze sector blijven doen. Daarom hoop ik begrafenisondernemer te worden, zodat ik alles van a tot z kan regelen met en voor de dierbaren.”
Cheryl (32) is postmortale verzorger: 'Ik ben soms ter plekke bij een moord of ongeluk'
