Voordat de oorlog in Oekraïne begint, timmert Nataly (33) hard aan de weg als nagelexpert. Zodra de bommen vallen vlucht ze samen met haar moeder weg uit Kyiv, maar niet zonder haar werkspullen mee te nemen.
Nu heeft ze een succesvolle salon – Nail Academy by Nataly – in Amsterdam, maar daar heeft ze ongelooflijk hard voor moeten werken.
Haar moeder is de reden dat Nataly ooit interesse kreeg in het doen van nagels. “Ik had al wel vroeg een visie van de vibe waar ik voor wilde gaan. Mijn moeder nam me vroeger altijd mee naar de schoonheidsspecialiste. Die vrouw inspireerde me om in een beauty-omgeving te gaan werken. Toen ik zestien was, deed ik een opleiding om nagelstyliste en schoonheidsspecialiste te worden.” Haar nagelsalon is binnen no-time volgeboekt, dus ze besluit zich daar volledig op te gaan focussen.
Voor de oorlog begint, is Nataly al zeven jaar ondernemer in Kyiv. “Drie jaar voor Rusland Oekraïne binnenviel, kocht ik een appartement dat ik helemaal heb opgeknapt. Ook opende ik mijn eigen nagelsalon. Daar was ik zelf nagelstyliste en gaf ik andere mensen training.” Niet veel later moet Nataly haar salon door het beginnen van de oorlog helaas sluiten en achterlaten.
“Om half vijf in de ochtend werd ik wakker van het geluid van bommen in de verte. Mijn moeder belde me om te vertellen dat het begonnen was. Ik realiseerde me dat dit pas het begin was en dat dit niet snel voorbij zou gaan. Daarom wilde ik meteen vertrekken.” Nataly en haar moeder besluiten naar een klein dorpje in de buurt van Kyiv te reizen. “Dat was een plek die strategisch gezien geen interessant doelwit was voor Rusland, dus daar hebben we een paar weken doorgebracht.”
Nataly en haar moeder besluiten uiteindelijk naar Europa te vluchten. “We konden niet zo blijven leven. Mijn moeder wilde vanuit het dorp direct naar de grens reizen, maar ik weigerde zonder mijn nagelspullen te gaan. Alles wat ik had opgebouwd, zou zijn verdwenen als ik dat zou achtergelaten.” Met gevaar voor eigen leven reizen ze terug naar haar appartement en haar salon in Kyiv. “Mijn werk was alles voor me.”
Binnen tien minuten pakt ze twee koffers in: één met nagelspullen en één met kleding. “Mijn moeder stond naast me te roepen dat ik moest opschieten, omdat er elk moment bommen konden vallen.”
Wilke (28) kwam uit de kast voor de kerk en maakt er een docu over: 'Ik ben moe, maar vooral heel trots'
Hun land ontvluchten kon niet zomaar met het vliegtuig. “Op dit moment werkt het openbaar vervoer weer. Maar toen de oorlog net begon, reed er maar één keer per dag een trein of bus naar de grens. Daarvoor moest je uren wachten op het station, zonder dat je wist of je ook daadwerkelijk mee kon.”
Daarom vraagt Nataly de man van haar moeder om hen met zijn auto naar de grens te brengen. “Ook dat lukt niet zomaar. Oekraïne is een groot land, vooral als alle snelwegen zijn afgesloten. Daarnaast mocht je per tankbeurt maar tien liter tanken. Vervolgens moesten we bij ieder tankstation minstens twee uur in een rij wachten tot we weer benzine konden halen. Daardoor hebben we er twee dagen over gedaan om bij de grens te komen.”
Vanaf de grens kunnen ze met een gratis bus naar het dichtstbijzijnde dorp in Slovenië, waar ze opgevangen worden. “We kenden niemand, dus we hadden geen idee waar we naartoe konden. Iedereen ging naar Polen, maar daar was het al vol. Gelukkig werden we ontzettend goed opgevangen door de vrijwilligers daar.” Ze wonen een aantal weken in het dorp, voordat ze doorreizen naar Frankrijk. Daar wilde haar moeder graag naartoe.
“Daar kregen we – in tegenstelling tot Slovenië – geen eigen accommodatie toegewezen. Met tweehonderd man woonden we in een gymzaal waar ’s nachts de lichten niet uit werden gedaan. Maar goed, als je vanuit een oorlog komt, dan is het geen probleem om op die manier te leven.” Daarna worden ze overgeplaatst naar een museum, waar ze in een grote ruimte wonen met vluchtelingen vanuit andere oorlogsgebieden.
“In die tijd bleef ik wel doorwerken, maar heel veel kon ik niet doen. Doordat ik voor de oorlog al mijn geld en tijd in mijn appartement en salon had gestoken, had ik geen spaargeld meer. Ik moest dus op zoek naar een manier om mijn carrière weer voort te zetten.”
Helaas maakt de taalbarrière het moeilijk om te settelen in Frankrijk. “Ik heb m’n cv naar allerlei plekken gestuurd. Vanuit daar had ik een paar mooie kansen in Spanje en in Nederland. Via Instagram kwam ik een salon tegen in Amsterdam, dus besloot ik dat te proberen.”
In Nederland komen ze in contact met een familie uit Hilversum, waar ze kunnen wonen. “Daar mochten we eerst een maand blijven, maar dat werden er uiteindelijk vijf. Ik ben hen voor altijd dankbaar. Want doordat ze mij die tijd gaven, kon ik mijn leven weer op orde krijgen.” Ondertussen verkoopt ze op afstand haar salon in Kyiv en de spullen die ze daar had achtergelaten. “Mensen konden naar binnen gaan om alles eruit te halen, zodat ik de ruimte kon verhuren.”
Eerst werkt ze alleen één of twee dagen in de week in een Amsterdamse salon, maar in Hilversum gaat ze bij mensen thuis langs met haar koffer. “Omdat ik steeds meer klanten kreeg, was het best zwaar. Maar ik had een doel voor ogen en een visie. Ik was heel zeker over mijn skills, want ik had inmiddels al vijftien jaar ervaring.”
“Het maakte me niet uit dat ik dit eerst moest doen. Ik wilde gewoon heel graag werken en geld verdienen om een eigen salon te openen. Als je alles hebt moeten achterlaten waar je zo hard voor gewerkt hebt, dan moet je all in gaan. Als je bommen op je stad hebt zien vallen, ben je niet meer bang om afgewezen te worden.”
Anouk (22) verliest been nadat vrachtwagen achterop haar auto inrijdt: 'Durfde niet te kijken'
Na het openen van haar salon in Oekraïne weet ze dat het ook mogelijk is om dat hier te doen. “Ik weet dat het tijd en moeite kost, misschien wel meer moeite dan daar omdat ik uit het buitenland kom, maar ik was niet bang dat het niet ging lukken.”
Al snel groeit haar klantenbestand en verdient ze uiteindelijk genoeg om ook daadwerkelijk een eigen salon te openen. En hoe: ze heeft nu een salon – Nail Academy by Nataly – in het centrum van Amsterdam. “Soms kan ik het nog steeds niet geloven. Maar dit was nooit gelukt zonder de steun van alle mensen die ons geholpen hebben tot waar we nu zijn. Ik geloof er echt in dat wanneer je iets graag wilt, je het kunt krijgen.”
Inmiddels woont Nataly nog steeds in Hilversum, maar haar moeder is teruggegaan naar Kyiv. “Ze kon hier niet aarden, al komt ze nog wel vaak naar me toe omdat ze het eng vindt om in Kyiv te wonen.” Haar nagelsalon, waarin ze zelf nagelstylist is, maar waar ze ook mensen opleidt, loopt heel goed. Ze heeft zelfs een aantal bekende klanten.
Tekst gaat verder onder de video.
Teruggaan naar Kyiv als de oorlog ooit stopt, zal Nataly niet snel doen. “Ik heb de moeilijke keuze om te vertrekken al gemaakt. Hier heb ik nu een leven en ik heb er zoveel moeite voor gedaan om zover te komen als waar ik nu ben. Dus ik denk niet dat ik terug zal gaan. Daarnaast denk ik niet dat de oorlog snel voorbij zal zijn.”
“Het klinkt misschien gek, maar ergens voel ik me ‘licht’. Vooral omdat ik erachter ben gekomen hoe weinig je nodig hebt om te kunnen leven. Mijn hele leven paste in twee koffers. Je hebt alleen een plek om te wonen en eten nodig. Ik heb geleerd om licht te leven.”
Guus (19) en Ellis (18) verloren vriendin Isa (18) door xtc: 'Nooit van watervergiftiging gehoord'
