De diagnose hersenkanker zet het leven van Myrthe Raaphorst (21) vorig jaar volledig op zijn kop. Toch probeert ze net als elke andere student te genieten van feestjes en studeren, met de nodige humor. “Ik probeer alles eruit te halen.”
De goedlachse Myrthe gaat over haar leven met kanker schrijven voor LINDA.meiden.
Hoe kwam je erachter dat je ziek bent?
“De tumor – ter grootte van een aardappel – drukte tegen de rechterkant van mijn hersenen, waardoor ik epileptische aanvallen kreeg. Ze hebben die voor 95 procent kunnen verwijderen: hersenkanker is nog ongeneeslijk. Het is nu van belang om de tumorgroei te remmen of voor een tijd stil te laten staan. Bij de vorige MRI bleek dat ‘ie was gekrompen, dus dat was heel fijn.”
Wat gebeurde er met je toen je de diagnose kreeg?
“Ik was heel boos. Van het gesprek waarin de dokter zei dat ik kanker heb weet ik eigenlijk niets meer. Ik moest veel huilen en was verdrietig, want waarom ik? Daar kwam de woede vandaan. Daarna heb ik het meteen omgezet; ik word gewoon 83 en ga door.”
Kan dat, 83 worden?
“Ja, het zou kunnen. Maar het blijft altijd spannend. De tumor kan nu heel lang stilstaan, maar ook ineens weer gaan groeien. Dus ja: ik kan oud worden met meerdere behandelingen, maar het kan ook binnen een aantal jaar klaar zijn.”
Hoe ziet jouw leven er sinds de diagnose uit?
“Ik heb veel ziekenhuisbezoeken, moet regelmatig bloed laten prikken – mijn waardes moeten goed zijn – en praat met een psycholoog. Zo’n diagnose heeft natuurlijk ook een mentale impact. Toch probeer ik mijn leven zo normaal mogelijk door te laten gaan: ik ga nog steeds naar school, ik studeer Rechten en heb een bijbaan in sales, hoewel ik niet naar elk college kan of diensten van acht uur kan draaien. Daar is mijn energie te laag voor. En waar iedereen elke zomerse dag op het terras zit, slaap ik vaak overdag. Maar toch ga ik soms ook nog wel op stap en de kroeg in. Ik probeer zoveel mogelijk van het leven te genieten en er nog alles uit te halen.”
Lukt dat?
“Op sommige dagen wel, op andere niet. Mijn mindset is wel veranderd. Ik ben echt heel blij en gelukkig en probeer bewust positief te blijven over het hele proces en alles wat ik nu nog kan doen – zoals deze columns schrijven voor LINDA.meiden.”
Waarom wil jij er graag over schrijven?
“Ik wil anderen motiveren dat je echt moet genieten en leven, omdat het zó kan omslaan. Ik had ook geen idee: ik was twintig, ging vijf dagen in de week op stap, was bezig met mijn studie, en van de ene op de andere dag had ik ineens ongeneeslijke kanker. Maar ik ben niet zielig. Het leven gaat door.”
“Met mijn columns wil ik een inkijkje geven in hoe het is om te leven met kanker. Veel mensen weten niet welke invloed het op je dagelijkse leven heeft en dat je stiekem veel dingen voor lief neemt. Maar ook wil ik laten zien dat je alsnog kán leven met ongeneeslijke kanker. Ik ben meer dan dat. Niemand praat erover, het is vaak ‘oké kanker, je gaat dood’. Dat taboe wil ik doorbreken.”
De columns van Amber zijn vanaf volgende week tweewekelijks te lezen bij LINDA.meiden.
Saskia (25) heeft Parkinson: 'Voelde alsof toekomstbeeld instortte'
