Ongeneeslijke hersenkanker. Hiermee werd vorig jaar een stempel gedrukt op het leven van de 21-jarige Myrthe Raaphorst. Voor LINDA.meiden schrijft ze over hoe haar nieuwe leven er nu uitziet.
Zo kan ze door kleine dingen opeens worden herinnerd aan het feit dat ze ziek is. ‘Je ziet niet dat ik kanker heb, en dat is best onhandig.’
Soms vergeet ik het echt even. Dat ik ongeneeslijke kanker heb. Dat mijn leven er anders uitziet dan dat van anderen. En eerlijk? Dat is best een fijn gevoel. Gewoon even niet dat ‘meisje met kanker’ zijn, maar gewoon ik. Toch heb ik elke ochtend een reality check. Het moment dat ik mijn immunotherapiepil slik en besef hoe absurd het eigenlijk is. Hoe zo’n klein pilletje de reden is dat ik hier nog ben. Net een soort bizarre paracetamol, die ik vroeger in de ochtenden slikte vanwege de katers, maar nu slik om in leven te blijven.
Sinds mijn diagnose is mijn notitie-app mijn tweede geheugen geworden. Ik moet alles opschrijven, anders vergeet ik het. En geloof me, ik ben al te vaak de supermarkt uitgelopen met een random chocoladereep en een blikje cola, terwijl ik eigenlijk brood en tandpasta nodig had. Mijn telefoon heeft echt nog nooit zo vol gestaan met lijstjes en reminders.
Het gekke is: je ziet niet aan mij dat ik ziek ben. En dat is fijn, maar ook best onhandig. Vooral als ik na een lange dag in een overvolle trein sta en voel dat mijn batterij echt opraakt. Maar ja, vragen of ik mag zitten? Daar voel ik me dan weer te jong en ‘gezond ogend’ voor. Dus sta ik maar, totdat ik thuiskom en nog net niet huilend in bed stort. Net als studeren trouwens. Na anderhalf jaar eruit te zijn geweest, vergt colleges volgen vaak meer energie dan ik zou willen toegeven.
Myrthe: 'Daten met kanker op je 21e lijkt soms onmogelijk: wanneer drop je de bom?'
Soms is het ook een bizarre realisatie dat ik nu deze columns mag schrijven. Ik bedoel, is dat niet de droom van ieder meisje? Door mijn verhaal heb ik veel interviews, lezingen en veel mooie kansen gekregen, waar ik onwijs dankbaar voor ben. Elke dag krijg ik berichtjes van mensen die ook met kanker te maken hebben en me vertellen dat ze kracht halen uit mijn verhaal. Dat raakt me nog steeds. Ook voelt dat soms raar: al voel ik mij een dag niet ziek, dan word ik er alsnog constant aan herinnerd. Bijvoorbeeld als ik een berichtje van iemand krijg over mijn ziekte of als ik een TikTok maak. Dan weet ik gelijk weer even dat ik dus echt wel ziek ben.
En dan heb je nog die momenten dat ik lekker met vriendinnen in een bar sta, biertje in mijn hand, en ineens iemand op me afstapt: “Hé, ben jij dat TikTok-meisje met kanker?” De eerste paar keer schrok ik me echt rot (maar goed, er zat ook een voordeel aan: gratis drankje gescoord). Begrijp me niet verkeerd, ik vind het echt lief als mensen naar me toe komen. Ze zeggen vaak dat ze kracht halen uit mijn verhaal, en dat raakt me oprecht. Maar soms… soms wil ik gewoon even niet dat meisje zijn. Gewoon weer een normaal, saai leventje. Dat lijkt me heerlijk.
Myrthe: 'Huis kopen? Dat mag ik niet omdat ik 'ongeneeslijk' ben'
