Daten

Daten is al ingewikkeld genoeg, maar daten met kanker op je 21ste lijkt soms onmogelijk. Wanneer drop je die bom? Hoe breng je het ter sprake? En hoe maak je plannen voor de toekomst als deze nóg onzekerder is? Toen mijn relatie vorig jaar stukliep, dacht ik meteen: hoe ga ik dit nou doen? Wie wil een relatie met iemand die ongeneeslijk ziek is? Maar toch ben ik gaan daten, want ik wil niet eindigen als een kluizenaar met twintig katten (al zou dat ook geen ramp zijn).

Eerlijkheid duurt het langst

Mijn eerste date sinds de diagnose was ook doodeng. Na een paar wijntjes tegen de zenuwen en minstens honderden belletjes naar vriendinnen vertrok ik richting Breda. Maar al snel merkte ik dat mijn energie achteruit ging. Moet ik de date afkappen? Ook zo lullig. Gelukkig bleek dat hij mij al had gegoogeld en van mijn situatie wist. Best fijn, scheelt toch wat ongemakkelijke momenten. Toen mij een keer op een feestje werd gevraagd waarom ik niet dronk of mee uitging, was mijn eerste, misschien iets te directe, reactie: “Nou, want ik heb kanker.” Ik heb jongens denk ik nog nooit zo snel stil gekregen.

Their loss

Toch blijft daten anders. Vaak moet ik afzeggen of kan ik überhaupt niets plannen, puur omdat mijn lichaam niet meewerkt. ‘Eerlijkheid duurt het langst’ is een motto waar ik mij aan houd. Daarom vertel ik vaak nog voor de eerste date wat mijn situatie is. Dan kan diegene zelf bepalen of hij het aankan. Is dat een afknapper? Jammer joh, their loss.

Er is altijd een standaard vraag die ik naar mijn hoofd geslingerd krijg zodra ik met iemand aan het daten ben: maar is het voor hen niet moeilijk om te daten met iemand die misschien eerder overlijdt? Dan antwoord ik altijd dat je morgen ook kan worden aangereden. Wie zegt dat ik niet degene ben die weduwe wordt? Ik merk alleen wel dat helaas niet iedereen er zo over denkt.

Toekomst

De toekomst is onzeker, daarom heb ik eicellen laten invriezen. Ik droom ervan om mama te worden, maar het is niet zeker of dit kan. Door de behandelingen zou ik onvruchtbaar kunnen worden, en met de medicatie die ik nu slik mag ik absoluut niet zwanger worden. Maar goed, dit hoofdstuk ontvouwt zich later – eerst mijn studie afmaken en een vriend vinden (wel zo handig). Wat ik belangrijk vind in iemand, is dat we samen over mijn ziekte kunnen praten en grapjes maken. Dus niet een jongetje met de mentale capaciteit van een 12-jarige.

Weer zelfverzekerd zijn na alles wat mijn lichaam heeft meegemaakt, was best een uitdaging. Maar na talloze solo-dates, mezelf in de spiegel ophypen en een goede outfit voel ik mij nog zelfverzekerder dan eerst. Ik kon nooit zo goed alleen zijn, maar dat heb ik in de afgelopen tijd moeten leren en daar ben ik nu ook blij mee. Who needs a man in 2025? Nee, grapje natuurlijk, ik zou het toch best leuk vinden om weer een vriend te vinden. Maar waar vind je ze? In de kroeg sta ik niet meer elk weekend en de datingapps nu zijn niet echt je-van-het. Misschien moet ik me toch maar opgeven voor First Dates of Lang leve de liefde.

Ondanks alles ben en blijf ik gewoon Myrthe. Ja, ik heb minder energie en ja, ik moet langer bijkomen na een drukke dag of een avondje uit. Maar dit betekent ook dat ik meer tijd heb voor knuffels op de bank, lijkt mij niet zo erg toch?

Myrthe (21) geeft inkijkje in leven met hersenkanker: 'Ik ben niet zielig, het leven gaat door'Lees meer