Ben je het ene moment nog keihard aan het trainen om wereldkampioen jiujitsu te worden, word je het volgende moment wakker in het ziekenhuis met een been en een oor minder.
De 27-jarige Mike Lingen belandde zes jaar geleden door een noodlottig ongeluk onder een trein. Hij vertelde hier eerder al over in de podcast Held in eigen verhaal van Iris Enthoven.
Voor het ongeluk is Mike eigenlijk vooral bezig met het op hoog niveau beoefenen van de sport jiujitsu. Tussendoor geniet hij van het studentenleven door lekker te feesten met zijn vrienden. “Ik was eigenlijk vooral bezig met mezelf gelukkig maken door me te focussen op de dingen die ik leuk vond”, vertelt hij aan LINDA.meiden.
De avond van het ongeluk, eind februari in 2017, wil Mike met zijn vrienden carnaval gaan vieren. Op de heenweg staan ze op hun trein te wachten als hij vrienden van vroeger in een andere trein ziet zitten. “Ik had hen al een hele tijd niet gezien, dus ik besloot als een soort romantische filmscène met de trein mee te rennen. Daarbij ging ik over de witte streep en sloeg ik op de trein om hun aandacht te trekken.” Maar doordat de trein harder rijdt dan Mike rent, wordt hij meegetrokken.
Daardoor komt hij terecht tussen de trein en het perron waar hij kort daarvoor nog overheen rende. “Dat was niet zo’n grote ruimte, dus door de wrijving was mijn oor er eigenlijk al meteen af. Oude perrons waren toen nog hol, dus ik belandde in die holte. Helaas stak mijn been nog uit waardoor de achterste twee wagons over mijn enkel zijn gereden. Toen de trein wegreed lag ik nog op het spoor.”
Caressa (28) loopt ernstige brandwonden op als shirt vlam vat: 'Van mijn borst tot gezicht verbrand'
Omdat de volgende trein een paar minuten later zou komen, hebben Mikes vrienden meteen 112 gebeld. “De centrale zei in eerste instantie dat ze me in verband met een onderzoek – om te kijken of ik niet geduwd was of iets dergelijks – moesten laten liggen. Maar mijn vrienden wilden me daar natuurlijk weghalen, omdat ze niet wilden dat ik ook nog door een andere trein overreden zou worden.”
Op het allerlaatste moment krijgen de jongens een go om Mike alsnog van het spoor te halen. “Ze zijn met gevaar voor eigen leven naar me toe gesprongen en hebben me op het perron gelegd. Ik weet niets meer van het hele ongeluk, maar er is me verteld dat ik lag te shaken van de shock. Een omstander merkte toen op dat ik, doordat ik niet bij was en al mijn spieren daardoor ontspannen waren, in mijn eigen tong aan het stikken was. Die heeft toen mijn tong uit m’n keel gehaald en me op m’n zij gelegd.”
Eén van de vrienden van Mike knelde vervolgens zijn been af met een riem om het bloeden te stelpen, terwijl een ander zijn oor van het spoor haalde en in zijn capuchon legde. “Voor het geval deze later nog aangezet kon worden. Toen de hulpdiensten er waren ben ik met spoed naar het ziekenhuis gebracht.”
Daar wordt Mike een week in een kunstmatige coma gehouden. In die tijd blijkt dat het niet mogelijk is om zowel zijn onderbeen als zijn oor terug te plaatsen. Maar dat is niet de grootste zorg van de familie. “Toen ze me voor de eerste keer wakker wilden maken uit die coma gingen alle alarmbellen af en werd ik weer terug in kunstmatige coma gebracht. Toen ze me daaruit wilden wekken, werd ik binnen drie dagen niet wakker. Ik lag zelfstandig in coma. Gelukkig werd ik op de vierde dag wakker, maar reageerde ik nog niet toen ze testjes gingen uitvoeren.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Als de dokter Mike vraagt om met zijn rechterhand te knijpen gebeurt er niks. “Mijn stiefmoeder vroeg of er geen andere tests uitgevoerd konden worden. Dus toen de dokter me vroeg om m’n tong uit te steken heb ik zo ver mogelijk m’n tong uitgestoken. Dat betekende dat ik dus wel echt kon reageren en dat ik er geestelijk gewoon nog was.”
De reden dat Mike eerder niet reageerde op de vraag van de dokter blijkt het gevolg van een hersenbloeding, waardoor de gehele rechterkant van zijn lichaam verlamd is. “Toen ik steeds meer wakker werd bleek dat het gevolg van de hersenbloeding was dat ik niets meer kon onthouden. Mijn ouders moesten wekenlang elke dag weer uitleggen wat er was gebeurd. Ik begreep ook niet dat ik maar één been had, dus ik viel de hele tijd uit bed. Praten lukte ook niet, terwijl ik in m’n hoofd wel wist wat ik wilde zeggen. Ik wist gewoon niet hoe ik de klanken moest uitspreken.”
Slechtziende Kay (28) 'zag' PSV beker winnen op blindentribune: 'Hoorde in oortjes precies wat er gebeurde'
En dat maakte Mike ontzettend gefrustreerd. “Van topsporter naar het feit dat je halve lichaam het niet meer doet. Dat is best wel heftig.” Maar dan lukt het hem om iets te zeggen. “Het eerste wat ik zei was: ‘kankerzooi’. Het is heel gek dat de mensen om me heen zo blij waren om dat woord te horen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Opnieuw leren lopen was daarna niet eens aan de orde. “Ik was halfzijdig verlamd, dus het was niet de vraag hoe snel ik weer zou kunnen lopen, maar hoe ik het beste met een rolstoel zou kunnen om leren gaan. Dat was de eerste insteek van mijn traject. Toen dat steeds beter ging kreeg ik van de prothesemaker een prothese om uit mijn rolstoel op te kunnen staan. Om bijvoorbeeld dingen uit keukenkastjes te pakken. Maar ik wilde meer. Nu ik een prothese had wilde ik ook weer leren lopen. Dat moest ik zelf aangeven, want ze gingen er eigenlijk vanuit dat ik dat nooit meer zou kunnen.”
Mike begint met het doen van simpele dingen, zoals steunen op zijn rechterbeen en tandenpoetsen met zijn rechterarm. “Op een gegeven moment ging ik steeds vaker naar de gym en liet ik de rechterkant van mijn lichaam steeds meer doen. Dat ging niet vanzelf, want het lukte heel vaak ook niet en dan viel ik weer uit bed. Als mensen zeggen dat ik geluk heb gehad met hoe ik er nu bijloop, frustreert dat me weleens. Ik heb er echt ontzettend hard voor gewerkt en heb in dat proces ook heel veel tegenslagen moeten verwerken. Steeds ging het een klein stukje beter, maar ik heb doorgezet.”
Maar dat deed hij naar eigen zeggen niet alleen. “De steun van de mensen om me heen heeft zoveel geholpen. Dat was echt de key van mijn revalidatie. Daar putte ik zoveel moed uit. Al was het een kaartje of een bezoekje: dat maakte mijn revalidatie betekenisvol. Ik kon daardoor niet opgeven.”
Inmiddels kan Mike weer heel veel met zijn lichaam en gaat het mentaal ook steeds beter. “Door ergotherapie leer ik het leven te accepteren hoe het nu is. Als ik in de spiegel kijk zie ik dat het niet is zoals het eerst was en ik weet dat ik nog steeds dingen vergeet, maar ik zie ook dat het heel veel moois met zich meebrengt. Ik heb echt geleerd dat het niet uitmaakt hoe je eruitziet als je kunt accepteren dat hoe het nu is, goed is.
“Als ik nu zou moeten kiezen, zou ik kiezen voor de persoon die ik nu ben geworden en niet degene die ik was voor het ongeluk. Mijn leven staat nu niet meer in het teken van alleen mezelf gelukkig maken, maar vooral om het gelukkig maken van anderen. Ik heb een heel leuk leven en fantastische vrienden die voor mij door het vuur gaan. Het ongeluk heeft me heel veel gekost, maar nog meer gebracht. En dat is het meest waardevolle.”
Ena (24) verloor haar hand: 'Ik begon te lachen toen ik zag dat-ie eraf was'
