De afdaling van een skipiste is Menno Streefland (29) alles behalve onbekend. Hij staat meerdere keren per jaar op de latten, tot hij begin 2023 na een heftige val merkt dat hij zijn onderlichaam niet meer voelt.
Nu, anderhalf jaar later, lanceert hij Spines; een rugbeschermer waarmee hij andere wintersporters hoopt te beschermen voor wat hem is overkomen.
Menno zegt dat in zijn leven voor het ongeluk ‘alles goed was’. “Ik had een leuke baan in de sales, coachte een hockey damesteam en hockeyde zelf, m’n huisgenoten waren net vertrokken en ik woonde een jaar samen met mijn vriendin in mijn oude studentenhuis. De hele zooi was net verbouwd en ik had rust in m’n leven. Alles was goed, maar dat besef kwam pas echt na die dag.”
Die dag, 14 januari 2023, gaat hij, zoals hij zo vaak heeft gedaan, de piste op. Hij is op dat moment een fanatiek wintersporter en probeert minstens drie keer per jaar af te reizen naar Oostenrijk. “Onderweg naar beneden miste ik een ijsplaat. Iedere skiër kent dat gevoel, het verliezen van de controle. Normaal gesproken pak je die controle terug, maar dat lukte mij die ene keer niet. Daardoor donderde ik in een kuil langs de piste, tien meter naar beneden, waarbij m’n lichaam dubbelklapte.”
Menno blijft bij bewustzijn en belt meteen de hulpdiensten, zijn collega’s – met wie hij op wintersport is -, zijn moeder en zijn vriendin. “Ik wist gelijk dat het foute boel was en moest hun vertellen dat ik vanaf m’n navel naar beneden niets meer voelde.”
De ambulancehelikopter is in no-time bij hem en brengt hem naar het ziekenhuis. “Daar ben ik briljant geopereerd, want in die ziekenhuizen behandelen ze iedere dag patiënten met rugletsel. Zij hebben ervoor gezorgd dat het nu zo goed met me gaat.” Als hij wakker wordt uit de operatie, staan zijn moeder en vriendin naast zijn bed. “Zij zijn meteen op het vliegtuig gestapt om bij me te kunnen zijn.”
De eerste diagnose is een dwarslaesie, waarbij de arts Menno mededeelt dat hij nooit meer zal lopen. “Hij zei tegen mijn moeder dat ik heel gelukkig kon worden in een rolstoel. Ik zei donder op, dat gaat wel gebeuren – tegen m’n ouders, niet tegen de arts -, want ik geloofde erin dat ik op een dag mijn benen weer zou gebruiken.” Later blijkt dat de dwarslaesie incompleet is, wat betekent dat de zenuwen niet helemaal kapot zijn en herstel mogelijk is.
Dat het gevoel in zijn benen langzaam maar zeker terugkomt, zorgt ervoor dat hij extra hard werkt om volledig te herstellen. “Ik dacht ook bij mezelf: ik heb zoveel geluk met de plek waar ik woon, met de financiële mogelijkheden die er zijn en de zorg die we in Nederland hebben; als iemand gaat herstellen, dan ben ik het. Ik moet alles aangrijpen, want er zijn mensen die deze kansen niet krijgen. Die mensen sturen mij ook weleens berichtjes, vanuit landen waar het veel minder goed geregeld is. We hebben het hier zo goed.”
John (52) vermaakt schoenen voor Sanne (27) na dwarslaesie: 'Nu kan ik zelf mijn schoenen aan en uit doen'
Herstellen doet hij – al is hij zeker nog niet terug in de fysieke staat van voor het ongeluk. “Maar ik voel het weer als ik mijn teen stoot. Dat lijkt vervelend, maar is geweldig als je ziet waar ik vandaan kom. Het gevoel in mijn voeten is nog niet optimaal, maar ik kan inmiddels lopen met een rollator en – als ik m’n evenwicht vind – kan ik zelfstandig rechtop blijven staan. Dat is heel fijn met scheren en m’n handen wassen. Én ik kan me zonder de hulp van mijn armen omdraaien in bed.”
Naast zijn parttime baan traint Menno drie keer in de week keihard om te zorgen dat zijn spieren sterker worden. “Als mijn rechter bilspier het weer gaat doen, kan ik uiteindelijk weer lopen zonder rollator. Qua herstel zit ik nu op de 50%, maar ik ga zorgen dat dat 90% wordt.”
Tekst gaat verder onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Voor zolang de rolstoel – die hij voor de langere afstanden nodig heeft – en de rollator nog nodig zijn, vind je Menno zeker niet alleen maar thuis op de bank. Als hij de hockeydames van UNO niet aan het coachen is, staat hij bijvoorbeeld in de kroeg met z’n vrienden. “Daar merk je wel dat er, zodra de rem er met een paar drankjes vanaf is bij mensen, opmerkingen gemaakt worden.
Dan roept iemand ‘Hey, gehandicapte!’ naar me, of tikken ze me op straat op m’n rug met de opmerking ‘Loop je wel door?’. Dat kan ik prima hebben als we bevriend zijn, maar niet als je een wildvreemde bent. Soms kan ik dan best ad rem zijn en zeggen: ‘Mijn blessure gaat tenminste nog over, jouw persoonlijkheid blijft zo’, haha.”
Naast zijn drukke schema van werk, fysio en gezelligheid, wil Menno proberen te zorgen dat anderen in de komende winters wél onbeschadigd thuiskomen van een skitripje. Hij ontwerpt daarom een rugbeschermer, vliegt naar China om de designs af te ronden en verkoopt ze sinds deze week online. “Het is zo vanzelfsprekend om een helm te dragen, maar een rugbeschermer nog niet. Het is mijn droom om minstens 10.000 wintersporters veilig op skivakantie te krijgen. Als ik namelijk zo’n ding had gedragen, was de schade waarschijnlijk kleiner geweest.”
Daarbij is hij volledig transparant over de kosten. In het bedrag dat je voor een rugbeschermer van zijn merk Spines betaalt, zit automatisch een donatie van €15 om het onderzoek naar het genezen van dwarslaesies te bespoedigen. “Als we die 10.000 rugbeschermers verkopen, kan ik al €150.000 doneren en komt er hopelijk nog tijdens mijn leven een manier om het te genezen. In de tussentijd ga ik er voor zorgen dat alles weer zo top wordt als voor mijn ongeluk.”
Danielle (27) heeft een dwarslaesie: 'Niemand rijdt expres drie meiden aan'
