Tweeënhalf jaar geleden vertrok Maud Wessels. Met dromen groter dan angsten zwaaide ze haar waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat haar te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Maud een doorgewinterde reiziger? Nee hoor, alles behalve dat.
‘I feel lucky‘. Ik zag water branden in de ogen van mijn Nieuw-Zeelandse huisgenoot toen de beruchte woorden mij mond verlieten. Naïef en kinderachtig vond hij het: ‘Get your shit together, Maud.’ En je zou denken dat je dat na twee en een half jaar over de wereld reizen ook hebt. Dat je de kneepjes van het backpackende leven onder de knie hebt en je niet zonder visum voor de douane van de Indiase border strandt.
Mijn jaar in het geliefde Australische surfwalhalla Byron Bay zat erop en ik vond mijzelf al opvallend calm and collected. Spullen waren gepakt, overbodige kilo’s aan kleding en cosmetica uitgedeeld aan vrienden en er was vooral heel veel afscheid genomen. De afscheidstournee was al dagen aan de gang en alles werd voor het laatst gezien en geconsumeerd. Tijdens een van die slot lunches, al bungelend over de volgens mij beste açai bowl in town, zeg ik tussen neus en lippen door dat mijn visum voor India nog steeds niet goedgekeurd is.
Onhandig, maar zal wel loslopen. Toch? Mijn vrienden – verbolgen over de manier waarop ik door een roze bril naar dezelfde wereld kijk – schrapten alle laatste plannen om zich te verzamelen op de bank voor mijn slaapkamer om dit toneelstuk te aanschouwen en mij te voorzien van support terwijl ik telefonisch van het kastje naar de muur geslingerd werd tussen luchtvaartmaatschappij en ambassade en help.
Ik kon het erop gokken, maar het hoogst haalbare resultaat zou zijn: stranden in Hong Kong of al mijn vluchten met een paar dagen vertragen en in afwachting van de goedkeuring van het visum in Australië blijven. Weliswaar te laat voor mijn yogaopleiding en met mijn vriendinnetje moederziel alleen in New Delhi. Als je de opties op gepaste afstand leest is de keuze a) hectiek of b) rust. En toch besloot ik last minute voor a te gaan.
Natuurlijk besloot ik dat, tegen het advies van velen in, maar het voelde niet goed te luisteren naar een angst in plaats van het risico te nemen. Mijn huisgenoot reed mij halsoverkop om twee uur ’s nachts naar het vliegveld, ik haalde mijn internationale vlucht op één haar na, want mijn bagage moest opnieuw in- en uitgecheckt worden en als klap op de vuurpijl vergat ik mijn laptop bij de douane en was ik daarom de laatste rood aangelopen passagier om het vliegtuig te betreden.
Al tikkend ergens hoog boven de Filipijnen heb ik nog steeds geen idee wat er gebeurt als ik straks land: óf ik strand in China, óf India heeft in de afgelopen negen uur vliegtuigmodus besloten mij toch toe te laten. Ik vraag me af waarom dit mij nog steeds overkomt, want ik weet inmiddels wel beter, maar het is alsof het een buzz is die ik nodig heb.
Alsof het filmisch en dramatisch moet en het niet geaard en georganiseerd kan. De thrill van het leven en het tonen van lef. I do feel lucky, maar met samengeknepen billen, vastgeklampt aan mijn vliegtuigstoel en het zweet gutsend over mijn lijf.
Maud Wessels neemt je mee op reis: 'Kijkend naar mijn satisfyer, zei de Indiase security guard: 'What is this, miss?''
De afgelopen tweeënhalfjaar heb ik geskied, gehiked, gesurft, gekickbokst, viel ik van mijn scooter en zat ik twee maanden vast op een Thais eiland, zat ik in retraite, heb ik rondgereisd in een busje, gewoond in Nieuw-Zeeland en Australië, gedanst van zonsop,- tot ondergang (in de jungle en op een actieve vulkaan), in hospitality gewerkt, als cowgirl te paard en al motor besturend koeien gevangen in de Outback, een yoga teacher course behaald in India, oog in oog gestaan met het Kartel in Colombia, salmonella opgelopen in Vietnam, de helft van m’n backpack kwijtgeraakt in Mexico en ziekenhuizen bezocht in India en Sri Lanka. Maar bovenal ben ik een rondje om de wereld aan het reizen en voorlopig nog niet klaar met verwonderen.
