Zonder einddatum en geen idee van wat haar te wachten stond, zwaaide Maud Wessels (26) haar waanzinnige Amsterdamse leven drie jaar geleden gedag. Inmiddels is ze weer thuis, en dat is best wennen.
Deze week beschrijft ze de grauwe, donkere dagen van deze week.
Toen ik afgelopen zondag over straat liep in ‘poolpak’ (groene jas tot bovenaan dichtgeritst, rode muts op – Christmas came early en ja, ik leek op een kers – en ik mijzelf ervan moest weerhouden om mijn poezelige handen niet vroegtijdig in wanten te proppen) voelde de kou bijna warm aan. Opeens stond ik weer midden in de grauwe, donkere, ijzige dagen die ik tijdens het reizen geen seconde had gemist. Sterker nog: die ik al die jaren in het buitenland was ontvlucht. Met het verzetten van de klok was die tijd van het jaar weer aangebroken waarin je met een beetje pech geen daglicht ziet. ‘Zuurstoftekort’ noem ik het ook wel hier op de redactie.
Onderweg naar kantoor heeft je fiets weer licht nodig en zodra je beide voeten weer buiten de wereld van het systeemplafond zet, is de zon al ondergegaan. Het klinkt deprimerend, maar dat is precies zoals het voor velen van ons ook voelt. En in zekere mate herken ik dat gevoel van weemoed en een chronisch vitamine D-tekort. Ik gedij nou eenmaal beter onder zwoele zomeravonden, eindeloze bbq’s, fluitjes (of bubbels) op het terras en de zon in de zee zien zakken dan opgerold op de bank, voor de televisie, omdat je het koud hebt en er buiten niets te beleven valt.
Maar op die specifieke zondag betrapte ik mijzelf op een ander gevoel. Ik verwonderde mij aan de lampjes die de straten versierden: de warme choco met slagroom die werd gedronken op het laatste beetje Amsterdamse terras dat nog overeind stond, oliebollenkramen, nog meer kerstverlichting, pietenpakken in de etalage van de stomerij, pepernoten in de schappen van de supermarkt en de kerstornamenten die in werkelijk elke vorm of thema denkbaar verkocht worden. Ik was in de waan van de dag (en misschien ook door het feit dat alles na jaren van afwezigheid weer zo snel zo ‘normaal’ voelt) helemaal vergeten dat ik dit hele kerstachtige, winterspektakel heb gemist.
Dat ik kerst en oud en nieuw de afgelopen jaren in bikini op het strand heb gevierd (je hoort mij niet klagen), maar daarom dat knusse gevoel, dat achter die kou verschuild gaat, niet meer ken of in elk geval vergeten was. Ik moest heus even slikken toen drie van mijn beste vrienden uit Australië, die nu ook weer thuis zijn, mij in diezelfde wandeling belden om te melden dat ze teruggingen. Terug naar Byron Bay, naar de zon en ver weg van de kou. Of ik ook kwam? Nu niet, nog niet. Ik heb een contract bij het televisieprogramma waar ik voor werk en een huis dat ik huur tot en met midden volgend jaar. Had ik gewild? Vroeg ik mijzelf hardop af. Stel dat het kon: was ik gegaan?
De volgende ochtend belde ik met papa en mama. Ik was buiten op het balkon gaan zitten, want daar scheen de zon. ‘Kaiserwetter’, zo voelde het. Met rode muts verscheen ik op de FaceTime, mijn ouders zaten aan het ontbijt. “Wat doe je eigenlijk met kerst Maud? Waar ben je dan?”, vroeg papa. “Waar ben je dan????”, herhaalde ik zijn vraag beledigd. “Bij jullie natuurlijk! We vieren toch kerst? Wat is dit nou voor iets raars.”
Ik geloof dat ik tranen aan de andere kant van de lijn bespeurde, maar hij herpakte zich: “We weten het bij jou toch nooit. Je bent er drie jaar niet geweest… Maar wat een cadeau dat je er dit jaar wel bent! Wat geweldig fijn!”, vervolgden ze samen.
In dat gesprek vond ik het antwoord op de vraag die ik mijzelf een dag eerder had gesteld, namelijk: ik had niet gewild. Ik zat hier, voor nu, precies goed. De kou had nog nooit zo warm aangevoeld.
Maud: 'Het voelt alsof ik een leven van extremen leef'
