Zonder einddatum en geen idee van wat haar te wachten stond, zwaaide Maud Wessels (26) haar waanzinnige Amsterdamse leven drie jaar geleden gedag. Inmiddels is ze weer thuis, en dat is best wennen.
Deze week vertelt ze over de positieve nasleep van al haar reizen.
‘Ik denk dat een van de grootste cadeaus aan mijzelf na de afgelopen drie jaar reizen is: niemand nodig hebben om te doen wat je wilt. Niet wachten op iemand die met je meegaat, maar zelf gaan. Alleen is niet hetzelfde als eenzaam.
Dat gevoel werd wederom bevestigd toen een collega over een voorstelling begon die ik moest zien: “Helemaal wat voor jou Maud”, zei hij. De zondagmiddag leek mij daar een zalig moment voor. Ik plan weinig, maar op zondag plan ik niets, dus er was alle tijd en ruimte om naar het theater te gaan. Ik betrapte mijzelf erop dat ik niet eens na had gedacht over gezelschap. Het kaartje was al besteld toen ik pas dacht: goh, misschien wil er wel iemand mee? En gek genoeg was het juist die gedachte die mij zo sterkte. Onafhankelijk, alleen, de dingen doen die je wilt doen zonder te wachten op gezelschap uit angst om alleen te gaan.
Misschien ben je bang voor ongemakkelijkheden of de reacties van de buitenwereld, maar aan de andere kant (van die doemgedachtes) staat een enorm gevoel van vrijheid op je te wachten. Ik pretendeer daarmee helemaal niet dat samen niet leuker is dan alleen, maar alleen mogen of kunnen maakt je onafhankelijk van anderen om het leven te leven dat jij voor ogen hebt. Waar jij plezier uithaalt, ook als je omgeving dat niet met je mee voelt. Misschien wil je partner, vrienden of familie niet mee op vakantie, naar dat concert, uit eten of een biertje drinken in de kroeg, maar dat betekent niet dat jij dat niet kunt, mag of wil doen?
Laat jezelf uit, trakteer jezelf, geniet van zo’n moment alleen en neem de rust in je op. Een bijkomende plus is dat je vaak veel toegankelijker bent voor anderen. Juist alleen ben je heel benaderbaar. Ik heb de leukste mensen ontmoet, terwijl ik ergens alleen koffie deed, een museum bezocht of uit eten ging.
Laatst nog besloot een jongen de vrije stoel tegenover mij te vullen met zijn aanwezigheid en levensverhaal, omdat ik daar zo ‘zielig’ zat en hij zijn toetje graag met mij wilde delen. Heel lief natuurlijk, maar ik was niet zielig. Ik was heel bewust, heel vrolijk en tevreden alleen. Je hebt niet altijd zin in sociale contacten of nieuwe ontmoetingen, maar het brengt je wel op andere plekken en gelegenheden. Alleen is niet eng, alleen is zalig. Althans, voor mij en dat gun ik jullie ook. Alleen opladen om vervolgens weer energie te delen en te vermenigvuldigen met en in je lievelingsgezelschap, maar belangrijker nog: je niet laten weerhouden van de dingen die je graag zou willen doen of zien in afwachting van een ander. Tuurlijk kom je dan heus een keertje onbevredigd terug, maar niets menselijks is ons vreemd, toch? Maak die reis die al jaren op je bucketlist staat of ga naar die film die iedereen stom lijkt te vinden. Go get ‘em.
De voorstelling heb ik trouwens nooit gehaald. Geïnspireerd en uit enthousiasme begon ik direct als een razende te tikken aan deze column, waardoor ik de tijd vergat, moest haasten voor mijn sportlesje en vervolgens voldaan, maar uitgeput op de bank belandde met een glas rode wijn. Toen ik zondag mijn kaartje voor het toneelstuk zocht, met één been al buitenshuis, bleek dat ik de bestelling nooit had afgerond en de voorstelling ondertussen was uitverkocht. Never a dull moment. Gelukkig bleken er nog kaartjes voor maart: één stoel, linksvoor. En dit keer wel bevestigd.’
Maud Wessels: 'Ik was helemaal vergeten dat ik dit kerstige winterspektakel heb gemist'
