Tweeënhalf jaar geleden vertrok ik. Met dromen groter dan angsten zwaaide ik mijn waanzinnige Amsterdamse leven gedag. Geen idee van wat mij te wachten stond, waarheen en voor hoelang.
Mijn naam is Maud Wessels, ik ben 26 jaar oud en ik ben de nieuwe reiscolumnist van LINDA.meiden.
Ik hield van het leven zowel binnen als buiten de Ring, mijn werk bij de tv, mijn vrienden op loopafstand en spendeerde weekenden graag wroetend in de aarde van mijn Achterhoekse roots. Er was niets om voor te vluchten en heel veel om achter te laten, maar ik voelde dat er iets groters op mij te wachten stond, namelijk het verwezenlijken van mijn droom.
Als klein meisje droomde ik van een enkel vliegticket naar onbekende culturen, smaken, geuren, kleuren en mensen. Ik was eindeloos gefascineerd geraakt door verhalen van mijn juf (Debbie) over Peru en kon mijn geluk niet op bij levensbeschouwing. Ik waande mij door de verhalen van deze bereisde mensen in een wereld waar ik mij nog geen voorstelling van kon maken.
Op mijn halfjaar durende studie in Zuid-Afrika na had ik me nog nooit buiten Europa begeven, laat staan alleen gereisd. Geconfronteerd met mijn eigen gezelschap had ik geen enkel idee waar ik aan begon, maar mijn inner Pippi had gesproken: ‘Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.’ We zijn 15 landen, 26 maanden, 28.512 foto’s, 12 bezoeken van het thuisfront, twee extra tassen aan bagage, minimaal 17 verloren scrunchies en 7 opgelopen littekens verder en ik had nooit durven dromen dat de afgelopen jaren mij zoveel zouden brengen.
Ik neem jullie graag mee in de manier waarop ik elke dag opnieuw verwonderd raak door de grote wereld die vaak zo klein is gebleken. Hoe ik vanochtend nog twee keer moest kijken toen er een kokosnoot tussen de ‘prohibited items’ stond en hoe ik mijzelf een paar minuten later, gebogen over mijn tompouce gekleurde satisfyer, oog in oog met een Indiase security guard trof: ’What is this, miss?’ We besloten er geen woorden aan vuil te maken en het zakje verdween sneller dan hij tevoorschijn kwam in mijn tas.
Laat je niet afschrikken door mijn verhalen, maar meenemen. Ik doe ook maar wat, maar altijd met het vertrouwen dat het goed komt (en zo niet, dan ook). Ik wil hier alles behalve de bereisde betweter uithangen, want ik hang van mislukkelingen en onhandigheden aan elkaar en sta dus nog steeds met een elektrisch apparaat en een te grote tube aftersun bij de douane, maar never a dull moment and it’s about the journey, isn’t it?
Jullie zijn van harte uitgenodigd deel uit te maken van die reis vol avonturen, diepte- en hoogtepunten, ontmoetingen en kwetsbaarheden. Want geloof mij, de omgeving mag nog zo paradijselijk en zaligmakend zijn, je gevoelens en onzekerheden reizen gewoon met je mee. Ze mogen er allemaal, waar dan ook ter wereld, zijn en er is geen ontkomen aan.
Ik hoop jullie mee te nemen in mijn verwonderingen, zodat jullie je eigen fantasieën en verbeeldingen er op los kunnen laten. Of dat nou vanaf kantoor, in de supermarkt of zoals ik vroeger, op het puntje van mijn stoel, in het klaslokaal is: fasten your seatbelts en maak je op voor een enkeltje bestemming onbekend.
Manouk (23) reist met Formule 1 de hele wereld over: 'Ik stond ineens oog in oog met mijn celebrity crush'
De afgelopen tweeënhalfjaar heb ik geskied, gehiked, gesurft, gekickbokst, viel ik van mijn scooter en zat ik twee maanden vast op een Thais eiland, zat ik in retraite, heb ik rondgereisd in een busje, gewoond in Nieuw-Zeeland en Australië, gedanst van zonsop,- tot ondergang (in de jungle en op een actieve vulkaan), in hospitality gewerkt, als cowgirl te paard en motor koeien gevangen, een yoga teacher course behaald in India, oog in oog gestaan met het Kartel in Colombia, salmonella opgelopen in Vietnam, de helft van m’n backpack kwijtgeraakt in Mexico en ziekenhuizen bezocht in India en Sri Lanka. Maar bovenal ben ik een rondje om de wereld aan het reizen en voorlopig nog niet klaar met verwonderen.
