Maud van Oossanen (28) is 23 jaar als ze de diagnose borstkanker krijgt. Nu, 4,5 jaar later, is ze na een dubbele borstamputatie en chemo’s helemaal kankervrij.
We spraken Maud een jaar na haar diagnose over de ziekte en willen – in het kader van borstkankermaarnd – weten hoe het nu met haar gaat.
In november 2019 voelt Mauds vriend een knobbeltje in haar borst. “Mijn moeder had tien jaar daarvoor borstkanker gehad, maar uit onderzoeken bleek dat dit niet erfelijk was. In eerste instantie lieten we het knobbeltje daarom voor wat het was.” Als Maud en haar vriend begin december dat jaar een auto-ongeluk krijgen, denken ze er al helemaal niet meer aan. “We zijn er goed vanaf gekomen, maar alle aandacht ging naar ons herstel.”
Pas een jaar later brengt Maud een bezoek aan de huisarts. “Die zei dat het waarschijnlijk niets was, maar verwees me voor de zekerheid toch door naar het ziekenhuis.” In eerste instantie krijgt Maud te horen dat ze over drie weken terug mag komen, maar ze wordt toch nog dezelfde dag gebeld. Daarna volgt er slecht nieuws: ze heeft borstkanker.
Er volgen meerdere chemo’s, Mauds haar valt uit en haar beide borsten moeten geamputeerd worden. “De eerste in december 2020 en de andere in december 2021. Ik heb daarna in 2023 nog een nabehandeling gehad vanwege de pijn. Maar het gaat nu oprecht goed. Ze konden ook direct gereconstrueerd worden, dus dat was heel fijn. Wel heb ik tot op de dag van vandaag niet echt gevoel meer in beide borsten. Je voelt gewoon dat alles eruit is gehaald. Als er onder de douche een harde douchestraal op mijn borst komt, kan dat best pijnlijk zijn. Dat zijn nog wel dingen waar ik tegenaan loop.”
In de rollercoaster van het ziek zijn heeft Maud ook ineens levensgrote beslissingen moeten maken. “Dan ben je 23 jaar en moet je ineens beslissen of je kinderen wilt, en zo ja, of je die dan met je huidige partner wilt. Weet ik veel? Heel graag natuurlijk, maar je weet ook niet hoe het leven loopt. En wil je dan de bevruchte embryo’s of alleen de eitjes laten invriezen? Je moet zoveel keuzes maken en je weet gewoon niet of wat je beslist het beste is.”
De eitjes zijn ingevroren, maar hoeven niet gebruikt te worden. Maud heeft namelijk te horen gekregen dat ze nog vruchtbaar is na haar chemokuren. “Of ik zelf ooit moeder zou kunnen worden, was nog maar de vraag. Gelukkig is het horen dat ik nog vruchtbaar ben één van de vele mooie dingen die er in de afgelopen jaren zijn gebeurd.”
Dat is namelijk niet het enige wat er de afgelopen jaren is gebeurd. “Naar aanleiding van mijn ziek zijn mocht ik hele mooie dingen doen. Zo schoof ik aan bij Iris Enthoven in haar podcast Held in Eigen Verhaal en deed ik mee aan Miss Nederland. Ik ben ambassadeur van Pink Ribbon en Hunkemöller en liep voor het lingeriemerk ook al eens een show. En volgende week start ik een nieuwe campagne met Franky Amsterdam. Verder kan ik weer hockeyen en wil ik zorgen dat ik me weer fit voel. En ik geniet heel erg van de kleine dingen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Wat haar wel is opgevallen in de afgelopen jaren – de jaren na haar ziek zijn – is dat je in een gat valt. “Ik denk dat heel veel mensen die ziek zijn geweest dit herkennen. Als je ziek bent krijg je constant appjes, bezoek, cadeautjes etc. Maar zodra de kanker weg is, gaat iedereen – vanzelfsprekend ook – weer door met z’n leven. Hoe logisch dat ook is; daar heb ik wel moeite mee gehad. Dat het echt voorbij is. Want dat de kanker weg is, betekent niet dat ik er mentaal niet meer mee hoef te dealen.”
In onze vorige interviews gaf Maud aan dat ze nog lang bang is geweest weer ziek te worden. Gelukkig voelt ze dat nu anders. “Je hoort natuurlijk weleens lugubere verhalen van mensen die een dubbele borstamputatie hebben gedaan en alsnog een knobbeltje vinden. Er is nooit een honderd procent garantie dat je niet meer ziek wordt, maar ik merk dat ik er in m’n hoofd niet meer zo mee bezig ben. Ik leef niet meer in angst. De eerste drie jaar na mijn diagnose waren het belangrijkst en daar ben ik nu uit. Dat is gewoon heel fijn. Ik merk dat ik zekerder in het leven sta, waardoor ik eindelijk weer kan leven als een vrouw van 28.”
Ze dacht eerder ook dat ze nooit oma zou worden. “Blijkbaar heelt tijd alle wonden. Toen dacht ik ook nog dat ik nooit tante of moeder zou worden. Een aantal weken geleden ben ik tante geworden, dat is echt weer een mijlpaal. En moeder worden, dat komt wanneer de tijd rijp is. Ik ga m’n best doen om ooit oma te worden en meer dan mijn best kan ik niet doen. Wat dat betreft heb ik daar even weinig grip op als de rest; niemand heeft die garantie. Maar ik heb wel het gevoel dat het me gegund zou kunnen zijn.”
Maud (24) dacht dat ze schoon was: 'Tegen al onze verwachtingen in zat de kanker er nog'
