Zonnetje

Het was zomaar een zaterdag, de zon scheen, ik had een goed humeur en dacht: ik doe mijn boodschappen- en pakketjesronde door Amsterdam lekker op de fiets vandaag. Daar hoort ook altijd een tochtje op de pont bij, want wij wonen in Amsterdam-Noord en zo sta je binnen tien minuten aan de andere kant van het IJ, pal achter het Centraal Station. Nadat ik mijn volgeladen fiets de pont op had gereden, ging ik lekker vooraan in de buitenlucht staan om nog wat zonnestralen te pakken. Je weet tenslotte nooit hoe lang de zon schijnt in Nederland en elk straaltje is meegenomen.

Veel te snel was het alweer tijd om van boord te gaan. Ik hanneste met mijn fiets, alle tassen aan mijn stuur en de telefoon in mijn hand en botste vervolgens per ongeluk met mijn elleboog tegen iemand aan. Niet eens heel hard en geen idee of het überhaupt wel mijn schuld was, maar degene tegen wie ik was aangebotst, vond duidelijk van wel. “Teringwijf!”, schreeuwde ze woedend.

Tranen

Een nogal overdreven reactie, zo hard was de botsing helemaal niet geweest. Normaal gesproken had ik nu waarschijnlijk automatisch terug geschreeuwd, dat is mijn primaire reactie als ik in mijn optiek onterecht wordt uitgescholden, zeker in het verkeer. Maar om de een of andere reden was dat deze dag anders. Misschien schrok ik te erg, misschien was het het lekkere zonnetje, maar in plaats van iets lelijks terug te zeggen, vroeg ik haar heel kalm: “Ben je wel oké?”

Ze was me al half voorbij, maar stopte met lopen en draaide haar hoofd naar mij terug, waardoor ik voor het eerst haar gezicht goed kon zien. Ze had een lichtgekleurde bril op met gele glazen. Zo eentje waarmee je de wereld extra zonnig waarneemt, omdat alles om je heen een warme gloed krijgt. Dat was alleen duidelijk niet de vibe waar zij momenteel in zat. Haar ogen waren een beetje rood en dik, zag ik, en haar mascara was duidelijk niet helemaal bestand geweest tegen haar tranen.

Tissues

“Nee, het gaat eigenlijk helemaal niet zo goed met mij”, antwoordde ze zacht. Mijn laatste restje irritatie smolt weg en ik stelde voor om even samen in de zon te gaan zitten. En dat deden we. Ik haalde voor ons allebei koffie en terwijl we met elkaar in gesprek raakten alsof we elkaar al jaren kenden, zagen we de pont komen en gaan.

Ik stelde vragen, reikte haar tissues aan (SO to mom life en het feit dat je altijd babydoekjes en tissues in je tas hebt) en vertelde over een situatie waarmee ik had geworsteld die leek op de hare – in de hoop dat ze zich daardoor minder alleen zou voelen. En eigenlijk was het best fijn om met iemand die ik helemaal niet kende iets heel persoonlijks en intiems te delen.

Luisteren

Na ongeveer veertig minuten namen we afscheid van elkaar met een stevige knuffel. “Dankjewel dat je even wilde luisteren en sorry nog”, glimlachte ze. Nog wel met dikke oogjes, maar haar tranen waren inmiddels opgedroogd. En dat voelde heel goed. In plaats van terug te schelden en chagrijnig mijn weg te vervolgen, hadden we nu allebei een beter humeur. Waarmee ik niet wil zeggen dat je voortaan met iedereen die lelijk tegen je doet op straat koffie in de zon moet gaan drinken, dat gaat mezelf ook helemaal niet lukken. Maar we hebben allemaal wel eens iemand nodig die ons écht ziet en naar ons luistert. En op deze zaterdag kon ik dat zijn.

Onze wegen zullen elkaar vast niet snel weer kruisen, ze woonde zelf niet in Amsterdam, maar lieve Lotte, als je dit toevallig leest: you got this. Uiteindelijk komt altijd alles goed. En zo niet, dan toch.

Mandy: 'Als Moederdag je zwaar valt, weet dan dat je niet de enige bent'Lees meer