Loes Dingeldien (19) was 16 toen ze hoorde dat ze het MRKH-syndroom heeft. Ze heeft geen baarmoeder en had een vagina van een vingertop diep. “Al mijn vriendinnen waren al ongesteld, ik als enige niet. De huisarts stuurde me naar huis met een hormoonkuur.”
“Pas een jaar en veel onderzoeken later kreeg ik de diagnose. In het ziekenhuis werd me uitgelegd hoe ik met pelottes (speciale staafjes die je kunt inbrengen, red.) mijn vagina kon oprekken. Ik hield het nog geen maand vol. Mentaal kon ik het niet opbrengen om drie keer per dag twintig minuten op bed te gaan liggen en pijn te lijden.”
Operatie
“Uiteindelijk ben ik geopereerd en is een diepe vagina gecreëerd. Op mijn zestiende dacht ik: dit ga ik nooit delen. Zeker niet met mannen. Het voelde gek om over zoiets intiems als mijn vagina of baarmoeder te praten. Inmiddels vind ik het alleen maar fijn als mensen weten waarom ik soms down ben.”
“Onnozele opmerkingen raken me niet meer. ’Mooi dat je vriend bij je blijft’ of ‘Heerlijk dat je niet ongesteld wordt’, zeggen mensen soms. Ik lach mee, maar denk intussen: werd ik het maar, dan zou ik ’s nachts niet zo piekeren over mijn kinderwens.”
Wil je het hele interview met Loes en de andere meiden lezen? Je vindt ze in ons nieuwste issue JUDGE ME NIET. Nu in de winkel of bestel ‘m hier.