De middelbare school: voor sommigen de tijd van hun leven en voor anderen een hel. LINDA.meiden redacteur Livia ging met haar reünie (letterlijk) terug naar drie-havo, wat best veel herinneringen ophaalde.
En gek genoeg voelde het vertrouwd, maar ook zó confronterend.
Ik was geen bijzondere leerling op de middelbare; ik was braaf, haalde goede cijfers en had genoeg vriendinnen waar ik de pauzes mee kon doorbrengen. Wel voelde ik me vaak – ondanks dat ik van de buitenkant so basic was – een beetje anders dan de rest; welkom in Barneveld, de ‘hoofdstad’ van de Biblebelt. Ik bleef als altijd een beetje op de achtergrond, maar tegelijkertijd was ik rete-ambitieus om écht wat van m’n leven te maken.
Wel was ik blessed met een geweldige mentor. Hij zei tijdens een oudergesprek – wat normaliter heel awkward is – dat hij een goede toekomst voor me zag, waarvan ik nu kan zeggen dat zijn voorspelling, in ieder geval qua studie, klopte. Deze mentor deed niet waar hij simpelweg voor werd betaald, maar hij zag zijn mentorklas – H3C – als een levensproject. De muziekdocent was extreem betrokken en stelde voor om over vijf jaar en daarna weer over tien jaar een klassenreünie te doen. Dat zullen we dan wel eens zien, dacht ik toen.
Toch kwam die reünie steeds dichterbij. Voordat ik het wist, kreeg ik dit jaar een berichtje met een uitnodiging voor de langverwachte reünie bij mijn oud-mentor thuis. Het voelde gek, want mijn middelbare schooltijd spookte best vaak nog door mijn hoofd. Toch was het al langer dan vijf jaar geleden dat ik de meesten – naast een vriendinnenclubje dat ik eraan over heb gehouden – had gezien.
Enkele vriendinnen waren echt excited om te gaan. Ik was de ‘grinch’ die steeds zei dat ik een zondagavond eigenlijk liever op de bank met The Crown wilde besteden. Ik voelde een soort tegenzin om het verleden en een oude ‘ik’ weer op te zoeken.
Met drie meiden stapten we de auto in, op naar de reünie. We parkeerden naast het huis, net als drie jongens die we na de derde klas nooit meer hadden gezien. ‘Omg: niks veranderd’, hoorde ik vanuit de achterbank. Tegelijkertijd zag ik een oud-klasgenootje – die wat stiller was – in haar eentje naar de deur lopen. Mijn ‘ik wil de wereld redden’-instinct kwam weer naar boven. Ik liep naar haar toe en vroeg hoe het met haar was.
Fashionably late liep ik richting de deur. Door de deuropening zag ik een lange, chique tafel. De jongens zaten aan de linkerkant en de meiden aan de rechterkant: ontzettend typisch. Ik liep met een grote boog om de tafel om een veilige plek rechts-midden te zoeken. Heel cliché, maar het voelde als de dag van gisteren om iedereen weer te zien. Iedereen was volwassener, maar toch hetzelfde: gek vertrouwd. Een kwartier na binnenkomst liep mijn oude mentor – erg dramatisch – van de trap af: ‘Welkom allemaal!’
De muziekdocent was geen steek veranderd. Hij was nog steeds zo overenthousiast. Je zag de trots in zijn ogen over het feit dat – op last minute-afhakers na – iedereen aanwezig was om te delen wat er de afgelopen zes jaar allemaal was gebeurd. Ik vond het vermakelijk om te horen wat voor studie of werk mijn oud-klasgenootjes deden. Nog leuker vond ik het om ieders ongezouten mening over onze (oubollige) middelbare school aan te horen. Eigenlijk was ik nergens over verrast. Ook niet dat de meesten nog steeds in (regio) Barneveld woonden.
Misschien had ik ook een kleine neiging om te bewijzen dat ik goed opgedroogd was. Wat ik overigens bij wel meerdere mensen doorhad. Ik had de update al klaar: deze meid is het boerengehucht ontvlucht en woont nu in de bruisende stad, heeft een studentenleven en is al bijna klaar met haar opleiding. Toch was het enige complimentje dat ik kreeg: ‘Ja, je bent qua persoonlijkheid wel echt verbeterd’. Uh, bedankt?
Mijn ‘levensupdate’ leek mijn oud-klasgenoten niet veel te doen. Wat eigenlijk heel logisch is: we hebben bewust voor andere levens gekozen. Prestaties en ervaringen zijn natuurlijk subjectief. Ook zijn we nog steeds zo jong; natuurlijk gaat niemand elkaar ophemelen.
Hoe langer de avond vorderde, hoe meer het diner verdacht veel op een lesje wiskunde begon te lijken. De haantje de voorste, clown van de klas en de meelopers kregen hun ware aard weer terug. Hoewel ik heel spraakzaam ben, kwam ik er nog moeilijk tussen. Ik besloot me maar te richten op het afruimen van de tafel.
Hoewel ik me mede door oude klassenfoto’s en gele kaarten (ja, echt) heb vermaakt en het diner – wat mijn mentor drie dagen lang heeft voorbereid – heerlijk was, vroeg ik me af wat ik daar op dat moment nog deed. Op het moment dat het (echte) drinken begon en mijn vriendinnen zaten te schaterlachen om een verhaal dat ooit de hele klas werd weggestuurd, voelde het een beetje alsof ik weer achterin de klas zat zoals zes jaar geleden. Ik moet verder met m’n leven, ik wil niet blijven hangen, maar ik lijk wel terug bij af.
Ik vond dat de avond lang genoeg had geduurd en wachtte op mijn vriendin – de BOB – om ons naar huis te rijden. Dat duurde uiteraard door onafgemaakte gesprekken wat langer, maar uiteindelijk was ik weer onderweg naar mijn ouders. Het voelde alsof ik eindelijk na het achtste uur in het donker naar huis mocht. Nog tien jaar en dan begint het reünie-circus opnieuw: oh my.
Gaby: 'Het voelde alsof ik door mijn nieuwe relatie mijn beste vriendin in de steek liet'
