‘Hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet?’ Soms leiden de gekste kennismakingen tot de beste relaties. In de rubriek Kom je hier vaker? lees je hoe bijzondere ontmoetingen besties en koppels bij elkaar brachten.
Kirsten (34) leerde haar beste vriendin op het treinstation kennen. Achteraf bleek dat de twee een aantal bizarre connecties hadden.
Dagelijks stapte Kirsten in de trein om naar haar werk te gaan. Vaste dagen, vaste tijden én vaste medereizigers, vertelde ze. “Op een gegeven moment ga je elkaar herkennen op het station. Het begon allemaal met een keer hallo zeggen, maar mettertijd raakten Marissa en ik ook met elkaar aan de praat. Zeker als je wat langer op het perron staat vanwege vertraging of in een trein zit die stilstaat, leer je elkaar best snel goed kennen.”
Tussen Kirsten en Marissa was er vrijwel meteen een klik. “In de gesprekken kwamen we erachter dat we bij hetzelfde bedrijf werkten, maar dan bij andere filialen. Hoe toevallig is dat? We hebben nooit in hetzelfde filiaal gewerkt, maar ik ben wel eens voor haar ingevallen bij haar vestiging. Soms moesten we ook van de ene winkel naar de andere bellen en kregen we elkaar aan de telefoon. We hadden er nog wel eens een handje van te vergeten dat we aan het werk waren en niet alleen voor de gezelligheid aan de telefoon hingen.”
Al snel kwam aan bod dat beide vrouwen in niet zo’n fijne situatie zatten. “Marissa’s zusje was ernstig ziek. Mijn moeder werd rond dezelfde tijd onderzocht op borstkanker. Doordat we allebei zulke heftige dingen meemaakten, konden we daar goed over praten. Nadat mijn moeder haar diagnose kreeg, overleed het zusje van Marissa. We konden veel steun vinden bij elkaar doordat we als geen ander wisten hoe het was om deze ernstige ziekte van dichtbij mee te maken. Uitleg was nooit nodig, want we begrepen elkaar volledig.”
Toen Kirsten zelf gediagnosticeerd werd met borstkanker had ze veel steun aan haar vriendin. “Ook toen het slecht met mij ging, was ze er veel voor me. Na mijn dubbele borstamputatie stond ze met een pot met paaseitjes naast het ziekenhuisbed om me op te vrolijken. En ze heeft me nooit verlaten nadat ik ziek werd. Die onvoorwaardelijke zorg en er altijd voor elkaar zijn zonder het te vragen, kenmerkt onze band. We zeggen wel eens dat kanker ons een vriendschap heeft gebracht.”
Inmiddels hebben Kirsten en Marissa zeven jaar vriendschap op de teller staan. Ze hebben door de jaren heen al heel wat met elkaar meegemaakt, zoals het krijgen van kinderen. De mooiste herinnering van Kirsten aan haar bestie is de dag dat ze thuiskwam na haar bevalling. “Ze stond klaar met een taart, omdat ze wist dat ik beschuit haat. Ik kon bijna niet bevatten dat ze tijd had om iets te bakken. Voor mijn gevoel had ik haar die dag nauwlettend in de gaten gehouden, maar dit was zó attent. Ik kon bijna niet geloven dat ze dit voor mij had gedaan.”
Door het drukke leven spreken de twee elkaar iets minder vaak, maar dat beïnvloedt hun band niet. “Als we elkaar dan zien of spreken, is het alsof er geen dag voorbij is gegaan. Nu hebben we allebei een gezin en onze kinderen zijn ook dol op elkaar. Dat is heel bijzonder om mee te maken.”
“Onze levens zijn zo met elkaar verweven; we horen bij elkaar. Onze partners kunnen goed met elkaar overweg en onze kids ook. We plannen regelmatig dagjes uit met z’n allen. Marissa is echt mijn gekozen familie, en de mensen die bij haar horen ook. Wat mij betreft worden we samen oud.”
Kirsten en Marissa hebben ook nog een grappige connectie. “Ik zag Marissa een keer naast een man zitten in de trein. Het was een van mijn oud-docenten. Toen ik haar ernaar vroeg, bleek die man haar stiefvader te zijn. We hebben er heel hard om gelachen. Ze vroeg meteen wat ik van hem als docent vond. Niet zo aardig, gaf ik eerlijk toe. Inmiddels kunnen we goed met elkaar overweg, maar het zal nooit wennen om hem bij zijn voornaam te noemen.”
Maud: 'Vriendschappen komen en gaan, het is een natuurlijke selectie'
