Twee maanden geleden kreeg Kirsten Drost (22) te horen dat ze lymfeklierkanker heeft. “Na negen maanden vol klachten was ik blij dat we iets hadden gevonden waar we wat mee konden doen”, vertelt ze aan LINDA.meiden.
Vandaag is het Wereld Lymfeklierkankerdag en dat is een goed moment om aandacht te vragen voor deze zeldzame kankervorm.
Creative Business-student Kirsten Drost (22) staat midden in het leven als ze een jaar geleden plots last krijgt van extreme jeuk. “Het begon op mijn benen, maar ging uiteindelijk ook naar mijn vingers en armen. Met de maand werd het erger, ik krabde mezelf helemaal open. Na een bezoek aan de huisarts werd ik doorverwezen naar een dermatoloog. Ik werd naar huis huis gestuurd met antihistaminepillen.”
De jeuk die Kirsten ervaart is zo erg, dat ze er helemaal doorheen zit. “Mijn vriend stelde voor om naar Parijs te gaan, om er even uit te zijn. Daar kreeg ik opnieuw een heftige aanval op mijn benen. Naast rode bulten had ik ook veel pijn. Dit kon een pil niet oplossen.
Terug in Nederland werd er onderzoek gedaan naar mijn klachten, de uitslag was prurigo nodularis (een zeldzame, chronische sterk jeukende huidaandoening van onbekende oorsprong, red.). Ook suggereerde de huisarts dat het deels mentaal was en raadde me aan om met een psycholoog te gaan praten. Maar ik voelde gewoon dat er wat anders speelde.”
Uit angst om opnieuw een aanval te krijgen, slaat Kirsten haar studiereis naar Berlijn over. “Mijn moeder, die in de zorg werkt, vond dat het niet langer zo kon. We gingen samen op gesprek bij een nieuwe dermatoloog. Daar werd ik meteen wat serieuzer genomen. Als 22-jarige meid word je toch een beetje afgewimpeld. Ik kreeg nieuwe pillen voorgeschreven, maar niet veel later kwam er ineens een bult onder mijn sleutelbeen tevoorschijn.”
Enkele dagen later zit ze weer bij de huisarts in de spreekkamer. “Die dacht dat het een abces was en zei dat het vanzelf weg moest gaan. Dat weekend ging ik de stad in om drankjes te doen. Ik had niet eens zo veel gedronken, maar werd niet goed. De bult deed pijn. Even later zat ik bij de huisartsenpost. De dienstdoende arts had dit nog nooit meegemaakt en vertrouwde het niet.
De volgende ochtend zaten mijn moeder en ik weer bij de huisarts. Zij gaf aan dat er een echo gemaakt moest worden. Ik ging naar de afspraak en toen ik een dag te vroeg belde voor de uitslag, vroegen ze of ik kon langskomen.”
Kanker bij mensen onder de vijftig komt nu 80 procent vaker voor dan in 1990
Bij het gesprek over de echo-uitslag krijgt Kirsten slecht nieuws: “Er was een kans dat dit de Ziekte van Hodgkin was. En er moest snel gehandeld worden. Dezelfde dag nog werd een CT-scan gemaakt en was de operatiedatum gepland om de lymfeklier bij mijn sleutelbeen te verwijderen. Omdat deze kankersoort niet via het bloed opgespoord kan worden, moesten ze de klier hebben om een diagnose te stellen. Het was een rollercoaster, hiervóór had ik nooit in het ziekenhuis gelegen.”
Na haar operatie moet Kirsten nog een week wachten op de uitslag. “Bij de afspraak bevestigden ze dat het Hodgkin stadium 2B was.”
Waar sommige mensen in tranen uitbarsten, was Kirsten er meteen klaar voor om actie te ondernemen. “Ik had al negen maanden last van jeuk, sliep ’s nachts twee tot drie uur; ik ging er al vanuit dat ik het had. Ik wilde meteen knallen en dat ze me vertelden wat we moesten doen. Het was fijn om te weten dat ik echt wat had en niet gek was. Ik was blij dat we iets hadden gevonden waar we wat mee konden doen.”
Mandy (24) deelt behandeling lymfeklierkanker op sociale media: ‘Ik voel me een rijk mens’
Twee weken na de diagnose start Kirstens behandeling. “Ik heb er nooit aan getwijfeld om hieraan te beginnen. De kans dat je Hodgkin overleeft is heel groot. Dat was genoeg reden om het te doen.”
De eerste stap was een PET-scan maken om te zien waar de kankercellen precies zaten; in de hals, oksels en bij de longen. Daarna kwam de chemotherapie, waar ze nu nog steeds mee bezig is. “Aanstaande maandag heb ik een scan staan en op donderdag hoor ik of de behandeling aanslaat. Wat de uitslag ook is, ik moet nog twee chemokuren en bestraling ondergaan. Als het donderdag goed is, maakt het me niet uit wat er daarna nog komt.” Dan is er licht aan het einde van de tunnel.
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Een bekende bijwerking van chemotherapie is haarverlies. Ook Kirsten kampt hiermee. “De angst om mijn haar te verliezen was groot. Ik heb meteen gekeken naar hoe ik me fijner kon voelen in deze periode. Via de oom van een vriendin kon ik aan een haarstuk komen.”
Ook liet ze door het Amsterdamse bedrijf Toupim een haarband van haar eigen haar maken. “Daarvoor moest ik wel de stap zetten het eraf te halen. Door niet af te wachten tot het uitviel en zelf die stap te zetten, heb ik de angst bij mezelf weggenomen. Mijn vriend was heel lief toen ik mijn haar eraf had gehaald. Hij zei: ‘Je bent prachtig.'”
Dat ook de goed behandelbare lymfeklierkanker fataal kan zijn, ontgaat de 22-jarige niet. “Jaarlijks sterven in Nederland duizend mensen aan deze ziekte. Je gaat wel denken: wat als ik daar één van ben? Die angst is er altijd.”
De altijd positieve Kirsten wil graag doorpakken, maar beseft ook dat dit nieuws voor vrienden, familie en haar partner een klap is. “Hun leven staat ook op z’n kop. Ik merk dat mijn ouders er veel moeite mee hebben. Gelukkig kunnen we er goed over praten.”
Als we het over haar ouders hebben, raakt ze geëmotioneerd. “Het is pittig. Ze zeggen wel eens: ‘Had ik het maar gehad en niet jij’. Mijn moeder ervaart schuldgevoel dat ze niet eerder zag dat er wat aan de hand was. Ik probeer haar er altijd van af te praten, want ze had het niet kunnen weten. Wíj hadden het niet kunnen weten. Soms zit ik ermee dat ik kanker heb en huil ik uit bij mijn vriend, niet bij mijn moeder. Ik wil niet dat ze mijn verdriet ziet of inzit over hoe ik me voel. Daarvoor is de liefde te groot.”
Over haar ziekte praat Kirsten ook met een psycholoog. “Daar kan ik dingen kwijt die ik niet met mijn naasten kan delen. Ik wil ze niet kwetsen.”
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
De afgelopen maanden is Kirstens leven drastisch veranderd. “Zo’n diagnose zet alles wat je doet stil. Ik ging naar school, had een eigen bedrijf en deed graag dingen voor en met anderen. Nu moet ik aan mezelf denken en me laten verzorgen. Dat is even schakelen.”
Desondanks heeft de studente er wel voor gekozen aan haar stage te beginnen en niet volledig stil te zitten. “Als het niet gaat, dan niet. Ik doe een aantal dingen vanuit huis en ga naar school als het me lukt.”
Om toch nog haar ondernemende ei kwijt te kunnen, is Kirsten een Instagramaccount gestart (@storyofkirsten) waar ze updates over haar ziekte deelt. “Het helpt mij om het van me af te schrijven, maar ik hoop ook dat het anderen helpt.
Toen ik te horen kreeg dat ik ziek was, ben ik meteen op zoek gegaan naar verhalen van anderen. Online kon ik niet veel vinden en alles wat ik vond, was fijn om te lezen. Ik hoop dat mijn verhaal dat ook kan zijn voor mensen die dit nu of in de toekomst hebben.”
Tekst loopt door onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Sinds de diagnose leeft Kirsten met de dag. “Het is cliché, maar ik geniet meer van de dagen. Laatst ging ik met wat vrienden varen en zat ik met tranen van geluk op de boot.”
Hoe het nu met haar gaat? “Wel oké. Na de chemo ben ik wel emotioneler en vraag ik me soms af: waarom ik? Ik ben vooral dankbaar: voor de lieve mensen om mij heen en het feit dat ik me kan richten op genezen. Er zijn ook zeker momenten dat ik huil, maar ik probeer vooral de focus te leggen op de momenten dat ik me goed voel.”
Sinds haar diagnose zet Kirsten zich in voor de stichting Lymph & Co, waar ze een digitale collectebus heeft geopend. Alle donaties worden gebruikt om het onderzoek naar lymfeklierkanker te vorderen.
Maud (22) heeft een chronische darmontsteking: 'Voor ik van huis ga, ga ik vijf keer naar de wc'
