Het leed dat daten heet. Als redacteur Misha iemand op een datingapp of in het wild spot, gaat ze er eigenlijk per definitie vanuit dat ze niet op haar vallen. Niet om een of ander minderwaardigheidscomplex, maar omdat ze een vrouw van kleur is.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, sex en relaties.
“Jij kan toch iedereen krijgen”, zei een man laatst tegen mij. Over een ego-boost gesproken. Ik bedankte hem vriendelijk, maar legde ook uit dat dat verre van de waarheid was. Ja, ik vind mezelf ook leuk, gezellig en knap. Maar er zijn altijd mannen die me niet zien staan en dat is helemaal niet erg. Je kunt niet iedereen leuk vinden, dat snap ik heus wel.
Toen ik de opmerking later met een vriendin besprak, suggereerde ze dat we allebei geen last hadden van deze gedachtengang als we er een drankje in mikten. Liquid courage, ik ben voorstander. (Sorry, mam en mijn lever!) Toch ligt het bij mij net anders. Ik ga er namelijk bij voorbaat vanuit dat de mannen waar ik op val niet op zwarte vrouwen vallen. Noem het achterhaald of zelfbescherming, maar de praktijk wijst uit dat het vaak ook zo is. Hoe leuk, tof en gezellig ze me ook vinden, ze gaan voor gescharrel of een serieuze relatie toch op zoek naar een witte vrouw.
Zoals die ene keer dat ik een man leerde kennen, interesse toonde en dit gespiegeld kreeg. Na meerdere keren met elkaar te hebben afgesproken, kwam hij ervoor uit. “Ik val niet op zwarte vrouwen”, zei hij. Ik wachtte op een ‘maar’ die niet kwam. Maar niet getreurd, hij vond me wel tof en wilde graag vrienden blijven.
Mijn eerste reactie was dat het niet uitmaakte, iedereen heeft zo z’n voorkeur. Toen ik uren later in bed lag, viel er een traan. Ik voelde me enorm gepasseerd. Ondanks dat ik in die tijd dacht dat we een goede match waren geweest, sloeg hij me over om mijn huidskleur. (Of iets anders en dat was dit echt de allerslechtste smoes die hij kon verzinnen.) Mijn huid was misschien donker van kleur, maar dat maakte (nog) niet uit toen hij met de snelheid van een wasmachine-centrifuge zijn tong door mijn mond roerde.
Het overgeslagen gevoel werd slechts aangewakkerd toen ik hem een paar weken later hand in hand zag lopen met een andere vrouw; ze was wit.
Ik doe het niet slecht op liefdesgebied, maar aanpappen met mij blijkt toch vaker de uitzondering dan de regel te zijn. Iets met persoonlijke voorkeur. Hoewel het tegenwoordig hip is om te roepen: ‘Ik heb geen type’, leert de ervaring dat men dat zeker wél heeft.
Het is dan ook meer dan eens voorgekomen dat een man opbiechtte dat ik de eerste zwarte vrouw was waar hij meer mee wilde doen dan praten. Voel ik me gevleid? Absoluut niet. Tussen de regels van zijn opmerking door lees ik dat ik een experiment ben. Een manier om te kijken of hij vrouwen van kleur aan zijn roster kan toevoegen. Even proeven, zeg maar. Alsof ik met mijn (bed)prestaties het lot van alle andere vrouwen van kleur zou bepalen. Dat is niet bepaald een compliment en doet me geloven dat ik eerder een proefdier ben dan een vrouw van vlees en bloed met gevoelens en inmiddels een vertrapt hart.
Ik weet zeker dat er nu een aantal mensen mijn verhaal leest en denkt dat ik enorm overdrijf. Dat het wel mee zal vallen en ik de verkeerde mannen uitkies. Wellicht. Maar probeer je eens in te beelden dat iemand je ondanks een enorme klik afwijst om je huidskleur. Dat zij ondanks alles daar niet voorbij kunnen kijken.
Het horen van zo’n opmerking (hoe knap die ook verpakt is) doet iets met mijn zelfvertrouwen. Daten blijft gokken; vindt de ander mij ook leuk, passen we bij elkaar, zal dit goed aflopen? Maar als je ook rekening moet houden met het feit dat je een vrouw van kleur bent en soms alleen al om die reden de lijst van potentiëlen niet haalt, is dat enorm pijnlijk.
Ik ben niet anders dan mijn (witte) vriendinnen. Ik heb net zo veel recht op liefde. En als je niet op mij valt omdat je me kut vindt, prima. Maar als je me afrekent op mijn gebruinde huid is dat iets dat je lekker voor jezelf moet houden. Uiteindelijk heeft niemand wat aan zo’n uitspraak.
Dit artikel verscheen al eerder op LINDA.meiden.
Misha: 'Ik heb met volle teugen genoten van mijn 'hoe phase', maar ik hoef echt nooit meer terug'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
