Het leed dat daten heet. Waarom koppelen we onze waarde aan een getal op de weegschaal? Redacteur Misha vraagt het zich dagelijks af en probeert te onthouden dat ze op dit gewicht net zo leuk is als wanneer ze zou afvallen.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Trigger warning: dit artikel gaat over afvallen en eetstoornissen.
Tijdens mijn laatste verhuizing, twee jaar geleden, heb ik mijn weegschaal bij het grofvuil gezet. Er was niks mis met het apparaat. Als je het mij vraagt gaf hij juist iets té nauwkeurig aan wat ik op dat moment woog. De reden dat ik ‘m wegdeed was dat ik mijn obsessie met dat getal tussen mijn blote voeten wilde verminderen.
Het was me opgevallen dat ik dagelijks meerdere keren uit de kleren ging om mezelf te wegen. ’s Ochtends na het plassen en dan nog een keer vlak voor de lunch, gevolgd door een moment voor het avondeten en de laatste keer voor ik naar bed ging. Ik leefde van weegmoment naar weegmoment. Elke keer dat mijn voeten de plaat raakten, zag ik het gewicht een paar ponden schommelen. Dat had invloed op mijn mood en gedrag voor de rest van de dag. Minder eten, meer bewegen en vooral obsessief nadenken over hoe ik het getal kon verlagen.
Ik zat op het randje van een serieus eetprobleem. Om dat te voorkomen pleurde ik de glazen schaal kapot op de stoep en stopte de scherven in een doos, om de volgende dag opgehaald te worden door de Gemeente Amsterdam.
(On)bewust koppel ik mijn gewicht aan mijn waarde als vriendin, partner, dochter – als mens. Ik vind mezelf minder leuk, slim, aantrekkelijk of interessant als het gewicht op de weegschaal hoger is dan ik had gehoopt. En in gesprekken met veelal mede-vrijgezelle vrouwen ben ik erachter gekomen dat zij er net zo over denken.
Ik durf het bijna niet toe te geven, maar ik heb vaak het idee dat ik pas liefde ‘verdien’ als ik wat kilo’s verlies. Dat als de buik die nu over mijn broekrand hangt zich heeft teruggedrongen, als mijn armen er niet meer zo dik uitzien op foto’s of als mijn nek niet meer lijkt op opgestapelde knakworstjes, ik het pas verdien om gelukkig te zijn op allerlei vlakken, waaronder in de liefde. Onzin, ik weet het, maar kun jij die gekke kronkel in mijn hersenen omleiden? Want het is mij nog niet gelukt.
Misha: 'Dus ik verdien pas liefde wanneer ik 'genoeg' van mezelf houd? Onzin!'
Hoewel ik het zelf nog (!) niet voel, gelóóf ik wel dat dit de grootste onzin is die ik ooit heb verkondigd. Ik verdien altijd liefde, ongeacht mijn huidige emotionele status, mentale gezondheid en/of gewicht. En jij ook! Deze dingen zeggen namelijk niets over hoe leuk of begeerlijk jij bent als mens. En toch voelt dat voor mij nu niet zo.
Ik ben al eerder met de billen bloot gegaan over mijn onzekerheden. Dit is niet eens de eerste keer dat ik schrijf over mijn struggles met gewicht of eigenwaarde. Toch denk ik dat het belangrijk is dat we het erover blijven hebben. Alleen al zodat ik niet het gevoel heb dat ik alleen ben, dat jij niet het gevoel hebt dat je alleen bent.
Ja, ik zou het liefst 12 kilo minder wegen. Maar als ik eerlijk ben, was ik ook niet gelukkig toen ik dat gewicht wel had. Dat had vooral te maken met de dingen die ik moest doen om dat lijf te behouden: vier keer per week slopende H.I.I.T.-trainingen, alles behalve slablaadjes laten staan, me constant wegen. Op dit moment ben ik dan misschien niet helemaal in het reine met hoeveel ik weeg, maar naar de manier waarop ik toen leefde wil ik niet meer terug. Het was naast fysiek ook mentaal ongezond.
Dit keer heb ik geen wijze levensles om met je te delen. Het enige wat ik kan zeggen: je bent goed zoals je bent. En nu blijf ik dit net zo lang herhalen tot ik het zelf ook geloof.
Misha: 'Nog voor we kennismaken, heb ik besloten of jij mij wel/niet leuk vindt'
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
