Het leed dat daten heet. Redacteur Misha heeft een eigenaardig trekje. Nog voor ze kennismaakt met een persoon, besluit ze al of-ie haar wel/niet leuk vindt. Is dat mensenkennis of gewoon dom?
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Ik wil er niet over opscheppen (of eigenlijk wel), maar mijn mensenkennis is echt on point. Het is nog maar zelden voorgekomen dat ik het bij het verkeerde eind had. Is iemand een klootzak? Dan voel ik dat aan mijn water nog voor we elkaar de hand hebben geschud. Een potentiële bestie, nieuwe flirt of zelfs medelevende huisarts, ik weet ze uit te zoeken. Dat ik mijn ‘kennis’ regelmatig links laat liggen en ertegen indruis, is een ander verhaal.
Anderen meteen een label opspelden heeft er ook voor gezorgd dat ik mij blindstaar op de stommerds. Want als ik een club binnenloop, heb ik binnen één oogopslag besloten wie er wel en niet mijn tijd waard is. Niet alleen op romantisch vlak, maar ook wat betreft vriendschappen. Als ik kennismaak met de vriend van een vriend weet ik meteen of wij een gezellige avond tegemoet gaan.
Dat betekent ook dat ik regelmatig mensen buitensluit nog voor ze zich hebben kunnen voorstellen. Mega judgy, ik weet het. Maar waarom zou ik mijn tijd verdoen aan iemand met wie ik tóch geen klik ga hebben?
Ik moet eerlijk bekennen dat mijn drang om rood-groen-stickers op mensen te plakken, deels stamt uit angst. Het is namelijk vaak zo dat ik bang ben dat iemand mij niet leuk vindt. Wat nou als ik mijn lolbroek aanheb en mijn humor niet gewaardeerd wordt? Wat nou als ze meer oog hebben voor mijn vrienden dan voor mij? Het opspelden van wel/niet-labels vormt een beschermlaagje om mijn hart. Als een beetje lijm in de muur die er al omheen waakt. Niemand vindt het leuk om genegeerd worden of simpelweg verteld te worden dat ze stom zijn.
Als het op vrienden aankomt, is het nog niet zo erg. Maar ook in de liefde zit dit labelsysteem – en eigenlijk de angst die het aandrijft – mij in de weg. Zie ik een intens knappe gast in een restaurant staan? Dan ga ik er per definitie van uit dat hij niet op ‘mijn’ type valt, nog voor onze blikken elkaar hebben gekruist. En dus wordt hij als ‘niet’ gelabeld.
In het verleden is gebleken dat mijn radar niet zó fijn afgesteld was als ik dacht. Zoals de keer dat een man mij jaren na onze ontmoeting de liefde verklaarde. Hij zei dat mijn afstandelijke houding – opnieuw een beschermingsmechanisme – hem juist op afstand hield. Mijn RBF (resting bitch face) communiceerde dat ik hem maar niets vond. En dat terwijl ik van binnen in jelly veranderde als hij mijn kant op keek.
Misschien is het tijd om mijn radar, labelsysteem of sticker, hoe je het ook wilt noemen, te pensioneren. Vreemden verdienen een eerlijke kans, zonder dat er vooraf woorden in hun mond gelegd worden of ze het moet afleggen tegen een label waar zij zich niet van bewust zijn.
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
Misha: '24/7 contact hebben vind ik niet romantisch, maar bloedirritant'
