Het leed dat daten heet. Om te daten moet je standaarden zetten, dit weet ook redacteur Misha. Toch is het haar opgevallen dat die inmiddels zes meter onder de grond liggen. Waarom?
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
“The bar is on the fucking floor”, is een uitspraak die ik regelmatig van mijn tong laat rollen bij het zien dat iemand wéér genoegen neemt met het minimale op liefdesgebied. Reageren op een berichtje is niet romantisch, maar normaal. Een relatie hebben en slechts tot 18:00 uur ’s avonds appen terwijl hij aan het werk is. gevolgd door radiostilte als hij thuis komt bij zijn vriendin, is niet romantisch maar walgelijk.
Je bent geen hobby die eens in de zoveel tijd opgepakt kan worden. Wil je écht niet meer? Is dit écht waar je gelukkig van wordt? Dat geloof ik niet. Ik heb het hier voornamelijk tegen mezelf, maar misschien is dit ook iets dat jij moet horen.
Eerder vertelde ik al dat ik in het epicentrum van fuckboys woon; Amsterdam. Minimale moeite doen lijkt daar de slogan van de vereniging A.M.S. Fuckboys te zijn – divisies over heel Nederland. Het wordt gefluisterd in oren van jonge leden, zoals onlangs vrouwonvriendelijke leuzen werden gescandeerd bij het lustrumdiner van het corps.
De betekenis van deze uitermate luie lijfspreuk lijkt ook met de jaren een merkwaardigere vorm aan te nemen. Namelijk dat eens in de zoveel tijd een bot toewerpen eigenlijk al te veel moeite is, en een relatie die zich volledig afspeelt in je telefoonscherm ook telt. Even voor de duidelijkheid: dat doet het niet.
Het idee dat mannen een hoop eisen mogen stellen aan een vrouw – kijk maar naar die narcist Andrew Tate – maar zelf niets naar de tafel hoeven te brengen, begint steeds meer te knagen. Het is al bekend dat we mannen te veel macht geven. Als zij zeggen ‘spring’, zeggen wij doorgaans ‘nee’. En fluisteren er achteraan: hoe hoog? Waarom blijven we dit doen?
Ik denk dat ik het antwoord heb. Nou ja, een antwoord. Het heeft alles te maken met eigenwaarde. Want zolang wij, en ik heb het hier voornamelijk tegen mezelf, niet meer willen of eisen, blijven we dit soort energie aantrekken. Tijd om hier verandering in te brengen. Herhaal na mij: ik verdien de wereld en als een potentiële geliefde dat niet spiegelt, zijn wij geen match.
‘If he wanted to, he would’, klinkt leuk, maar is bullshit. Sommige mannen hebben simpelweg niet meer te bieden. Het is aan jou om te bepalen of dat de standaard is waarnaar je wilt leven. Of dat het toch onvoldoende is en het binnen de kortste keren gaat schuren?
Natuurlijk kan ik nu doen alsof ik een nieuwe wereldorde ga starten, maar ik ben niet per se beter. Ook ik ben wel eens de side chick geweest. Niet per se iets om trots op te zijn. Ook ik heb genoegen genomen met het absolute minimale en maakte mezelf wijs dat dit slechts een glimp was van het romantische potentieel. Dat was het niet en ik hield mezelf voor de gek.
Sinds ik de tijd heb genomen om na te denken over mijn liefdesleven, heb ik besloten een beter mens te (willen) worden. Ik ben de enige die het energetisch tij in mijn romantische leven kan keren en daar begin ik vandaag nog mee. Dus ben je platzak, heb je een relatie en minimale beschouwing voor mijn eisen? Dan is die vrije stoel aan mijn tafel zometeen onderdeel van een setje. Want dan loop ik met liefde weg en hoop ik bij de volgende tafel meer geluk te hebben.
Misha: 'Het doet pijn dat mijn vader mijn vriendjes nooit zal leren kennen'
Misha is 34 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
