Het leed dat daten single zijn heet. Redacteur Misha is op zoek naar een nieuw huis, maar dat blijkt nog een hele opgave te zijn. De exorbitante huurprijzen voor een mini-woning kun je je slechts veroorloven als je met z’n tweeën bent.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Maak je borst nat, want ik ben boos. Boos op makelaars, banken én huisjesmelkers. Sinds enkele weken weet ik dat ik per 1 september mijn huidige woning (lees: ruime studio voor Amsterdamse begrippen) moet verlaten. Sinds ik dit nieuws te horen heb gekregen, heb ik me met goede moed gestort op websites met huurwoningen in de hoofdstad. Al is snel gebleken dat mijn maximale kale huurprijs slechts voldoende is om een stoeptegel, parkeerplaats of aftands krot zónder ramen mee te huren.
Nu hoor ik je denken: die meid overdrijft. Was het maar zo. Op de website van verhuurders zet ik de maximale huurprijs op een bedrag ver boven de duizend euro. Als je het mij vraagt is dat serieus veel geld, als je het makelaars vraagt is het een belediging voor het huidige huizenaanbod. Tenzij je van plan ben je volledige salaris én eerstgeborene over te hevelen, word je verbannen naar de randen van de stad, of erger nog, naar Haarlem. (Niks tegen Haarlem btw, maar mijn voorkeur gaat uit naar een woning in de stad waar ik inmiddels zeven jaar woon.)
On the off chance dat er dan toch een huis beschikbaar komt én deze niet per direct onder optie wordt geplaatst, moet je je zorgen maken of je wel voldoet aan de inkomenseis. Schokkend voorbeeld: voor een woning van – pak ‘m beet – 1.400 euro moet je jaarlijks bruto minimaal 42 keer (!) de kale huur verdienen. Dat is een kleine 59.000 euro. Ja, ik heb het uitgerekend. Wie verdient dit… in zijn eentje?
Als je er alleen ingaat, moet je er maar voor zorgen dat dit bedrag jaarlijks binnenstroomt. Externe partijen mogen niet garant staan, maar het salaris van een eventuele partner telt wel voor 100 procent mee. Dus jij wil mij vertellen dat als ik met z’n tweeën wil verhuizen, ik maximaal 30.000 euro per jaar moet verdienen om dat huis te betrekken? Ik vind het écht belachelijk.
Oh, en dan heb ik ook nog wat tegen hypotheekverstrekkers te zeggen. De reden dat ik nog altijd zoek naar een huurwoning is omdat ik niet in aanmerking kom voor een hypotheek. Reden? De bank telt mijn studieschuld van tientallen duizenden euro’s mee en is van mening dat ik om die reden de maandlasten van 800 euro niet kan dragen. Wél denken ze dat ik met gemak het dubbele ophoest om in het zwarte gat genaamd ‘de rekening van een huisjesmelker’ te gooien en gelijktijdig die schuld bij ome DUO aflos. Honey, the math is not mathing!
Toen ik laatst mijn zoekopdracht uitzette bij een makelaar werd ik telefonisch uitgelachen. Dat is niet eens een grap, een schrille lach viel van haar lippen en doorboorde mijn trommelvliezen. Nadat ik had opgehangen dreigden er tranen te vallen, maar ik zoog ze terug naar binnen en rechtte mijn rug.
Als je mij één eigenschap kunt opspelden, is het doorzettingsvermogen. Ik laat me niet uit het veld slaan door websites die eigenlijk alles al verhandeld hebben voor ze adverteren. Net zo min laat ik minachtende makelaars en de bank mij van mijn pad slaan. Ik zal een huis vinden; zonder huisgenoten én zonder partner. Ik ben verdomme een succesvolle freelancer, dat neem je me niet af door mij op twintig vierkante meter te willen proppen voor de hoofdprijs. And if all else fails pak ik mijn koffers en vind je mij eind dit jaar in Barcelona. Adiós.
Misha: 'Soms voelt het alsof ik pas liefde 'verdien' als ik drastisch afval'
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
