Het leed dat daten / een seksleven hebben als je single bent heet. Als redacteur Misha niet per direct alle dirty details van haar rendez-vous aan vriendinnen oplepelt, krijgt ze last van een knagend schuldgevoel. Is dat wel eerlijk óf nodig?
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden over hoe het er bij hen voorstaat op het gebied van flirts, seks en relaties.
“Hoe groot was-ie? In welke standjes ben je gevouwen? Ben je klaargekomen?” Dit zijn enkele vragen die ik doorgaans beantwoord als ik een spicy rendez-vous heb gehad. Eerlijk toegegeven: deze dagen is er weinig actie in de slaapkamer, maar in het verleden zat ik wekelijks onder het genot van te veel cocktails de details van mijn seksleven op tafel te gooien. Dat omzittende restaurant- of barbezoekers konden meegenieten, boeide me niet. Ik zag mijn avond-avonturen als een publieke service.
Het zit er inmiddels zó ingebakken dat ik na de daad een play by play doe voor mijn vrienden, dat ik me zelfs schuldig voel als ik het niet doe. Dat zette me aan het denken: is mijn seksleven niet alleen van mij, maar ook van mijn (bezette) vrienden? Het lijkt erop dat het tweede waar is. Vertel ik niks over mijn nachtelijke gymnastiekles, dan lijkt het alsof ik rondloop met een bom die elk moment kan afgaan. Moet ik het vertellen, aan wie én hoeveel? Zal ik dat ongemakkelijke moment even weglaten zodat mijn vrienden niet denken dat ik met een kneus seks? Of zal ik achterwege laten dat ondanks zijn fenomenale skills ik het orgasme heb gefaket? Wat als ze me veroordelen voor wat er is gebeurd, wat ik heb gedaan? Schend ik hiermee andermans privacy en wil ik het wel echt delen of voel ik me er enigszins toe verplicht?
In een gesprek met collega-redacteur (en vriendinnetje) Gaby rees de vraag: heeft het niet delen van je seksleven te maken met een bepaalde mate van respect voor je bedpartner? Wij waren het erover eens dat we minder over de rek- en strekoefeningen deelden als er relatiepotentie was. Alsof we dan ineens doorhebben dat ons seksleven niet alleen over ons gaat, maar ook over een ander. Hebben we een partner, dan is ‘het gaat goed’ nog het enige wat we delen. Geen dirty details, geen verbale reconstructie, geen bevestiging waar ik stiekem naar op zoek ben.
Want dat is het. Door alles te vertellen hoop ik de bevestiging te krijgen dat wat er de nacht gebeurde normaal is. Dat ik hartstikke goed in bed ben én dat als die onenightstand nooit terugbelt het sowieso niet aan mij ligt. Zelfs bij zoiets privé als seks, wil ik de goedkeuring van mijn vrienden. (Reminder: dit is een judgement free zone.)
Weet je wat ook opvallend is? Dat we onze sekspresentaties alleen bespreken als het gaat om een avontuur met anderen. De kans dat ik (of een van mijn vriendinnen) in geuren en kleuren vertel over de soloseks die ik heb vlak voor ik ’s avonds ga slapen, is akelig klein. Ik denk dat ik me niet meer kan herinneren wanneer een van mijn besties, of ik zelf, vertelde over die keer dat er zo lekker klaargevingerd is.
Dat is toch gek? Hebben we dan zo weinig respect voor een ander dat we de details van hun presentaties (en lijf, laten we eerlijk zijn) zonder gêne afratelen. Maar vanuit een klein zaadje genaamd zelfrespect dat niet doen als het gaat om onze soloseks?
Of het nu door Sex & The City komt of de omgeving waarin ik volwassen ben geworden: het oversharen van mijn seksleven is er met de tijd ingeslopen. Toch is het me de afgelopen tijd opgevallen dat ik minder behoefte heb om dit soort details te delen óf om ernaar te vragen. Uiteindelijk wil ik gewoon dat iedereen een gezond seksleven heeft. Moeten we elkaar daar constant alle ins & outs over delen? Wat mij betreft niet.
(Disclaimer: mocht je me hierna ooit op een terras aantreffen terwijl ik precies doe wat ik nu claim privé te willen houden: don’t judge me.)
Misha: 'Ik dacht dat ik alle stadia van vrijgezel zijn wel kende, maar deze is nieuw'
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en één van zes maanden gehad. Inmiddels is ze zeven jaar single.
