Nooit verliefd

Wanneer iemand aan me vraagt hoe lang ik al single ben antwoord ik meestal: “Sinds ik uit de baarmoeder ben”. Dat is niet helemaal waar, ik heb namelijk weleens verkering gehad. Maar of ik die kalverliefdes, die allemaal voor mijn achttiende plaatsvonden, nou echt mee kan tellen als relaties, dat weet ik niet. Ik kom uit een klein stadje in het noorden. In de tienkoppige vriendinnengroep die ik daar heb, sta ik bekend als de eeuwige vrijgezel. En zij kennen mij al sinds mijn vijftiende.

En dat is (even voor de duidelijkheid) grotendeels vrijwillig. Als ik zie dat mensen om me heen huizen kopen met hun partner, met kerst bij hun schoonouders zitten en altijd rekening moeten houden met een ander ben ik dolblij dat ik dat niet heb. Ik heb – al zeg ik het zelf – het leukste leven van de wereld. Ik ben gezegend met geweldige mensen om mij heen een leuke baan en ik ben dolblij met waar ik woon.

Ik had het net over ‘grotendeels vrijwillig’. Er is namelijk één factor die mij onvrijwillig in de weg zit: ik word niet verliefd. Sterker nog: ik ben nog nooit verliefd geweest. Denk ik dan. Wanneer ik anderen hoor over een verdwijnende eetlust, constante gedachtes over de persoon in kwestie en rondfladderende vlinders kan ik mij daar totaal niet in herkennen.

Geen traan gelaten

Ik heb heus wel eens iemand leuk gevonden hoor. Onlangs was er iemand die ik een poos heb gezien, maar wanneer ik hem niet zag en op het moment dat het over ging voelde ik daar weinig tot niks bij. Terwijl ik het heus gezellig vond wanneer ik hem wel zag. Hetzelfde geldt voor de vriendjes die ik gehad heb. Was allemaal leuk en aardig, maar toen het uit ging heb ik er geen traan om gelaten. Ik vond laatst zelfs een appje terug die ik stuurde naar een vriendin. ‘Hoi! Ik ga het morgen uitmaken, heb je zin om daarna op het terras te zitten?’

Natuurlijk vraag ik mij wel eens af hoe dit komt. Hechtingsproblematiek? De ware niet gevonden? Te kieskeurig? Dat laatste hoor ik vaak voorbij komen. Laatst nog een vriendin die zei: “Ja, maar Juul, je bent ook wel écht kieskeurig.”. Maar is dat niet meer dan logisch? Kieskeurig zijn lijkt mij een must bij het vinden van een levenspartner.

Gaby: 'De relatie met m'n lijf is de meest ongezonde relatie die ik heb'Lees meer

Waarom zou je dat doen?

Zelf heb ik de volgende theorie: ik ben vrij zelfstandig opgevoed. Mijn moeder zei altijd: “Je moet nooit afhankelijk zijn van je partner”. Sinds mijn achttiende woon ik op mezelf (waarvan twee keer een half jaar in het buitenland), en ben ik vrijgezel. Ik ken mezelf inmiddels door en door en ben gewend aan alleen zijn. Als ik eraan denk dat er iedere nacht iemand naast me ligt, iemand anders zijn was door mijn huis slingert en ik niet meer met een wildvreemde op een festival kan tongen, denk ik: waarom zou je dat doen? (in de stem van zanger Nielson).

Een man moet – aangezien mijn leven echt heel leuk is – wel van hele goede huize komen, mocht hij het nóg leuker kunnen maken. Want zo zie ik het, een eventuele relatie moet een aanvulling zijn op mijn leven. Geen opvulling.

Dit artikel verscheen eerder op LINDA.meiden.