Het leed dat daten heet. Van de meeste bijzondere ontmoetingen tot pijnlijke break-ups en gênante flaters in de slaapkamer. LINDA.meiden-lezers delen het allemaal in de rubriek ‘Hoe date ik het’.
Dit keer deelt Dayé haar verhaal.
Trigger warning: dit artikel bespreekt zelfbeschadiging.
Littekens
“Ongeveer één jaar geleden was ik met een jongen bezig. We liepen elkaar op school tegen het lijf en zijn toen aan de praat geraakt. Twee maanden lang spraken we met elkaar af en groeide er wat tussen ons. In de gesprekken die we hadden gevoerd, had ik hem verteld over mijn littekens. De overblijfselen van zelfbeschadiging. Hoewel ik ze niet aan hem liet zien, had ik het gevoel dat het goed ging tussen ons. Er was nog niks officieel, maar dat hoefde ook niet per se.
Op een gegeven moment was ik bij hem thuis en stonden we op het punt om seks te hebben. Zodra ik mijn trui uitdeed, zag hij mijn littekens en kapte het af. Hij zei: ‘Wat is dat? Dit is echt lelijk.’ Dat kwam heel hard binnen. Ik voelde me enorm afgewezen. Uit verdriet en shock klapte ik dicht. Het had een romantisch moment moeten worden, maar dat was inmiddels ver te zoeken. Snel trok ik mijn trui weer aan en stond er een beetje radeloos bij. Wat moest ik doen? Voordat ik vertrok zei hij dat hij mij later zou appen. That’s it.”
Psycholoog
Het bericht wat volgt benadrukt de afwijzing. “Hij appte dat hij me niet meer wilde zien. Ik heb hem daarna overal geblokkeerd. Kort daarna is hij in een andere stad gaan studeren, dus de kans dat ik hem tegenkom is erg klein. Gelukkig maar, want voor mij hoeft het niet.
Ik heb mijn vrienden niet verteld over de situatie. Ik heb het later wel met mijn psycholoog besproken. Daardoor heb ik kunnen verwerken wat er is gebeurd en kon ik mijn angst uitspreken; dat dit bij andere jongens ook zal gebeuren. Ik ben nog steeds bang dat mijn littekens een reden zijn om afgewezen te worden. Gelukkig lukt het me steeds beter om deze gedachte los te laten. Wat er is gebeurd ligt niet aan mij.”
Lef
“Sinds die keer ben ik niet meer bij andere mensen uit de kleren gegaan. Het heeft maanden geduurd, maar inmiddels weet ik dat ik me niet kan blijven verstoppen. Dat zeg ik nu wel, maar ik vind het nog steeds lastig om met jongens bezig te zijn. De angst dat dit nog een keer gebeurt, is groot.
Door deze ervaring weet ik in ieder geval hoe ik in de toekomst kan reageren mocht iemand mij opnieuw afwijzen om mijn littekens. Nu heb ik meer de ballen om er wat van te zeggen. Toen durfde ik dat niet.”
*Dayé’s naam is gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.