Afgelopen woensdag werd de University of Nevada opgeschrikt door een schietpartij waarbij drie mensen overleden zijn. Eén slachtoffer ligt nog in kritieke toestand in het ziekenhuis.
De Nederlandse Hanne Breur (19) was in het gebouw aanwezig toen de 67-jarige Anthony James Polito het vuur opende.
Rond een uur of twaalf ’s middags op 6 december 2023 zit Hanne in haar les, als plotseling het brandalarm afgaat. De Nederlandse emigreerde na haar middelbare school naar Amerika, om daar op hoger niveau voetbal te spelen. “Ik speel al sinds ik zes ben, dus leek het me leuk om de sport daar te gaan beoefenen.” Ze komt terecht op een school in Seattle, maar maakt begin juli de overstap naar de Universiteit van Nevada, Las Vegas. “Echt een droom.”
Helaas verandert die droom woensdag ineens in een regelrechte nachtmerrie. Een 67-jarige man opent het vuur op een aantal faculteitsleden, waarbij hij er drie doodt en waarvan er nog één in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. Drie agenten liepen lichte verwondingen op, en vier mensen zijn opgenomen in het ziekenhuis omdat ze een paniekaanval kregen.
Er zou op zeker twee plekken op de campus zijn geschoten. Agenten die naar de universiteit gingen, raakten verwikkeld in een schotenwisseling met de vermoedelijke dader en doodden hem. “Het is bizar hoe snel er gehandeld werd door de politie. Ik hoorde dat zij er binnen 76 seconden na het eerste schot waren.”
De politie heeft nog geen duidelijkheid over het motief van de dader, die zelf in het verleden lesgaf op verschillende universiteiten en onlangs na enkele sollicitaties door diverse onderwijsinstituten werd afgewezen. Hij had een lijst gemaakt met namen van verschillende medewerkers van universiteiten, maar de drie personen die hij woensdag doodschoot op de Universiteit stonden daar niet op.
Romy (21) kiest deze maand voor euthanasie: 'Het leven is niet voor mij gemaakt'
Hanne is op het moment van de schietpartij in het business-gebouw op de campus, waar de schutter de drie faculteitsleden neer heeft geschoten. “Het brandalarm ging af, maar er ging eerst door m’n hoofd dat het een oefening moest zijn. Ons lokaal heeft een deur die direct naar buiten ging, dus we hoefden gelukkig niet door het gebouw heen. Ik had toen nog geen idee wat er aan de hand was.”
Terwijl Hanne nietsvermoedend richting haar appartement begint te lopen, ziet ze aan de voorkant van het gebouw mensen rennen. “Er stond zoveel politie en ik weet het niet zeker, maar het zou kunnen dat ik toen de schutter ook gezien heb. Vanaf toen begon eigenlijk iedereen te rennen en hoorde ik mensen woorden als shooter en gunshots roepen. Het voelde zo onwerkelijk, dus rennen was het enige wat ik kon doen.”
Alles is op dat moment nog onduidelijk voor de scholieren. Ze weten nog niet hoeveel schutters er zijn, of de schutter nog actief is en of er slachtoffers zijn gevallen. “We wisten ook niet of het brandalarm afging door de schutter omdat die wilde dat we naar buiten zouden gaan, zodat hij daar mensen zou kunnen neerschieten, of dat het was gedaan door een professor of scholier zodat we naar buiten in veiligheid konden komen.” Terwijl Hanna buiten is, zitten veel van haar medescholieren nog opgesloten in de school om te schuilen.
Tijdens het rennen komt Hanne een jongen tegen die ze kent. Samen rennen ze naar zijn auto. “Pas vanaf het moment dat we de campus afreden voelde ik me veiliger. Toch zijn we nog veertig minuten van de campus afgereden om te zorgen dat we zo ver mogelijk bij het gevaar vandaan zouden zijn.”
Het is op dat moment nog niet bekend dat er onder de slachtoffers geen studenten zijn, dus Hanne wordt al snel gebeld door mensen die weten dat zij les had in het gebouw. “Toen heb ik vrienden gebeld die daar ook aanwezig hadden kunnen zijn. Gelukkig waren veel van mijn teamgenoten niet op de campus toen het gebeurde. Mijn coach stuurde ook meteen in onze groeps-app de vraag of iedereen wilde laten weten of ze veilig waren. Dat was gelukkig zo.”
“Daarna nam ik contact op met andere vrienden uit Amerika, omdat zij het nieuws direct hadden meegekregen. Mijn familie in Nederland heb ik die avond geappt dat ik veilig was. De volgende dag heb ik ze gebeld om het erover te hebben.”
Die nacht slaapt Hanne samen met een deel van haar teamgenoten in het appartement van de jongen met wie ze samen gevlucht was. “Sindsdien zijn we eigenlijk constant met het hele team samen geweest, want niemand wil nu alleen zijn.”
Op dit moment is de school nog dicht. “Vandaag zijn we met z’n allen gaan schaatsen, maar toen we terugreden naar de campus voelde ik dat ik daar echt nog niet wilde zijn. Het voelt gewoon niet meer veilig om daar rond te lopen. Toch hebben we volgende week nog lessen en de week daarna tentamens.”
Dat schoolshootings vaak gebeuren in Amerika, is iets waar Hanne voordat ze naar het land verhuisde om daar te gaan studeren weleens over heeft nagedacht. “Toch dacht ik altijd dat het mij nooit zou overkomen. Dat is iets wat je alleen op televisie ziet gebeuren. En dan gebeurt het ineens toch. Ik besef het nog steeds niet helemaal.”
Eindelijk erkenning voor Shanti (23), die euthanasie pleegde nadat ze getuige was van aanslagen Zaventem
