Het leed dat daten heet. Redacteur Gaby heeft altijd kinderen gewild, maar merkte dat ze toen ze plots single werd ineens heel veel stress kreeg. Zichzelf aanpraten dat ze geen kinderen wilde bleek dé oplossing.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op het gebied van flirts, seks en relaties.
Vroeger zei ik vastberaden dat ik voor mijn 24e kinderen wilde, anders zou ik naar mijn idee zo’n oude moeder worden (echt, wat de fuck dacht ik?). Toen ik 24 was, kwam ik erachter dat ik zelf nog een kind was én – ook niet geheel onbelangrijk – dat mijn relatie van zes jaar geen toekomst meer had. Ik was single en – dank de Heer – nog kinderloos. Gelukkig kon ik snel de knop omzetten en kwam het besef dat ik nog hartstikke jong was en alle tijd had om een partner te leren kennen met wie ik kinderen kon maken.
Klinkt allemaal heel kort door de bocht, want 1: het is nog maar de vraag of het je gegund is om ‘kinderen te maken’ en 2: je moet nooit op zoek gaan naar een partner met het doel om je voort te planten. Mijns inziens is het een privilege om kinderen te mogen krijgen (als je uiteraard een kinderwens hebt) en dan al helemaal met een partner met wie je die kinderen de rest van je leven groot mag zien worden. Maar als je een sterke kinderwens hebt, kan het daardoor ook heel eng zijn om er ineens alleen voor te staan.
Zoals gezegd had ik gelukkig nog genoeg tijd, al dacht ik er – zoals veel mensen met een baarmoeder – af en toe over na hoe lang ik nog vruchtbaar zou blijven. Want als je je partner nog een aantal jaar wilt leren kennen voordat je gaat proberen kinderen te krijgen, samen wilt sparen en rekening houdt met het feit dat het niet altijd in één keer raak is, lijkt de tijd ineens gevaarlijk snel te gaan.
Nu is daten tegenwoordig doorgaans verschrikkelijk, dus als je na een paar single jaren überhaupt nog hoop hebt in het krijgen van een leuke, langdurige relatie, is het nog maar de vraag of je die ‘op tijd’ gaat krijgen. Ja, sorry, ook ik walg ervan hoe dit klinkt. Want het klinkt nu nog steeds alsof het leven ervoor bestemd is om uiteindelijk een paar koters de wereld op te slingeren. Nogmaals: dat hoeft niet. Liever niet eigenlijk.
Enfin, toen ik twee jaar terug na een kortstondige love bomb-relatie (daar volgende keer meer over) weer single was, kreeg ik gigantisch veel stress over bovengenoemde. De oplossing? Mezelf aanpraten dat kinderen krijgen juist niet was wat ik wilde. Want heel eerlijk: ik ben jaloers op de mensen die zeker weten dat ze geen kinderen willen. Hoe lekker is het om een DINK (Double Income, No Kids) te zijn en al je geld te spenderen aan eten, reizen en een leuk huis? Geen gebroken nachten, luiers, continue stress, bevallingen en ga nog maar even door.
En petje af voor mezelf, want ik had mezelf zover dat ik (bijna) met 100% overtuiging kon zeggen dat ik écht geen kinderen wilde. De opmerkingen uit mijn omgeving wimpelde ik weg. Ik zou het niet ineens willen ‘als ik de juiste tegenkwam’ of als mijn zus zou bevallen. Niemand kon mij ervan overtuigen dat het ouderschap leuk was en het gaf me gigantisch veel ademruimte. Single zijn was ineens veel relaxter, want ik voelde eindelijk niet de druk meer om voor een bepaalde leeftijd de liefde van m’n leven te vinden.
Maar uiteraard had mijn moeder, die me door en door kent, gelijk. Natuurlijk wil ik kinderen. Dat heb ik altijd al gewild en dat wist zij als geen ander. En dat werd bevestigd toen ik mijn vriend tegenkwam en niets anders wilde dan over een paar jaar baby’s maken. Het idee van gebroken nachten, poepluiers en een eventueel uitgescheurde onderkant was ineens een stuk minder kut (hehe), omdat ik het samen met hem kan gaan doen (niet die uitgescheurde onderkant, maar je snapt m’n punt).
Dus ook al klinkt het DINK-leven me nog steeds als muziek in m’n oren, kan ik me geen leven voorstellen waarin ik geen kinderen zou krijgen. Het enige wat ik nu nog kan doen is hopen dat het me gegund is.
Gaby: 'Oma weet zeker dat m'n overleden opa deze man voor me gefixt heeft'
