Elk afscheid is zwaar, maar als je afscheid moet nemen van iemand die zoveel voor je heeft betekend, doet dat extra veel pijn. Redacteur Gaby verloor twee weken terug haar oma.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in hun leven.
Op momenten zoals deze ben ik heel erg blij dat ik op zo’n groot platform een laatste ode aan één van mijn grootouders mag schrijven. Vorig jaar verloor ik voor de tweede keer een opa, nadat we van mijn andere opa in 2021 afscheid moesten nemen. Twee weken terug deden we dat van mijn oma Siny (87). Daarmee blijft alleen mijn oma Janny nog over. Zoals je kunt lezen: ik heb het geweldige privilege gehad om alle vier mijn grootouders lang bij me te hebben. Maar dat maakt het afscheid niet makkelijker.
Oma Siny was niet alleen een ongelooflijk lieve oma; ze was brutaal, adrem en vooral hilarisch. Ik weet nog dat ik haar na de dood van opa bezocht, vlak voordat ze naar een verzorgingstehuis zou gaan. Daar opperde ik dat daar misschien wel een leuke nieuwe man voor haar zou kunnen zitten. “Dan schiet ik ‘m kapot *met vingers als pistooltjes*, opa was de leukste”, zei ze. Geen zorgen, mijn oma was niet in het bezit van een wapen. Ze was gewoon erg gepassioneerd over de liefde voor mijn opa. En terecht.
Maar ook toen ik haar opzocht in het ziekenhuis en vroeg of ze het leuk vond dat ik er was. Die vraag beledigde haar bijna, want ze zei: ‘Ikke wel, wat dacht jij? Het is dat ik niet mag lopen, anders was ik door de gang gaan huppelen’. En die keer dat we opa’s rouwkaarten aan het schrijven waren en ze voorstelde om er meteen vrolijk kerstfeest op te zetten. ‘Dat scheelt weer’, zei ze. Er werd bij oma genoeg gelachen, dat is één ding wat zeker was.
Ik wilde voordat ze ging zeker weten dat ik haar genoeg zou hebben bedankt voor alles wat ze voor ons heeft gedaan. Daarom ben ik naast haar gaan zitten toen het slecht met haar ging en heb ik haar bedankt voor hoeveel liefde ze ons altijd heeft gegeven, voor de mooie dingen die we samen hebben beleefd en voor het feit dat ze opa heeft opgedragen een lieve vriend voor me te vinden. Over de uitwerking van dat plan (spoiler: het is opa gelukt) schreef ik eerder deze column.
Ook heb ik haar verteld hoe dankbaar ik ben dat ze mijn vriend nog zo goed heeft leren kennen. Zij hadden samen binnenpretjes waar zelfs ik geen onderdeel van mocht zijn. Als iets wat ze hoorde haar niet beviel, keek ze meteen de kamer rond om te zien of ze zijn blik kon vangen en dan zag ik hen naar elkaar lachen. Het doet pijn dat ze geen getuige meer zal zijn van onze toekomstige kinderen en bruiloft, al had ze dat nog zo graag gewild. Maar ik weet zeker dat ze op die momenten zal toekijken vanuit waar dan ook.
Om haar een laatste eer te bewijzen, mocht ik na haar dood helpen met haar te wassen en aan te kleden. Zoals zij dat 29 jaar geleden voor mij als baby ook deed. Met oma’s liedjes op de achtergrond hebben we haar – uiteraard met flink wat tranen – weer echt oma gemaakt. Zo was ik nog even heel dicht bij haar, terwijl ik haar benen waste, haar lieve gezichtje insmeerde en haar ringen recht draaide.
Ik denk dat er weinig is wat meer over de relatie binnen een familie zegt, dan de manier waarop samen een uitvaart wordt geregeld. De afgelopen weken heb ik vol trots naar mijn familie gekeken. In het bijzonder naar mijn moeder en haar zus – mijn tante -, die in complete harmonie de perfecte viering van het leven van hun moedertje hebben georganiseerd.
Maar ook de powerpoint waar mijn broer urenlang zijn stinkende best op heeft gedaan, de avonden waarin we samen foto’s uitzochten, de prachtige kaart, de nummers die bij oma pasten, alles klopte. En vooral toen haar kinderen en kleinkinderen begonnen te speechen, wist ik: oma heeft het leven uitgespeeld. Want als jouw nakomelingen zó over je praten, dan moet je iets goed gedaan hebben.
Het mooiste daaraan was, dat in elke speech – zonder dat we dat van elkaar wisten – dezelfde kleine herinneringen over oma naar voren kwamen. Dat liet zien dat oma impact maakte door er gewoon altijd te zijn. We hechtten waarden aan de kleine dingen, zoals de lekkerste broodjes ei, hoe ze ons verwelkomde met de woorden ‘dag hartje’ en we nooit weggingen zonder ‘I love you, too’ te zeggen.
Als ik kijk naar de laatste dagen van oma, zie ik ook dat er geen betere manier was geweest voor haar om te gaan. Ze heeft nog twee jaar als een absolute koningin geleefd in het geweldige verzorgingshuis waar ze woonde. Mijn moeder en tante weken niet van haar zijde en al haar kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben uitgebreid afscheid kunnen nemen. Ze mocht omringd door liefde gaan, naar onze lieve opa Joop.
Gaby: 'Oma weet zeker dat m'n overleden opa deze man voor me gefixt heeft'
