Het leed dat een beetje te ver over je eigen grenzen gaan heet. Gaby won afgelopen week een beker omdat ze als eerste vrouw over de finish van een tien kilometer wedstrijd rende. Daarna kreeg ze thuis op haar kop.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat in het leven.
Zelfs ik geloof hardlopers nog steeds niet echt als ze zeggen dat ze genieten van uren achter elkaar rennen. En toch hijs ik mezelf twee tot drie keer per week in een hardloopbroekje en m’n nieuwe hardloopschoenen om precies dat te doen. M’n hoofd leegmaken is het laatste wat ik doe tijdens zo’n run – het tegenovergestelde eerder. Kilometerslang nadenken over hoe kut het is om zo lang achter elkaar te rennen wel. Al wordt dat steeds minder nu ik wekelijks zie hoeveel beter ik word.
Anderhalf jaar terug schreef ik me samen met m’n beste vriendin in voor een run van vijf kilometer. We hadden allebei nog nooit een stap in een hardloopschoen gezet, maar liepen ‘m acht weken later allebei uit. Inmiddels ren ik nog steeds en rende ik twee weken terug voor het eerst vijftien kilometer, terwijl ik voor een vijfje ging. Runner’s high is blijkbaar toch echt een ding, al was dit pas de tweede keer dat ik het voelde.
Om lekker bezig te blijven, schreef ik me in voor een paar wedstrijden, waaronder de Ronde van Deil in het dorp waar mijn ouders wonen. Mijn moeder en zus deden ook mee op de vijf kilometer. Ik rende de tien en ik beloofde mijn vriend rustig aan te doen, want ik had al een paar weken geprobeerd bij elke run m’n – al vrij snelle – PR’s te verbreken. Iets waar m’n lijf niet heel gelukkig mee was, maar ik ben van de extremen dus ik kon er niets aan doen.
De dag van de run voelde ik me al niet heel lekker en ik had de dag ervoor met dezelfde kwaaltjes een veel te snelle vijf gerend. Wél was ik met m’n klachten naar de huisarts geweest en daar werden alle ernstige zaken uitgesloten én kreeg ik toestemming om te rennen die avond. Rust was het keyword en met toestemming van de dokter durfde ik het wel aan. Ik deed mee voor de fun en er hoefde géén persoonlijk record gerend te worden. Ik was er klaar voor om nu echt een keer tranquilo te doen.
En ik was daar écht klaar voor. Tot ik erachter kwam dat er een podium was en er prijzen te verdienen waren. Dat moet je deze fanatiekeling echt niet vertellen, want dan ga ik voor de winst. Bij de start stond ik daarom vooraan een beetje rond te kijken wie mijn concurrentie was. En na de starttoeter rende ik sneller dan ik ooit gerend had. Dat sloeg nergens op, want ik moest nog tien kilometer.
Op een gegeven moment dimde ik iets in, maar niet genoeg, waardoor ik na het over de finish komen begreep waarom ik ook alweer rustig aan had moeten doen. Ik was trouwens wél de eerste vrouw op de tien kilometer, dus mijn moeder kon haar geluk niet op. Die straalde van trots. Ik had vooral veel pijn.
Tekst gaat verder onder de post.
Dit bericht op Instagram bekijken
Eenmaal thuis kroop ik in bed bij een trotse, maar vooral bezorgde vriend. Ik kreeg na zijn lofzang een flinke preek over waarom ik in hemelsnaam zo hard ben gaan rennen als ik me niet goed voelde. Tegen hem ingaan kon ik niet, want ik wist dat hij gelijk had. Het was superdom.
De preek bleek niet veel later echt meer dan terecht, want de pijn hield aan. En het werd zo erg dat ik twee nachten later het idee had dat ik iets veel ernstigers mankeerde. Met druk op m’n borst alsof er een olifant op me zat, maakte ik m’n vriend huilend wakker. Als ik Google mocht geloven had ik een hartinfarct, maar goed; volgens Google ga je sowieso altijd dood. Toen m’n vriend me gerust had gesteld ging het iets beter, maar de volgende dag hield de pijn aan en zijn we toch maar naar de huisartsenpost gegaan.
Daar concludeerde de arts wederom dat er niets ernstigs aan de hand was – waarschijnlijk een geïrriteerde diepere borstpier die ook niet blij was met mijn prestatie – en konden we weer naar huis. Rennen mocht ik de dagen daarna absoluut niet van m’n vriend, want die wist dat ik m’n hardloopschoenen weer aan zou doen zodra ik me iets beter zou voelen. Streng, maar rechtvaardig.
Inmiddels heb ik weer een vijf kilometer in de benen zitten, maar die mocht ik alleen doen als ik het superlangzaam deed. Naast zijn fulltime baan heeft m’n vriend er blijkbaar nog een naast om te zorgen dat ik mezelf niet dood ren en hij neemt die taak uiterst serieus. Dus bedankt daarvoor, want dat is niet altijd makkelijk.
Conclusie: ben je een sporter? Zorg ervoor dat je – als je niemand hebt die dat voor je doet – op jezelf let. Dat je fucking snel kán rennen, betekent niet dat je lichaam dat elke keer weer volhoudt. Af en toe rustig aan doen is heel gezond, al moet ik dat zelf nog een beetje leren.
Bram (35) begon door break-up met hardlopen: 'Werd een maand na m'n eerste marathon aangereden'
