Waar sommige mensen met twee vingers in hun neus kilometers achter elkaar hardlopen, dacht redacteur Gaby dat haar lichaam er überhaupt niet voor gemaakt was om voor de lol langer dan honderd meter rennen.
Tóch gingen zij en haar beste vriendin de uitdaging aan om binnen acht weken een hardloopwedstrijd van vijf kilometer te rennen.
Tot een paar maanden geleden kon ik me met geen mogelijkheid inbeelden waarom een mens uit zichzelf zou gaan hardlopen. Als ik iemand langs zag rennen vond ik het absoluut knap, maar begreep ik niet waar de drang vandaan kwam om al hijgend en puffend een bepaalde afstand af te leggen om uiteindelijk weer op hetzelfde punt uit te komen.
Dat kwam deels voort uit pure jaloezie, omdat ik mezelf altijd had wijsgemaakt dat mijn lijf daar niet voor gemaakt was. Maar nadat ik had gezien hoe mijn vriend en zijn vrienden afgelopen oktober een halve marathon uitrenden, wilde ik ook graag zo’n sportieve meid zijn. Pas toen begon ik te begrijpen waarom je zo’n prestatie zou willen neerzetten.
Dus toen mijn beste vriendin me eind januari appte of ik samen met haar wilde leren vijf kilometer te rennen, zei ik: ‘Ik zou ergens nee willen zeggen, maar eigenlijk wil ik het dus heel graag’. En om te zorgen dat we het ook daadwerkelijk gingen doen, had ze ons meteen ingeschreven voor een 5 km run eind maart. Vol goede moed begonnen we aan het avontuur.
Volgens mij zijn we allebei diezelfde avond nog gaan rennen onder begeleiding van de intervaltraining die zij op Spotify had gevonden. Drie keer per week rennen en dat acht weken lang. Een flinke uitdaging voor twee mensen die dat nog nooit hebben gedaan, maar wel eentje waar we met volle overgave aan zijn begonnen.
De eerste training moesten we vijf keer een minuut rennen en tussendoor anderhalve minuut lopen. We hebben elkaar daarna meteen gebeld en waren laaiend enthousiast. Het was zoveel leuker dan we hadden verwacht. En helemaal niet zo zwaar. Dit gingen we helemaal voor elkaar krijgen, al leek 5 kilometer achter elkaar rennen toen nog iets wat nooit zou gaan gebeuren.
Gaby: 'Hij bleef een half uur lang langsrijden en seinen dat hij m'n nummer wilde'
Als extra steuntje in de rug besloten we allebei goede hardloopschoenen en nieuwe sportkleding te kopen. We hielden ons heilig aan de drie keer in de week trainen en postten elke run op Strava. Inmiddels had mijn vriend een persoonlijk hardloopschema voor me in elkaar gezet, waardoor ik al vrij snel wat langer achtereen ging rennen. Drie keer vier minuten met tussenposes van twee minuten wandelen. Heel eerlijk: dat was best pittig, maar het lukte en ik was daarna intens trots op mezelf. Dat woog eigenlijk elke training zwaarder dan de intense verveling die ik voelde tijdens het rennen.
Ja, verveling en niet per se pijn of uitputting. Het was steeds alleen tegen het einde best zwaar, vooral naarmate ik langere afstanden achter elkaar ging hardlopen. Tijdens het rennen luisterde ik daarom podcasts of soms helemaal niks, maar niets hielp echt. Behalve als ik helemaal in het verhaal zat. M’n bestie luisterde trouwens opzwepende muziek, waar zij heel lekker op ging.
Nou, alles ging voorspoedig. We hielden allebei bij hoe snel we renden en zagen dat we een steeds snellere pace (het aantal minuten dat je erover doet om één kilometer af te leggen) kregen. Tot ik ineens last kreeg van een runners knee. Het begin van alle ellende, want daardoor kon ik soms in één week maar één keer hardlopen. Dat is super kut als je er net lekker in zit. En toen de runners knee getackeld was, kreeg ik een paar weken later last van m’n middenvoetsbeentje en schoot het daardoor in één van de laatste weken ook in de aanhechting tussen m’n heup en m’n been. Ik had de jackpot te pakken.
Afgezien daarvan gingen de trainingen die ik wél kon doen best wel goed. Waar ik begon op een pace van 8:06 (minuten per km), zat ik tijdens mijn laatste runs voor de wedstrijd op een pace van ongeveer 6:18. Een flink verschil dus. De laatste training voor de wedstrijd deed ik samen met mijn vriend, die zelf aankomende zondag de hele marathon rent, en rende ik voor het eerst 25 minuten achter elkaar. Na een minuut wandelen maakte ik met nog acht minuten hardlopen de vijf kilometer af (met gigantisch veel moeite).
Ik voelde me niet klaar voor de run, maar wilde het na acht weken trainen zó graag doen. Mind you, ik had dus nog nooit vijf kilometer achter elkaar gerend, maar ik hoorde van de professionals dat je voor een wedstrijd eigenlijk nooit de gehele afstand hebt afgelegd.
Toen was het zover: de hardloopkleding ging aan en mijn familie en onze vrienden kwamen kijken. Ik heb in het halve uur voor de start geen seconde stil kunnen zitten van de zenuwen. Maar daar gingen we: een half uurtje (plus een paar minuten, want zo snel verwachte ik nou ook weer niet te zijn) knallen en daarna aan het bier.
Het. was. verschrikkelijk. Ik zou je graag iets anders vertellen, maar ik was er na vijfhonderd meter al helemaal klaar mee. M’n ademhaling kreeg ik met geen mogelijkheid onder controle en ik werd constant ingehaald door oude mensen. Daarnaast liep ik een hele tijd voor een ‘haas’ (iemand die een bepaald tempo rent zodat je ongeveer weet hoe hard je gaat) die met een pace van 6:20 liep. Ik wilde de run heel graag onder de 32 minuten rennen, dus toen hij me inhaalde baalde ik enorm.
Na twee kilometer begreep ik niet waarom ik hier ooit mee was begonnen en op kilometer vier beloofde ik mezelf dat ik nooit meer een dag in m’n leven zou gaan rennen. Ik had het zó slecht naar m’n zin. Maar ik wilde echt geen seconde wandelen, want dan had ik voor m’n gevoel gefaald. En dat heb ik dan ook niet gedaan.
Eindelijk kwam de finish in zicht waar iedereen op me stond te wachten. M’n beste vriendin was namelijk op precies dertig minuten gefinisht en kon me daardoor opvangen. Letterlijk opvangen, want dat lijf van mij was niks meer waard. Maar ik was zó trots op mezelf. Uiteindelijk heb ik met een pace van 6:05 gerend, wat betekent dat ik de vijf kilometer in 30:25 minuten heb gelopen. Veel sneller dan al mijn trainingen daarvoor én in één keer. Het biertje daarna smaakte bijzonder goed, kan ik je vertellen.
Toch denk ik dat mijn lijf er nog niet helemaal klaar voor was. Ik heb namelijk sindsdien niet kunnen hardlopen omdat die aanhechting nog een paar dagen pijn heeft gedaan én ik twee dagen ziek ben geweest. Maar stoppen met hardlopen ga ik – ondanks dat ik dat mezelf dus beloofd heb – niet doen. Ik wil gewoon wat langer de tijd nemen om goed te trainen en te zorgen dat m’n lichaam het ook daadwerkelijk aan kan. Want ik weet nu dat ik het kan en het voelt super goed om mezelf uit te dagen.
Ver, vaak en snel hardlopen niet gezonder dan één keer per week rustig joggen
