De huizenmarkt is krankzinnig en een huis kopen in een grote stad lijkt al helemaal een lachertje om op je bucketlist te hebben staan. Daarom besloot Florence-Sophie (29) het helemaal anders aan te pakken.
Zij vertrekt binnenkort naar Antwerpen om daar in haar koophuis van twee ton te gaan wonen.
Hoe graag je het soms ook wilt: een huis kopen in Amsterdam is tegenwoordig één van de laatste dingen die je zonder hulp kunt doen in je eentje. Dus toen Florence-Sophie op zoek ging, kwam ze er – ondanks haar grenzeloze optimisme – al snel achter dat die grote stad het niet ging worden.
“Ik woon inmiddels al tien jaar niet meer thuis en heb lange tijd altijd samengewoond met huisgenoten. Maar toen ik op het huis van een vriendin mocht passen, merkte ik pas hoe lekker het was om alleen te wonen. Mijn sociale leven is best druk, dus het was een fijne bijkomstigheid dat ik niet altijd gezellig hoefde te doen tegen mensen als ik moe thuiskwam.”
Haar zoektocht begint in haar woonplaats: Amsterdam. “Huren is daar extreem duur, dat wist ik al. Ik wist ook dat ik niet meer wilde huren, want ik was al tien jaar geld aan het verbranden door dat te doen. Kopen leek me een logische stap. Maar tijdens het struinen op Funda kwam ik er al snel achter dat dat in onze hoofdstad kansloos was als je geen familie hebt om je daarin te sponsoren. Of als je geen bizarre baan hebt. Ik heb een prima baan, maar niet eentje die dit zou kunnen financieren.”
Toch blijft Florence-Sophie positief en regelt een hypotheekgesprek. “Die adviseur heeft me al snel uit de droom geholpen: het zou heel lastig worden om dit alleen te doen. Ondanks dat ben ik rond blijven kijken. Maar wat het nog moeilijker maakte, was dat ik niet zo’n fan ben van nieuwbouw. Ik ben opgegroeid in een kasteelachtig oud huis, wat mijn smaak ‘verpest’ heeft. Nu vind ik dat soort huizen veel leuker dan die blokkendozen die ze overal uit de grond stampen. Of ik zou moeten gaan voor een huis dat van ellende uit elkaar valt en waar je bijna zou moeten kamperen om er te kunnen wonen.”
Als ze uiteindelijk al haar opties in de grote steden heeft verkend, merkt ze dat ze daar niks gaat vinden. Een dorp buiten de randstad overweegt ze nog even, maar daar stapt ze al snel vanaf. “Omdat ik single ben, heb ik behoefte aan veel reuring. Voor mijn gevoel word je in een dorp algauw een kattenvrouwtje. Dan zit je daar in je eentje, terwijl er in de stad van alles is te doen. Daar kun je veel makkelijker lekker gaan eten of afspreken met mensen. Daarom was dat al snel geen optie meer voor mij.”
De zoektocht gaat door en beperkt zich ineens niet meer alleen tot binnen onze landsgrenzen. “Ik heb eerder al twee jaar in Italië gewoond, dus het idee om in het buitenland te gaan wonen is niet vreemd voor mij. Toch wilde ik niet weer op vliegtuigafstand van mijn vrienden en familie komen te zitten. Dus toen kwam ik bij Antwerpen terecht. Een superleuke stad waar genoeg te doen is, net als in de grote steden in Nederland, maar dan wel wat bourgondischer en met een gezelligere vibe.”
Anne (26) geeft een kijkje in haar cash: 'Heb bijna een ton studieschuld en kan niet sparen'
Het grootste voordeel: de prijzen liggen daar een heel stuk lager dan in Nederland. “Echt shocking, zelfs terwijl ik me ervan bewust ben dat mijn beeld van huizenprijzen is verpest omdat ik in Amsterdam heb gekeken. Ik kon voor drie ton een hypotheek krijgen en was verbaasd hoeveel meer opties ik ineens had. De keuze was reuze.”
En dan kan het bezichtigen in de Vlaamse stad beginnen. “Bij de eerste bezichtiging voelde ik me een soort imposter, maar dat kwam vooral door de oude, norse man die volgens mij niet snapte wat ik daar kwam doen. Maar na die niet al te beste start heb ik gelukkig een stuk meer leuke makelaars gehad die het heel cool vonden dat ik dit ging doen. En uiteindelijk kwam ik terecht bij het huis dat ik heb gekocht.”
Wat het zien van vrienden betreft, maakt ze zich niet zo heel druk over de afstand. “Waar we na onze studies allemaal met elkaar in Amsterdam woonden, is iedereen in de afgelopen jaren eigenlijk een beetje uitgevlogen. Zij kopen samen met hun partners huizen buiten Amsterdam of Utrecht of gaan terug naar de plaats waar ze oorspronkelijk vandaan komen. Dus toen ik hen vertelde dat ik België als optie had, waren ze allemaal superenthousiast. Er werd zelfs meteen huizenruil voorgesteld.”
“Antwerpen is uiteindelijk helemaal niet zo ver weg en is makkelijk te bereiken met de trein. Hetzelfde geldt voor m’n werk. Mijn werkgever reageerde heel leuk toen ik vertelde dat ik in Antwerpen aan het kijken was naar een huis. Dat hielp heel erg in het maken van mijn keuze.
Natuurlijk is met de fiets naar werk gaan het meest ideale, maar afhankelijk van welke trein ik straks neem, zal het ongeveer een uur en veertig minuten zijn. En ik hoop dat ik dan bijvoorbeeld het eerste en laatste uurtje in de trein kan werken. Dan valt het allemaal best mee. Sommige mensen die ergens in Nederland wonen zijn langer onderweg.”
Eind september gaat het dan echt gebeuren: dan verhuist Florence-Sophie naar Antwerpen. “Aan de ene kant vind het erg spannend, maar wel op een hele leuke manier. Ik ga iets cools doen én ik heb straks m’n eigen huis waar ik erg blij mee ben. Daar kan ik het in gaan richten met alles wat ik leuk vind, om er zo een eigen fijn plekje van maken. Daarnaast ben ik wel redelijk sociaal, dus ik vind m’n draai daar ook wel weer. Het is een leuke uitdaging; even iets heel nieuws.”
Tjalina (29) rijdt, in haar eentje, op de motor door Afrika: 'Mijn vriend paste thuis op de kat'
