In Over Mijn Lijk zagen we hoe Eva Hermans-Kroot niet verwachtte haar 26e verjaardag te halen. Inmiddels is ze ruim 26 en is er nog steeds. Wel heeft ze een stuk minder energie en begint ze binnenkort weer aan een nieuwe chemokuur.
Aan LINDA.meiden vertelt ze hoe het nu met haar gaat en hoe haar dagen er tegenwoordig uitzien.
Op het moment dat we haar bellen heeft ze een goede dag. “Vandaag voel ik me heel goed, maar ik zit over het algemeen wel echt heel laag in m’n energie. Deze week heb ik bijna niks kunnen doen, waardoor ik me minder chill voel. Ik wil namelijk graag dingen kunnen doen, net als iedereen. Maar het is nu eenmaal zo.”
Binnenkort start Eva met een nieuwe ronde chemo’s, terwijl ze eerst dacht dat ze daar nooit meer aan zou beginnen. Zo’n beslissing maakt ze niet zomaar. “Hiervoor kreeg ik doelgerichte therapie via een infuus, maar dat bleek uiteindelijk in combinatie met de pillen die ik kreeg erg zwaar te vallen en ik heb veel in moeten leveren. Ik kon het niet meer aan, daarom zijn we gestopt.”
“Mijn arts gaf me daarom drie opties. De eerste was niets doen en alleen nog maar pijnbestrijding krijgen. Maar daarbij plaatste hij wel de kanttekening dat het erg aannemelijk is dat het dan snel afgelopen is. En toen ik hem vroeg of het kon dat het dan over drie maanden helemaal klaar zou zijn, wilde hij geen termijn noemen, maar gaf hij wel aan dat dat realistisch is. Daar schrok ik van.”
De tweede optie is toch weer aan de chemo. “Het fijne daaraan was dat ik maar vier kuren hoefde te krijgen, in plaats van een uitzichtloze hoeveelheid. Nu kan ik aftellen, wat me veel meer rust geeft.” De laatste optie zou een experimentele behandeling zijn. “Maar ik sta er nu niet meer zo in dat ik dat wil proberen, als ik geen idee heb of het überhaupt kan gaan werken. Zo slecht voel ik me inmiddels, dat risico ga ik niet nemen.”
Chemo is daardoor toch de optie die ze heeft gekozen. “Tegen de chemo zelf zie ik niet per se op, want dat is voor mijn gevoel een soort waterinfuus dat je toch niet voelt. Maar ik zie wel op tegen de bijwerkingen die gaan komen.”
Met de chemo probeert Eva nóg langer te blijven leven. Bonustijd is voor haar alleen niet de term die ze hiervoor wil gebruiken. “Ik noem het liever ‘de tijd die ik nog heb’. Het voelt voor mij meer als de tijd die ik verdien. Niemand bepaalt wanneer ik klaar ben met leven, al lijkt mijn kanker dat nu wel te bepalen. Ook al was de schatting dat ik er nu eigenlijk niet meer zou zijn; dit voelt niet als extra tijd maar gewoon de tijd dat ik er nog moet zijn.”
Eva (25) over haar deelname aan 'Over Mijn Lijk': 'Ik word herkend in de supermarkt'
“Soms vind ik het lastig, maar ook weer niet. Vooral in de communicatie naar mijn familie is het weleens moeilijk, omdat ik nooit iets kan plannen. Voor mij is drie maanden in de toekomst al ver, terwijl dat voor de gemiddelde mens helemaal niet zo ver is. En het is lastig dat ik geen antwoord heb op hoelang het nog duurt voordat ik dood ga. Maar ik vind het geen probleem dat ik er nog steeds ben. Ik heb nog genoeg te doen.”
Toch merkt ze dat het fysiek en mentaal steeds meer achteruit gaat. “Mentaal ben ik een zeef. Ik vergeet veel en daardoor voel ik me soms een beetje dom. Maar dat ik me sowieso slechter ga voelen in de tijd die ik nog heb, is het irritantste. Als je die tijd nog hebt en je hebt alle energie om bijvoorbeeld op vakantie te gaan, dan zou dat veel fijner zijn.”
Op dit moment zien Eva’s dagen er als volgt uit: “Op een gemiddelde dag word ik wakker rond een uur of negen. Mijn afspraken plan ik bewust later dan dat, alleen keramiek niet. Dan ga ik eerst even rustig ontbijten. Meestal heeft Matthijs dan al een broodje voor me klaargelegd, omdat ik vaak heel misselijk wakker word en meteen wil eten. Rond elf uur ga ik bijvoorbeeld naar de fysio of boodschappen doen. Dan even lunchen en een middagdutje doen. Daarna heb ik soms ook nog afspraken, maar de avonden probeer ik zoveel mogelijk vrij te houden. De hele dag tegen een afspraak aanhikken kost namelijk veel energie. Behalve als het iets leuks is, zoals vanavond. Dan komen mijn vriendinnen sushi eten bij mij thuis. Tegen hen kan ik het ook zeggen als ik het niet meer trek en naar bed moet.”
Haar vriendinnen zorgen er onder meer voor dat Eva nog steeds heel veel blijdschap uit het leven haalt. “Mijn zes beste vriendinnen ken ik al mijn hele leven. Het samenzijn met mensen, zoals mijn familie en vriendinnen, geeft me energie. En dingen doen met Matthijs, vind ik ook superfijn. Ik merk dat ik sinds ik ziek ben niet meer zo materialistisch ben. Eerst werd ik heel blij van shoppen, maar nu denk ik: hell no. Dan ben ik helemaal overprikkeld als ik thuiskom. Mij niet bellen.”
Sinds ze zo ziek is, is Eva ook bang voor bepaalde momenten in haar toekomst. “Op dit moment ben ik vooral bang dat mijn pijn erger wordt, in plaats van dat het gaat afnemen. Die pijn is gewoon superkut en ik merk dat ik het slecht onder controle krijg. Ik word daardoor ook beperkter in wat ik kan doen, omdat ik slecht slaap door de pijn. En ik ben bang dat de chemo niet aanslaat. Dan voelt het toch alsof het voor niets is geweest, al doe je het nooit voor niets.”
Ondanks de slechte vooruitzichten, blijft Eva hoopvol. “Ik hoop nog steeds dat ik weer beter word, maar ik denk niet dat dat er nog in zit. Verder hoop ik dat ik mijn leven zoals het nu is kan blijven leiden en dat het blijft zoals het nu is. Dat vind ik heel fijn, al zou ik me fysiek nog wel iets beter willen voelen. En ik hoop dat het straks in één keer klaar is. Ik wil niet ineens heel veel hoeven inleveren, dus mijn hoop is dat ik misschien een weekje slecht lig en het dan echt klaar is. Zonder lijdensweg, daar heb ik geen zin in.”
Het vooruitzicht van haar behandelplan is dus de chemo, die ze vier keer om de drie weken gaat krijgen. “Na twee keer krijg ik weer een scan om te kijken of het iets doet. Ik hoop natuurlijk dat het aanslaat, want als dat goed gaat kan ik ook weer beginnen met de pillenkuur waar ik vandaag mee gestopt ben. De arts verwacht dat het kan dat-ie dan weer gaat werken.”
“Verder weet ik nog niet veel, maar ik ga er gewoon voor dat ik de kuur zo goed mogelijk doorsta.”
Na 15 jaar ziek zijn krijgt Anemone (20) eindelijk een diagnose: 'Verkoudheid kon al dodelijk zijn'
