Televisiemaker en schrijfster Eva Eikhout (28) heeft naast haar glansrijke carrière ook nog een glansrijk privéleven. Ze schrijft erover voor LINDA.meiden.
Deze week ging ze voor het eerst met haar rolstoel met de trein.
Eva Eikhout gaat voor het eerst met de trein: 'Aan grootste nachtmerrie ontsnapt'
Wereld aan m’n voeten
Ik ben toch altijd erg blij dat ik in dit tijdperk geboren ben. Wat mij betreft had ik echt dé perfecte timing: op de basisschool heb ik nog Pokémon-kaarten en flippo’s geruild, op de middelbare school veel R&R = back gegeven én gekregen op Hyves, daarna lekker buzzeren op MSN, toen iedere poep en scheet op Twitter gedeeld om vervolgens in de wereld van Facebook, Snapchat, Instagram en TikTok te duiken.
Maar niet alleen de online wereld ontwikkelde zich in rap tempo, ook de technologie in het dagelijkse leven nam toe. Ik weet nog als de dag van gister dat we een koelkast kregen waar je water én ijsklontjes uit kon tappen, mijn elektrische rolstoel kreeg steeds meer opties en spraakbesturing werd geïntroduceerd. Oftewel: de wereld lag aan m’n voeten met deze stijgende lijn aan zeer welkome innovaties, waardoor ik nóg zelfstandiger werd. Ik kon niet wáchten what the future would hold.
‘Slim’
And the future held it: want in 2016 ontving ik mijn eerste eigen auto – een Volkswagen T5. Maar zoals ik in mijn vorige column al zei, was deze aan vervanging toe. Ik ging van een T5 naar een T6 met geblindeerde ramen, automatische schuifdeur, 17-inch velgen én een ‘slimme dynamo’. Helaas bleek deze dynamo alleen niet slim genoeg voor mijn auto. Lang verhaal kort: door de zogenaamde slimheid van deze dynamo werd de extra accu die mijn joystick nodig heeft om te kunnen rijden niet genoeg opgeladen en kon ik niet rijden.
Ik bracht mijn auto naar de garage, waar ze de slimme dynamo gaan omzeilen, en besloot deze week met de trein naar mijn werk te gaan. Van vrienden met rolstoelen wist ik dat je assistentie kunt aanvragen, een uur voordat je de trein neemt. Ze staan dan klaar met een soort mobiele brug, waarmee je de trein in en uit kunt rijden met je rolstoel. Online kwam ik er niet helemaal uit, maar na een telefoontje van welgeteld twintig minuten stond mijn assistentie-aanvraag in het systeem.
Havercappu
Toen ik de volgende ochtend samen met de assistentie-medewerker van de NS klaarstond, vertelde ze mij dat ik de sprinters gewoon kan inrijden zonder hulp, omdat de instap gelijk is aan het perron.
En dus reed ik vanochtend, mét m’n overpriced havercappu van de Starbucks, geheel zelfstandig de trein in en uit. Ik deelde deze positieve ervaring op Instagram, waarna ik al snel hoorde dat het helaas nog niet overal zo goed geregeld is. Op Schiphol schijnt het perron een stuk hoger te zijn, waardoor je opeens voor een drempel staat en je de trein dus niet meer kunt uitrijden, #biggestnightmare. Maar de NS schijnt te streven naar een toekomst vol treinen en perrons op dezelfde hoogte, so we’ll see what the future of the burgerrups will hold.
Eva Eikhout vanaf ligbed aan Grieks zwembad: 'Krijg het al warm als ik naar hem kijk'
