Lowlands

‘Dit jaar zou ik niet naar Lowlands gaan. Ik ben namelijk een verstandige meid en daarbij horen verstandige keuzes. Work was calling en daar paste een weekend zonder slaap niet bij. Easy as that. Toch? Totdat ik de foto’s en video’s op m’n Instagram feed zag verschijnen. Gedwee keek ik er naar. Zelfs toen ik verregende en natte tenten voorbij zag komen.

‘B3n jIJ 3R niET??1!1!??!’ Enigszins vereerd dat ik voor een aantal mensen blijkbaar tot het meubilair van Lowlands behoor, appte ik met pijn in m’n hart terug: ‘Nee, volgend jaar weer!’

Maar de pijn in m’n hart werd steeds erger en dus besloot ik op zaterdagochtend een mega #desperate oproep – met clown filter – op m’n Instagram te plaatsten of iémand nog een (betaalbaar) ticket voor me had.

De jacht

Als ik die zaterdagavond bij de familiebarbecue aanstalten maak om te gaan, vraagt tante Ellen wat ik ga doen.
“Ze gaat naar Lowlands zonder ticket”, zegt m’n zusje Tess droog. Iedereen kijkt me nu vragend aan. Ik lach schaapachtig terug. Niemand had op m’n oproep gereageerd.
“Dat gaat jou lukken”, doorbreekt papa opeens de stilte.
“Als het je niet lukt, ga ik echt lachen”, zegt mijn neefje Sam met een grijns. Ik steek m’n tong naar hem uit en iedereen moet lachen.
“Laat je wel even weten of het lukt?”, roept iemand me nog na.

Het is anderhalf uur rijden naar Biddinghuizen en menig scenario over mijn entree is al in m’n hoofd de revue gepasseerd. Misschien kan ik op een onbewaakt moment snel met m’n elektrische rolstoel doorrijden? Of misschien moet ik gewoon héél zielig kijken? Of zeggen dat ik iemand z’n medicijnen kom brengen?

In gedachten verzonken zie ik opeens een appje van een vriend binnenkomen op m’n Apple CarPlay.
‘Zoek je nog steeds een ticket?’
Via Siri app ik meteen ‘ja uitroepteken’ terug. Dan zie ik een link binnenkomen. Ik kan m’n ogen niet geloven.
‘Wat wil je ervoor hebben?’, vraag ik.
‘Een biertje’, appt hij terug. Met kriebels in m’n buik geef ik gas bij. Nog 22 minuten.

Puppy ogen

“Heb je een invalide parkeerticket?”
“Nou, omdat ik eigenlijk niet van plan was om te gaan, heb ik geen invaliden parkeerplaats ticket aangevraagd, maar ik heb wel écht een rolstoel.”
De jongen kijkt me uitdrukkingloos aan.
“Je moet een ticket hebben om hier te mogen parkeren.”
Nu kijk ik hém uitdrukkingloos aan.
“Luister, ik wil met alle liefde op een gewone parkeerplek gaan staan, maar dat is in een weiland en mijn rolstoel kan daar niet doorheen rijden.”
Deze keer heb ik m’n puppy ogen opgezet. Zonder iets te zeggen plakt hij een invaliden parkeerplaats sticker op m’n raam.

Het is inmiddels 21:58 uur als ik voor de Armadillo sta. Ik maak een foto van de iconische Lowlands tent en post ‘m op m’n Instagram story. ‘We here 👀’, zet ik erbij. Al snel reageert m’n neefje Sam: ‘jammer dit’. Ik stuur hem een middelvinger terug en verdwijn richting de mainstage voor Fred Again. De rest van de nacht lijkt de tijd twee keer zo snel te gaan. Als ik om 05:24 uur met Sam naar de tent van hem en zijn vrienden loop, tik ik bij de Bol.com winkel nog even een slaapzak op de kop.

Tot volgend jaar

De volgende dag zit ik om 13:30 uur, met een bonkend hoofd en een intens gelukkig gevoel, samen met Stijn in het gras bij het Noord Nederlands Orkest. Het is prachtig en langzaam komen we weer een beetje tot leven.

Rond een uurtje of 18:30 heb ik het allemaal wel weer gezien en besluit ik terug te gaan naar m’n auto. Bij aankomst zie ik een briefje onder m’n ruitenwisser. ‘U heeft niet de juiste parkeersticker om hier te mogen parkeren, graag alsnog uw auto voorzien van de juiste parkeersticker, anders wordt deze binnen 24 uur weggesleept. Weg te halen voor: 18-08 18:00 uur.’

Ik kijk op m’n mobiel. 18:43 uur. Met een grijns rij ik weer naar huis en neem ik mezelf voor om volgend jaar in iéder geval de invalide parkeerticket aan te vragen.’

Eva Eikhout gaat voor het eerst met de trein: 'Aan grootste nachtmerrie ontsnapt'Lees meer