Dat de nasleep van een verkrachting niet alleen mentaal, maar ook fysiek zijn sporen achterlaat, blijkt uit het verhaal van Emma Heertjes (25). Zij werd tien jaar geleden verkracht en zit daardoor nu in een rolstoel.
En dat heeft alles te maken met haar mentale gezondheid.
Het begint allemaal op het social media platform Hyves, wanneer Emma een jaar of veertien is. “Ik was tijdens mijn puberteit ontzettend onzeker, dus toen een wat oudere jongen op mijn foto reageerde dat hij me mooi vond voelde ik me gevleid.” De twee raken aan de praat op msn, waar de jongen, die zo’n vier jaar ouder blijkt, Emma steeds meer persoonlijke vragen begint te stellen. “Hij wilde weten waar ik woonde en vroeg naar mijn familie. Allerlei persoonlijke dingen, waar ik zonder nadenken antwoord op gaf. Ik zocht er niets achter.”
Het contact wordt vervelender als de jongen haar vraagt om pikante foto’s te sturen. “Hij chanteerde me met de informatie die hij over mij had verzameld, maar ik ging er, hoewel het me bang maakte, niet op in.” Wel wist hij Emma zo te manipuleren dat zij werd overgehaald om hem bij haar ouders thuis langs te laten komen. “Dat was de eerste keer dat hij me verkrachtte. Op mijn eigen slaapkamer, terwijl mijn ouders beneden zaten.”
“Hij heeft me toen zo bang gemaakt, dat ik geen nee durfde te zeggen toen hij verkering met me wilde. Het voelde als een gedwongen verbintenis. In de maanden daarna heeft hij me meerdere keren verkracht, aangerand, misbruikt en zelfs proberen te laten stikken.”
Aan het einde van hun relatie komt Emma erachter dat de jongen is vreemdgegaan. “Hij heeft me uiteindelijk opgebeld en gezegd dat hij klaar was met mij. Ik vond het verschrikkelijk om te bedenken dat hij dit ook andere meisjes aangedaan kon hebben.” Om die reden besluit ze na twee jaar dat ze aangifte wil doen tegen haar verkrachter. Ze belt hem om dat te vertellen. “Hij liet me weten dat hij tijdens onze relatie zonder mijn medeweten video’s heeft gemaakt terwijl ik stond te douchen en dreigde ze op pornosites te zetten.”
Aangifte is daardoor van de baan, maar als Emma jaren later via via hoort dat er door meerdere meisjes gewaarschuwd wordt voor de jongen, besluit ze samen met twee andere slachtoffers alsnog aangifte te doen. “Ik dacht: ‘Nu is het klaar’. Je kunt het bij mij doen, maar als je het bij andere meisjes gaat doen, moet er iets gebeuren.”
Een rechtszaak volgt en Emma kijkt voor het eerst de dader weer in zijn ogen. “Ik wilde in zijn blik iets van empathie zien, iets menselijks. In plaats daarvan moest hij lachen toen hij me aankeek. Ik werd daar zo misselijk van.” De uitspraak van de rechter is teleurstellend. “Voor twee van de drie meiden is hij vrijgesproken, inclusief in mijn zaak. Hij zit nu een half jaar vast, wat betekent dat ik langer zit dan hij moet zitten.”
Emma belandde jaren na haar gewelddadige relatie namelijk in een rolstoel. “Bijna twee jaar terug probeerde ik uit bed te stappen, maar kreeg mijn benen niet meer recht. Ik ben direct met mijn ouders naar de eerste hulp gegaan en dacht dat het een hernia zou kunnen zijn.” Na het maken van foto’s hoort Emma dat ze een conversiestoornis heeft. Haar benen zijn ermee gestopt omdat haar lichaam tijdens het verwerken van haar trauma in ruststand is gekomen. Er gaat er iets mis met de signalen van de hersenen naar delen van het lichaam en daardoor is er uitval ontstaan.
“Ik geloofde er niks van, maar na een second opinion bleek het echt zo te zijn. De neuroloog vertelde me dat mijn lichaam zoveel te verwerken had, dat deze het gewoon niet meer aankon.” Nu heeft Emma doordeweeks elke dag therapie om haar trauma te verwerken. Ze heeft er inmiddels met heel veel doorzettingsvermogen voor gezorgd dat ze niet meer constant rolstoelgebonden is, maar deze nog maar deels nodig heeft. Of ze ooit helemaal zonder rolstoel kan leven, weten de doktoren niet.
Inmiddels heeft Emma een vriend die haar laat zien hoe een gezonde relatie eruit hoort te zien. “Ik heb mezelf getraind om niet teveel emoties te tonen, want als ik moest huilen werden de mannen met wie ik hiervoor een relatie had boos. Tijdens die relaties had ik vaak seks tegen mijn zin omdat ik geen ‘nee’ durfde te zeggen. Toen ik een keer geen zin had bij mijn vriend, maar dat niet zei stopte hij alsnog meteen met waar hij mee bezig was. Hij zei dat hij duidelijk zag dat ik het niet wilde. Ik schreeuwde naar hem: ‘Hoezo zag de rest dat dan niet?’. Pas toen kwam ik erachter dat de rest het wel zag, maar het ze niets kon schelen.”
“Het verdrietige is dat ik lang niet de enige ben die met zulke trauma’s te kampen heeft.” Daarom maakt Emma nu muziek om andere slachtoffers te helpen. “In de teksten die ik schrijf wil ik duidelijk maken hoe niet alleen de verkrachting, maar ook de hele nasleep een gigantische invloed heeft op je dagelijkse leven. Dat je lichaam niet meer van jezelf voelt, omdat er misbruik van is gemaakt. Dat het zoveel tijd kost om de liefde voor jezelf terug te krijgen.”
“Muziek maken is als een soort dagboek voor mij. Ik produceer eerst de muziek en zing daar overheen zonder eerst een tekst te schrijven.” Haar laatste nummer ‘Take Me Away’ gaat over intimidatie en aanranding tijdens het uitgaan. “Ik was het zat om steeds ongevraagd bij mijn borsten of billen gegrepen te worden als ik op stap was. Ik verlangde naar een plek waar ik, zonder daarover na te hoeven denken, kon dansen. Een plek waar ik volledig mezelf kan zijn. Ik denk dat andere vrouwen daar net als ik soms ook behoefte aan hebben.”
Meisje (18) uit Roemenië gehaald en onderweg verkracht: 'Zo moet je werken om reis terug te betalen'
