In een ideale wereld zou iedereen opgroeien met liefdevolle ouders. Die gezinssituatie gaat alleen niet voor iedereen op. Emma’s ouders hadden een vechtscheiding, waarna haar vader het contact met haar verbrak.
LINDA.meiden sprak Emma over de scheiding van haar ouders en over hoe deze haar gevormd heeft.
Het begin van Emma’s jeugd was hetzelfde als die van veel anderen, vertelt Emma als we haar bellen. “Als klein meisje was ik vrolijk, sociaal en over het algemeen gelukkig. Ik groeide op met mijn vader, moeder en met mijn twee jaar oudere zus. Destijds was onze gezinssituatie vrij normaal, maar later kregen mijn ouders steeds vaker ruzie. Die ruzies gingen van kwaad tot erger, waardoor ze uiteindelijk besloten om uit elkaar te gaan. Hoewel ik op dat moment pas drie jaar oud was, kan ik me nog best veel van die tijd herinneren.”
“Ik weet bijvoorbeeld nog hoe onprettig de sfeer was en hoe ik dat in iedere cel van mijn lichaam voelde”, vervolgt Emma. “Die onprettige sfeer was, zo bleek later, echter pas het begin. Al snel veranderde de scheiding van mijn ouders in een vechtscheiding. Mijn vader maakte mijn moeder zwart en beschuldigde haar onder meer van kindermishandeling. Maar dat was helemaal niet aan de orde, waardoor er meerdere rechtszaken volgden. Mijn moeder deed haar best om ervoor te zorgen dat we niet alles meekregen, maar bepaalde dingen herinner ik me helaas nog wel.”
Jarenlang ziet Emma haar vader nog sporadisch, totdat hij het contact verbreekt. “Mijn vader heeft ons zoveel ellende opgeleverd, dat ik hem een lange tijd niet meer wilde zien. Het was mijn moeder die ons vertelde dat het ‘ondanks alles toch onze vader bleef’, waarop mijn zus en ik hem af en toe weer bezochten. Op een avond zat hij met zijn nieuwe vriendin aan tafel en schreef hij samen met haar een brief. Later bleek dat diezelfde brief mijn leven zou gaan veranderen, want hij was aan mijn zus en mij gericht.”
De volgende dag vraagt de moeder van Emma aan Emma en haar zus of ze even kunnen gaan zitten. “Samen met haar nieuwe vriend, vertelde mijn moeder ons dat mijn vader niet langer de behoefte voelde om nog contact met ons te hebben. Hij was klaar met alle trammelant om mijn moeder en ons heen en het kwam erop neer dat hij verder wilde met zijn nieuwe leven zonder ons.”
“Zijn woorden deden veel pijn en leverden veel vragen op. Hoewel ik nog zo jong was, gaf ik mezelf namelijk wel meteen de schuld. Ik had het gevoel dat ik niet leuk genoeg was, dat ik het contact met mijn vader niet waard was en dat het vast aan mij had gelegen. Later zocht hij toch weer contact, waardoor ik me een soort jojo voelde. Als gevolg daarvan hoefde dat contact van mij toen al niet meer. Met tranen in mijn ogen heb ik hem dat gezegd.”
Emma vertelt over de impact die de brief van haar vader, ondanks dat ze hem niet meer spreekt, nog altijd op haar heeft. “Door hoe mijn vader ons heeft behandeld, vertrouw ik mensen niet goed meer. Ik vind het moeilijk om diepe connecties met mensen aan te gaan, omdat ik bang ben dat ze me uiteindelijk, net als mijn vader, in de steek laten. Met mannen heb ik dat meer dan met vrouwen en omdat ik op mannen val, vind ik het bijvoorbeeld moeilijk om te daten.”
Naast verlatingsangst koestert Emma ook een andere angst. “Hoewel ik mijn vader al heel lang niet meer heb gesproken, weet ik dat hij bij ons in de buurt woont. Waar hij precies woont, weet ik alleen niet. Hij heeft me vroeger zoveel pijn gedaan, dat ik bang ben om hem tegen te komen. Als ik de stad in ga, kijk ik voortdurend om me heen om te checken of hij er niet toevallig ook is.”
Ondanks dit heftige deel uit haar jeugd is Emma blij met hoe haar gezinssituatie op dit moment is. “De nieuwe vriend van mijn moeder is een man met een hart van goud. Hij heeft een zoon gekregen met mijn moeder, mijn (half-)broertje, maar behandelt ook mijn zus en mij als zijn biologische kinderen. Hij heeft me doen beseffen dat er, naast mannen zoals mijn biologische vader, ook goede mannen zijn. Ook mijn moeder heeft altijd haar best gedaan om ons, ondanks alles, toch een fijne jeugd te geven. Ik ben mijn moeder en stiefvader daar echt dankbaar voor.”
“Door de band die ik met mijn stiefvader heb, zou ik mijn achternaam graag willen veranderen van die van mijn biologische vader naar die van hem. Ik ben inmiddels negentien, dus ik heb daar ook geen toestemming meer voor nodig. Naast het feit dat ik me wel eens afvraag in welke zin ik op mijn biologische vader lijk, ben ik ook wel benieuwd wat hij van die naamswijziging zou vinden. Maar heel eerlijk: ik heb alles geaccepteerd zoals het nu is en kan daardoor steeds meer kiezen voor mijn eigen geluk. En dat verdien ik ook.”
Lauren (25) werd verkracht en mishandeld in Oeganda: 'Toen we naar de keuken gingen, wist ik wat hij ging doen'
