Even met de auto een stukje rijden of een straat oversteken lijkt misschien heel normaal, maar voor Ella voelt dit als een groot risico: ze is bang dat haar iets overkomt. Die angst beïnvloedt haar leven volledig.
“Als ik mijn hart harder voel kloppen, denk ik: dit is het einde.”
Ella omschrijft haar paniek als een angst om ziek te worden. “Ik voel alles in mijn lichaam erg sterk: bijvoorbeeld het kloppen van mijn hart, of een hevig gevoel van hoofdpijn. Als ik dat voel, heb ik meteen stress en denk ik vaak dat ik kanker heb, of dat het al het einde is. Maar ik ben het vaakst bang om een hartaanval te krijgen. Dat heb ik vooral als er veel mensen om me heen zijn, bijvoorbeeld in de trein. ”
“Iedereen heeft natuurlijk wel een lichte angst om iets te krijgen, maar ik heb dit gevoel veel sterker”, zegt Ella. “Dat sterke angstgevoel zit totaal niet in de familie, ik ben echt de enige in mijn omgeving die dit zo erg heeft.”
Hoewel Ella pas twintig is, is ze ook bang voor ziektes die haar niet snel zullen overkomen. “Naast het krijgen van kanker, ben ik ook erg bang voor hersenbloedingen. Doordat ik alles in mijn lichaam zo sterk voel, ga ik snel op internet opzoeken wat het kan zijn. Dat is stom, I know, maar ik zie vaak gekke dingen voorbijkomen en dan lijkt het me beter om voor de zekerheid toch naar de dokter te gaan.”
Kylie (19) kampt met chronische pijn: 'Tijdens stressvolle periodes is het echt doorbijten'
“Mijn angst beïnvloedt mijn leven zo erg, dat ik soms moeite heb om de straat over te steken, of auto te rijden. Vijf jaar geleden is het begonnen, toen merkte ik dat ik vooral bang was om dood te gaan. Dat kan in mijn hoofd op allerlei manieren gebeuren: zo kan een bus of auto me aanrijden of kan ik neergeschoten worden. Het feit dat ik dan geopereerd zou moeten worden, en het dan kan mislukken, geeft me de grootste stress.”
De angst startte bij Ella in haar puberteit, rond haar vijftiende. “Mijn puberteit ervaarde ik als heftig. Ik ben erg gepest; zo ben ik wel eens achtervolgd en zelfs in elkaar geslagen. Ik had geen vrienden met wie ik kon praten en had ook geen goede band met mijn ouders. Nu heb ik dat wel, maar die angsten zijn toen echt aangewakkerd.”
Nu Ella weer een goede band heeft met haar ouders, praat ze vaker over haar angsten. “Mijn ouders zeggen tegen me: ‘Maak jezelf niet zo gek, je bent zo jong en gezond.’ Toch voel ik me vaak onbegrepen, maar zij kunnen mijn angsten natuurlijk niet voelen. Tegelijkertijd ben ik me daarvan bewust en kan ik me er soms even overheen zetten. Als ik iets voel, probeer ik tegenwoordig niet meer meteen naar de dokter te gaan. Vaak trekt het dan ook gewoon weg.”
Sona (26) leert zwemmen: 'Ik voel nu eindelijk geen angst meer in het water'
Ella probeert veel te ondernemen om zichzelf af te leiden van haar angst om ziek te worden. “Als ik op een terras zit, heb ik al meteen veel minder stress. Ik heb dan eigenlijk geen tijd om allerlei kwaaltjes in mijn lichaam te ontdekken. Ook probeer ik me als ik in bed lig te concentreren op een filmpje. Maar nog steeds is het moeilijk om het uit m’n hoofd te krijgen.”
“Op vakantie gaan zie ik niet als een goede afleiding. De vorige keer is mijn vakantie door de angst verpest: ik kreeg hartkloppingen en vervolgens paniekaanvallen. Ik was zo bang dat er was mis was, totdat het maagzuur bleek te zijn. Dat gebeurt wel vaker; als een dokter zegt dat het iets normaals is, ben ik meteen opgelucht.”
De angst om een ziekte in haar lichaam te voelen is de laatste jaren vaker opgedoken dan vroeger. “Dat komt vooral doordat ik nu op mezelf woon: door alle verantwoordelijkheden krijg ik veel stress. Ook studeer ik nu om huidspecialist te worden, iets wat ik heel graag wil. Maar de lessen op school wakkeren ook vaak angst aan. Hoewel de opleiding niet erg medisch is, hebben we het wel vaak over het menselijk lichaam en vreselijke huidaandoeningen. Dan word ik al meteen helemaal dizzy.”
Ella praat sinds kort over haar problemen met een psycholoog. “Ik ben er lang van overtuigd geweest dat er fysiek iets met me aan de hand was, maar psychologen zeggen dat het echt in m’n hoofd zit. Dat vond ik heel vervelend om te horen. Ik denk dat het voor altijd in m’n hoofd blijft zitten, maar door met een psycholoog te praten, hoop ik het te verminderen; daar heb ik ook vertrouwen in.”
“Ik doe dat onder meer door traumatherapie: zo ga ik terug naar een gebeurtenis waarbij ik bijvoorbeeld hartkloppingen kreeg of een paniekaanval. Ook ga ik binnenkort met mijn psycholoog over mijn verleden praten, want het lijkt me heel logisch dat ik daar veel aan over heb gehouden.”
GZ-psycholoog Najla over 'body dysmorphia': 'Mensen stappen eerder naar plastisch chirurg dan psycholoog'
