Geen feestjes, etentjes in andere steden en spontane plannen; Didi (18) heeft emetofobie. De angst is er altijd en beïnvloedt haar leven. “Ik ga liever dood, dan dat ik overgeef.”
“Als je mij ziet, denk je niet: zij heeft een zwaar leven met een angststoornis”, zegt Didi in gesprek met LINDA.meiden.
Hoewel Didi lichamelijk gezond is, heeft ze sinds haar vijfde buikklachten. Na verschillende onderzoeken is ze nog steeds niks wijzer, tot ze in 2021 zelf gaat googlen. “Ik was nog steeds misselijk, dus ik zocht op wat ik tegen overgeven kon doen. Toen las ik over emetofobie: een angst voor overgeven. Alles kwam overeen, dus op dat moment wist ik dat het iets psychisch was.”
Drie jaar later ontdekt Didi door systeemtherapie waar haar angst vandaan komt. “Ik kwam erachter dat ik ook PTSS (posttraumatische stressstoornis) heb”, vertelt ze. “Als baby ben ik verslaafd geboren. Ik ben geadopteerd en kom uit Taiwan. Mijn biologische moeder gebruikte drugs tijdens de zwangerschap; bijna elke week. Ik kwam heel ziek ter wereld en moest afkicken. Als baby ben je zo afhankelijk van iedereen, je hebt geen controle over je eigen lichaam.”
Het gevoel van geen controle hebben is nu een diepgewortelde angst. Haar emetofobie is het gevolg. “Met overgeven geef jij je letterlijk over, dus dan heb je geen controle. Dat vind ik het enge eraan. Ik sta elke dag misselijk op, ga ermee naar bed én droom er zelfs over.”
Didi heeft drie keer overgegeven in haar leven. De laatste keer was toen zij vijf was – dat moment blijft haar altijd bij. “We kwamen van een verjaardag en ik had te veel chocolademelk gedronken. Ik was misselijk en mijn moeder zei: ‘Kom even naar de wc’. Ik was zó bang op dat moment, wilde niet overgeven en klampte mij vast aan haar. Ik wilde het tegenhouden, maar dat lukte niet. Het is onbeschrijfelijk hoe dat voelt, zo intens.”
In de winter is haar fobie heftiger dan in de zomer, omdat dan vaak griep heerst. Ook als ze niet thuis is, is het erger. Daardoor vermijdt ze dingen. “Ik doe een opleiding dicht bij huis. Ik kies die niet omdat ik het leuk vind, maar omdat het veiliger is voor mij. Mijn schooldagen zijn korter dan de rest. Laatst ben ik achttien jaar geworden. Al mijn vriendinnen gaan uit en drinken alcohol, maar ik doe dat niet. Dat vind ik lastig, want je mist wel de leuke feestjes.”
Misha (32) heeft overgeefangst: 'Ik heb tien jaar in therapie gezeten'
Na zeventien jaar krijgt Didi de vraag of ze haar moeder wil ontmoeten. Omdat ze ooit heel misselijk werd in het vliegtuig, durft ze daar niet meer in te stappen. “Ik zou dus nooit mijn moeder kunnen ontmoeten, omdat mijn angst in de weg zit om naar Taiwan te gaan. Ik wil haar gewoon vasthouden en knuffelen, maar dat gaat niet. We zouden via Skype bellen, maar vijf dagen daarvoor overleed ze opeens. Ik heb geen afscheid kunnen nemen.” Ze houdt zich vast aan de vier brieven die zij van haar kreeg.
Haar fobie zit het rouwen in de weg. “Ik ben bang om mijn verdriet toe te laten. Soms hoor je dat als mensen zó verdrietig zijn, ze over moeten geven. Ik rouw nu in kleine beetjes, daardoor duurt het proces extra lang.”
Didi krijgt professionele hulp voor haar overgeefangst. Ze heeft verschillende therapieën geprobeerd, maar niet alles slaat aan. De EMDR (therapie voor het verwerken van een trauma) die ze volgt staat nu even op een lager pitje door het overlijden van haar moeder. “Ik heb nog niet het idee dat het helpt, ben nog steeds superbang. Het is wel fijn dat het helder is, want nu weet ik de reden van mijn angst.”
Deze behandeling heeft tijd nodig. “Je moet in een geheimhoudingsverklaring een verhaal opstellen van hoe je traumatische ervaring is geweest. In Taiwan was ik zo ziek, daar waren mijn Nederlandse ouders niet bij. We weten dus niet exact wat er is gebeurd, want ik was zelf nog heel jong. Hoe specifieker je het weet, hoe sneller je eraf komt.”
Leven met een angst zoals die van Didi wordt nog wel eens onderschat. “Het is erger dan het lijkt”, benadrukt ze. Op haar aangepaste rooster op school krijgt ze soms reacties als “ik wil hetzelfde als jou”. “Je ziet het misschien niet aan me, maar het uit zich in verschillende lichamelijke klachten. Inmiddels ben ik al dertien jaar bezig en nog steeds niet beter.”
Ze hoopt op meer begrip. “Ik vind dat er minder luchtig over gedaan moet worden, maar je kunt dat niet afdwingen bij mensen. Het stelt meer voor dan alleen een angst.”
Didi’s verhaal is dinsdagavond 18 maart om 21:30 uur bij BNNVARA op NPO 3 te zien in Je Zal Het Maar Hebben.
Rebecca (30) drinkt nauwelijks alcohol uit angst voor braken: 'Paniek bij de gedachte alleen al'
