Alles lag al klaar. De rompertjes, luiers, zakjes en doekjes allemaal op keurige stapeltjes, overzichtelijk ingedeeld in de lade van haar commode. Luiers altijd binnen handbereik, we hoeven niets te ­zoeken en grijpen nooit mis. Zo veel structuur is voor mij niet vanzelfsprekend, maar zonder stapeltjes of een aangewezen plek voor de hydrofiele doeken zou alles ongetwijfeld op een grote berg belanden. En luiers, korte(re) nachten en voedingsschema’s blijken niet zo goed samen te gaan met chaos.

De dagen gaan snel sinds Nala er is. Toen ze kwam, keek de verloskundige naar mijn ­pas­geboren dochter alsof het om niets meer dan een vleeskeuring ging: mond open, tien tenen, ­reflexen? Check. Een baby is fragiel, maar niet van suiker en als ouders leer je snel – en veel. ­Alles wat de eerste keer nieuw of onwennig voelt, wordt in no time behapbaar. De meeste dingen voelen nu al als een vast riedeltje of ritueel. Ik verschoon haar luiers alsof ik nooit anders heb gedaan.

De afleidingstrucjes die ­daarbij horen zitten al volledig in m’n systeem. Mijn vinger als speentje. Haar kleine voetjes in mijn handpalm. Al ­sussend boots ik het geluid na dat ze negen maanden in de ­baarmoeder heeft gehoord.
Ongeduldig als ik ben, hoop ik tussen de voedingen, ­slaapjes en luiers door op iets van interactie. Word ik getrakteerd op een lach? Herkent ze mijn stem? Als ik haar troost, ziet ze dan dat ik het ben? Zodra ze me hoort, draait ze zich naar me toe en kijkt ze mijn kant op met haar indringende ogen. Ze heeft geen honger, er is niets wat ze wil, ze kijkt gewoon. De minuten waarin we in stilte naar elkaar kijken voelen als de ultieme verbintenis tussen twee mensen. Ik weet heus wel dat pasgeboren baby’s alleen de contouren herkennen van waar een haarlijn overgaat in een gezicht, maar misschien maakt ze een uitzondering voor mij. Als je het mij vraagt, heeft iedere ouder recht op een beetje fantasie.

Ook krijgt iedere ouder een spoedcursus geduld. Normaal hou ik er niet van als vragen, verzoeken en werk zich opstapelen. Daar word ik onrustig van. Maar hoe graag ik ook wil, ik zal nog een paar maanden moeten wachten tot haar lachreflex is ontwikkeld en ze mijn gezicht écht herkent. Wachten lijkt nu alleen niet meer zo erg als ik vroeger altijd dacht. Een heleboel mensen, e-mails en dingen kunnen nu best even blijven liggen tot Nala slaapt. En hoewel ik altijd meer van instant bevrediging ben geweest – veel doen, snel schakelen, meteen doorpakken – blijken stapeltjes helemaal niet zo eng. Of het nou rompertjes en doekjes zijn of e-mails en andere berichten: stapelen zorgt ervoor dat mijn dochter de aandacht, rust en tijd krijgt die ze nodig heeft. En als ze zo lief op mijn borst ligt, bestaat haast sowieso niets meer. •