Ieder jaar hetzelfde liedje: de gigantische bevalling die ook wel bekendstaat als het plannen van een girlstrip. De wereld over met je beste vriendinnen is hemels maar het organiseren ervan? De. Hel.

Niets zadelt me meer op met acute migraine dan het proces van het plannen van zo’n trip. Iets op poten zetten met meer dan twee meiden die allemaal hun eigen mening, leven en agenda hebben, is een hoofdpijndossier. Het is niet meer zoals op de middelbare school, toen je wist dat die zes weken van half juli tot eind augustus de periode was waarin je de leukste tijd van het jaar ging beleven. Nu werkt de één fulltime en kan nooit, omdat haar baas gierig doet over haar vakantiedagen. De ander kan áltijd door haar studie die ze toch niet zo leuk vindt (en dus niet echt meer volgt). Een derde is smoorverliefd en komt nooit over de brug met data. Schijnt een bijkomend verschijnsel te zijn als je crazy in love bent: niet meer weten hoe een agenda werkt. Dan heb ik het nog niet gehad over de verschillende fases waar je in zit en de uiteenlopende vakanties die daarbij passen. De één gaat uit van een oma-trip, met boekjes lezen op het strand en waarbij het licht stipt om elf uur ’s avonds uitgaat. De ander wil het licht juist áánzetten; en dan ook nog in het appartement van een hete Spanjaard die ze heeft ontmoet tijdens een avond stappen. Vriendin 1 geeft haar zuurverdiende geld het liefst uit aan een luxeverblijf met op z’n minst een jacuzzi, vriendin 2 slaapt met liefde in een krot waar Rob Geus direct een zenuwinzinking van zou krijgen. Mits dat betekent dat er wat extra geld overblijft voor een kan sangria.

Begrijp me niet verkeerd: ik word heel blij van een zomerse vacay met mijn vriendinnen. De tijden dat we de leraren op school gek maakten met ons eindeloze geklets lijkt wel een eeuw achter ons te liggen en hoe erg onze levens op elkaar leken toen; hoe anders is het nu. Ik ben nu zes jaar samen met mijn vriend en voel me met de dag burgerlijker worden. Mijn beste vriendin daarentegen hangt gewoon nog lekker de slingers op in de stad alsof ze het voor ons beiden moet doen; thanks mop. Onze jaarlijkse trip is de qualitytime waarin we nieuwe herinneringen maken mét elkaar in plaats van bijpraten over wat we hebben uitgespookt zónder elkaar. De reisjes zitten vol ouderwetse lachbuien, goede wijnen en nog betere gesprekken. Hier en daar misschien een flirt, maar onder aan de streep gewoon de volle aandacht voor elkaar. Hoe ouder ik word, hoe meer ik inzie hoe ontzettend verschillend we zijn. Maar één ding hebben we gemeen: hoe ongelooflijk veel zin we erin hebben. Linksom of rechtsom, op die manier komt het – in the end – altijd goed. •