“Activisten zijn heftig, extreem en radicaal.” Dat is wat je hoort aan de talkshowtafels, vaak met een foto van een protesterende, boze vrouw (ieuw, een boze vrouw: zo onbeschaafd). Kartonnen borden met scheldwoorden worden als fucking extreem gezien en het blokkeren van deuren en snelwegen als radicaal zitgedrag. Toch heb ik een andere ervaring met deze ‘verschrikkelijke monsters’ die activisten worden genoemd. Maar wat weet ik er nou van? Ik ben al ‘activist’ sinds 2015.

Het is 16 januari 2023. Ik zit in de trein van Amsterdam naar Rotterdam-Zuid. Mijn plan op mijn vrije maandagavond? Met vrienden trefballen in een gymzaaltje. Dan krijg ik een bericht: ‘Superenge activistische partijen’ (lees: studenten die lid zijn van Extinction Rebellion, Students for Justice in Palestine en Mokum Kraakt) bezetten een gebouw van de Universiteit van Amsterdam omdat ze willen dat de opleiding de banden verbreekt met Shell. Ze hebben hulp nodig, want de politie komt eraan. Als een Aldi-lookalike van James Bond spring ik de trein uit en even later sta ik tussen de studenten bij de UvA. Ze zingen liedjes, laten hun slechte danskunsten zien en er wordt warme chocolademelk gezet, kortom: extreem radicaal.

Nog voordat ik een slok choco kan nemen, zijn we omsingeld door agenten. Ook al staan we op een openbare plek, mag je in Nederland altijd demonstreren en móét je beschermd worden door de politie. Dat is de wet. Maar deze agenten hebben geen boodschap aan de wet. Het is immers ook hun maandagavond en wie weet, zijn ze boos dat óók zij hun trefbalwedstrijd gaan missen. Lang verhaal, korte knuppel: iedereen wordt weggesleept en als je niet meewerkt, krijg je wat motiverende tikken. Zoals een onbekende jongen naast me. Ik noem hem Krullie. Ik word in een politiebus gegooid, naast iemand van wie de handen achter op zijn rug zijn geboeid, hem noem ik Boeiboy. Dat we geen gordels dragen, weerhoudt de politiemannen er niet van om met zwaailicht door Amsterdam te scheuren. Ze overtreden in één rit meer verkeersregels dan ik in een jaar voor elkaar krijg. Als ware cowboys roepen ze: “Hiiii-haaaa!”Ik houd het hoofd van Boeiboy vast omdat het anders keihard tegen de wand van de bus ketst. Op het bureau worden we in een koude cel gegooid, intussen is onze advocaat al bezig ons eruit te krijgen, wat nog zes uur zal duren.

Als ik om drie uur ’s ochtends weer buitensta, tref ik daar ook Krullie en Boeiboy die elkaar nog niet kenden. Ik regel een huurauto en breng ze thuis. Althans Boeiboy, wantKrullie woont ver weg en die mag bij Boeiboy slapen. “Ik heb alleen geen extra tandenborstel”, waarschuwt de laatste. “Ik gebruik mijn vinger wel”, antwoordt Krullie. Wat fucking heftig en radicaal allemaal.
Interessant: juist déze jongens worden betiteld als extreem. En niet de rechtse politici die het klimaat en de armsten op aarde misbruiken om geld te verdienen. Ook niet de politieagenten die met knuppels op gezichten van wapenloze studenten inslaan. Velen vergeten dat extreem een bijvoeglijk naamwoord is: activisten zijn inderdaad extreem: extreem vredelievend. •