Ongeneeslijke hersenkanker. Hiermee werd vorig jaar een stempel gedrukt op het leven van de 21-jarige Myrthe Raaphorst. Voor LINDA.meiden schrijft ze over hoe haar nieuwe leven er nu uitziet.
Het gevoel dat ze achterloopt in het leven blijft knagen, schrijft ze deze week.
Ik moet sporten, gezond eten, een studie afmaken, carrière maken, de nieuwste mode en skincare trends bijhouden, sparen, een huis kopen, een sociaal leven onderhouden, familie bezoeken én niet te veel schulden opbouwen. En dan tussendoor nog ademen, denk ik?
Hoe iedereen dit weet te combineren, blijft voor mij een raadsel. Maar sinds ik ziek ben geworden, lijkt het al helemaal onmogelijk. Ik heb vaak het gevoel dat ik achterloop. Bijna al mijn vrienden studeren af, hebben een baan, sommigen zelfs een appartement en een steady relatie.
Ik daarentegen heb het meeste bereikt wat je op 60-jarige leeftijd bereikt: hoofdpijn, chronische vermoeidheid, een slechte rug en allerlei medische behandelingen. Door mijn ziekte en behandeling heb ik er een jaar uit gelegen en moet ik nu alles in een lager tempo doen. Mijn lichaam en energie kunnen simpelweg niet meer mee.
Soms scroll ik door social media en zie ik hoe iemand alweer een Hyrox heeft gedaan, zijn eigen bedrijf is gestart en financieel onafhankelijk is op z’n 20ste. En daar lig ik dan, huilend in bed omdat ik honderd onbeantwoorde mails heb. Social media is prachtig, maar soms zou ik echt mijn telefoon uit het raam willen gooien.
En dan nog al die backpackers die de mooiste en meest exotische plekken op de wereld bezoeken (waar betaal je dat eigenlijk van?). Iedereen lijkt drie jaar in het buitenland te wonen als digital nomad, terwijl voor mij een nachtje aan de kust van Zeeland al een hele opgave was. Gaat dat wel goed? Wat als er iets gebeurt? Is er een ziekenhuis in de buurt? En ja, leuk hoor, een strandwandeling, maar hallo — waar is mijn energie?!
Myrthe: 'Soms vergeet ik dat ik kanker heb en niet beter word'
Waarom kan iedereen elke dag sporten en naar school, terwijl ik na twee colleges mijn bed in moet? Het is frustrerend, maar ik probeer elke kleine overwinning te vieren. Zo voelde het laatst al als een marathon dat ik de was had opgevouwen, gestudeerd en gekookt op dezelfde dag. Small wins, right?
En dan nog de toekomst. Die voelt voor mij extra onzeker. Er wordt al zoveel van je verwacht en ik heb straks een flinke studieschuld. Veel werken naast mijn studie lukt niet, want mijn energie is sneller op dan mijn iPhone-batterij (die trouwens ook steeds sneller leegloopt, dus we hebben veel gemeen). En een huis kopen? Dat is al een drama voor mijn generatie, maar ik krijg niet eens een levensverzekering omdat ik ‘ongeneeslijk’ ben.
Maar als ik er niets aan kan veranderen, waarom zou ik me dan druk maken? Misschien moet ik het juist omarmen. Geen stress, alles komt goed. Of zoals ik het zeg: als ik ooit kom te overlijden, hoef ik ome DUO niet terug te betalen. Toch nog een voordeel.
Dus in plaats van te stressen om alles wat ik moet doen, kies ik ervoor om gewoon even niks te doen. Mijn lichaam geeft het zelf wel aan: als ik blijf proberen de standaard van anderen bij te houden, ga ik me daar alleen maar slechter van voelen. Dus ik kies voor genieten. Op mijn tempo. In mijn eigen tijd. En dat is helemaal oké.
Ondanks alle onzekerheden weet ik zeker dat ik er nog iets moois van ga maken. Als iets me dit alles heeft geleerd, dan is het wel om in het nu te leven en te genieten van de kleinste, alledaagse dingen. Dus mijn tip: LEEF! En mocht je even vastlopen: vergeet niet dat niemand écht weet wat ‘ie aan het doen is. We improviseren allemaal maar wat 😉
Myrthe: 'Daten met kanker op je 21e lijkt soms onmogelijk: wanneer drop je de bom?'
